Z tego powodu i dla tych osób postanowiłam powrócić do elementarnych założeń, które od zawsze przyświecały mojemu pisaniu w wątku hospicyjnym. Będzie, jak zwykle; będzie - chciałoby się napisać - jak za dawnych dobrych czasów. Ale - każdy czas może być przecież dobry, a w myśl heraklitejskiej maksymy taki powrót w czystej postaci jest niemożliwy, bo ani rzeka nie ta sama, co wcześniej, ani też wchodzący do niej, nie ten sam jakby.
Zatem. Będzie przede wszystkim informacyjnie - który kot, co i jak. Będzie lekko filozoficznie i dywagacyjnie, będzie o wątpliwościach i rozterkach, o dylematach, o ambiwalencji towarzyszącej każdej mojej decyzji. Będą pytania, ale również będą próby znalezienia odpowiedzi. Będzie też o emocjach - różnych i w różnej formie wyrażanych słowami. Znajdzie się też miejsce na zwykłe głupawki i pitolenia. I zdjęcia będą też. Nie tylko kocie.
Co zatem ulegnie zmianie w tym moim wątku/rzece? Co zmieniło się we mnie wchodzącej po raz kolejny do niego/do niej?
Ktoś, kto ma czas i nerwy do śledzenia różnych forumowych dyskusji doskonale wie, co się zmieniło. Zaś tym, którzy nie mają ani czasu, ani ochoty na takie wirtualne przepychanki - zrekapituluję zdawkowo.
Zmianom uległo chyba przede wszystkim moje nastawienie do uporczywego - od nowa i za każdym razem inaczej - tłumaczenia, co, jak i dlaczego robię. Doszłam do wniosku, że piszę wystarczająco dużo i szczegółowo, by można było sobie samemu racjonalnie zrekonstruować uzasadnienie moich decyzji. Jeśli ktoś miałby wątpliwości - niech pyta. Jednak będąc na forum wystarczająco długo i biorąc udział w wystarczająco wielu dyskusjach `ogólnych`, wiem już kto nigdy nie pogodzi się z moim trybem pracy przy kotach, abym mogła sobie pozwolić uciąć w pewnym momencie tłumaczenie w kółko tego samego, tym samym osobom. Kto się nie zgadza z tym, co jest podstawą mojej pracy - nie zgodzi się też z zasadami, które z tych założeń wynikają i które determinują moje decyzje.
Postanowiłam poetycko rzecz ujmując - olać pewne kwestie rozmaite, których tu nie będę wyliczać. Wątek zatem będzie blogujący, jak zwykle - czy to komuś odpowiada, czy nie. Nie ma przymusu ani czytać go, ani też zgadzać się z wyrażonymi w nim przekonaniami w razie przypadkowego przeczytania. Jednakowoż, udowadniać, że nie jestem tym kimś za kogo mnie nieopatrznie wzięto przez własną nieuwagę - nie zamierzam.
Wstępniak miał być o czymś zupełnie innym, ale jest taki, jaki jest. Za cztery, pięć miesięcy przyjdzie pewnie kolej na następną odsłonę wątku [biorąc po uwagę mój pęd do pisania], więc być może pomysł uda mi się wtedy zrealizować.
Na zakończenie, ku rozbawieniu towarzystwa czytającego, napomknę tylko, że mam oficjalny patent na to, że nie śmierdzę.
Tzn - że w moim domu nie śmierdzi. I jest to patent wystawiony nie przez forumowiczów i innych gości mnie odwiedzających [do których to wizyt mogę się przecież przygotować, sprzątając i remontując każdorazowo gruntownie mieszkanie], ale jest to certyfikat wystawiony przez czynniki niezależne w postaci instytucji powołanej do weryfikowania stopnia uciążliwości delikwenta [czyli mnie i moich kotów w tym przypadku] dla otoczenia najbliższego [czyli moich sąsiadów]. Weryfikacja odbyła się niezapowiedzianie [zostałam wyrwana z popołudniowej drzemki] i nie na moją prośbę [żeby było obiektywnie]. Solidności tej weryfikacji dowodzi również to, że osoba weryfikująca kotów nie posiada i nie ma zamiaru posiadać, co więcej - kotów nie lubi, co zostało zwerbalizowane na wstępie, czyli na progu mieszkania.Kopii certyfikatu wklejać nie zamierzam - kto był, ten swoje wie [nawet jak zmienił zdanie w międzyczasie na ten temat], a kogo nie zaproszę do siebie, ten i tak się nie dowie.
Zapraszam.
W kwestii mieszkających u mnie FIV-ków, które nie są izolowane od nie-nosicieli, doczytać można sobie tu: viewtopic.php?f=1&t=99002
Poprzednia część wątku tu: viewtopic.php?f=1&t=113877
