Stara Szafa i Mała Sowa; Loki i Caillou cz. IX

[szybenka]

Zaznaczę

[Patmol]

nasz zielone włosy?
a ja ostatnio nie poszłam na zebranie co miesiąc zebranie kto to wytrzyma????

[Georg-inia]

koty nie chodzą do szkoły i nie mają zebrań. Psy chodzą czasem...
Dzieci to straszne obciążenie psychiczne.

Pozytywka, ja bym na cześć Pana Wychowawcy szczeliła se taki szczypiorek na głowie, że odpuściłby chcenia wszelakie w obawie przed kolejnym zawałem.

[pozytywka]

hej szybenko



Patmol, zielone włosy mam przez przypadek

jest to raczej bura zieleń zgniłego glona
kupiłam już kolejną farbę, ale nie chciało mi się jej nałożyć
biorąc pod uwagę, że dziś zebranie - może dobrze

szczerze mówiąc, nie wiem po co to zebranie
a jak nie wiem po co, na pewno po pieniądze

znowu przyjdą panie, które będą ode mnie "pożyczać" kartkę i inne, pytające, kto ma pożyczyć długopis
zawsze mnie to zdumiewa (wkurza), że idzie taka jedna z drugą na zebranie do szkoły i o zebraniu pamięta, ale już o czymś do pisania, to ni cholery
przecież to raczej jasne, że jak się idzie do szkoły, to trzeba mieć zeszyt i długopis, nie?

Udało mi się rano znaleźć coś czystego i szybko się prasującego do ubrania
wprawdzie ma biały deseń z niedopłukanego proszku (na czarnej tkaninie), ale za to czarny sweterek jest cały w srebrnej kociej sierści - więc w sumie git

jesień w mieście to syfioza
szczególnie w mieście, gdzie ilość pyłów zawieszonych przekracza normę o 200% średnio 300 dni w roku
dopiero wstałam, a już jestem śpiąca i zmęczona całym dniem, który ma się dopiero zdarzyć

chyba wejdę do szafy i trochę odpocznę

[Patmol]

jak mieszkałam w Dużym mieście -to na zebraniach zawsze chcieli dużo kasy
na coś tam
na nowe firanki, na pomalowanie klasy, na choinkę, na wyjazd do teatru, na prezenty mikołajkowe
100 zł. 200 zł

a teraz mieszkam w malutkim miasteczku
i na zebraniach chcą malutko kasy (5, 10 zł) i to nie zawsze
nie ma kupowania choinek, firanek, bombek, prezentów
a jak jest wyjazd gdzieś -to najczęściej pociągiem (5 zł w tym 2zł na kiełbaski) albo na rowerach

niech żyją malutkie miasteczka

[pozytywka]

moje miasto nie jest duże
ale nie jest tez malutkie
słowem, które je najlepiej charakteryzuje jest: zapyziałe
tu się urodziłam, kiedyś kochałam je szaleńczo i nie chciałam zostawać za granicą, bo mi się wydawało, że bez mojego miasta umrę i zwiędnę, szczeznę marnie
aż jakiś czas temu odkryłam, że tu smród, brud i wszelakie plagi, bura nuda i przekonanie o byciu pępkiem świata (bo mamy czarodziejską kryptę z czakramem na Wawelu )
teraz nie wiem
a tu regularnie ktoś nam mgłę rozpyla
pełną zanieczyszczeń i wirusów
nie da się żyć
oj nie da

[Annaa]

Udało mi się rano znaleźć coś czystego i szybko się prasującego do ubrania
wprawdzie ma biały deseń z niedopłukanego proszku (na czarnej tkaninie), ale za to czarny sweterek jest cały w srebrnej kociej sierści - więc w sumie git

Wyobraziłam to sobie plus zielone włosy będziesz pozytywko atrakcją na zebraniu

Mi tez czasem marzy się jakaś mała mieścina,a nie centrum z całym swoim smrodem i hałasem,
ale nie wiem czy umiałabym tam żyć na stałe

[pozytywka]

w całkiem maleńkich dziurach przeszkadza mi tylko brak anonimowości (czyt: wścibstwo sąsiadów), ale miasto jako takie, nie jest mi do szczęścia potrzebne (na teatr mnie nie stać, książki kupuję przez internet, galerii handlowych nie znoszę, do lekarzy (tfu, tfu) nie chodzę, nie wiem co by tu miało byc lepszego od życia w małej miejscowości)

[AYO]

I tu, moja droga, tzw. czynnik ludzki jest decydujący.
Przetestowałam na sobie, ponad moje siły - dla mnie oczywizda, są tacy, którym to nie tylko nie przeszkadza, a wręcz się podoba.

[pozytywka]

no, bo ja najchętniej zaszyłabym się w zupełnej głuszy, gdzie żaden czynnik ludzki nie wchodziłby mi w paradę

[Pasibrzucha]

Mieszkałam przez prawie 10 lat w wioseczce 1,5 tys mieszkańców. Społeczeństwo ekstremalnie hermetyczne i jawnie wrogo nastawione do "obcych", to była naprawdę ciężka dekada. Wtedy poprzysięgłam sobie, że nigdy więcej nie zrezygnuję z miasta i rzeczywiście byłam przez jakiś czas bardzo szczęśliwa, że wróciłam do swojego Krakowa. Jednak teraz męczy mnie miasto coraz bardziej, hałas, smród, tłum, pęd - i znów chcę się wyprowadzić na wieś

[AYO]

Mam dokładnie odwrotnie niż pozytywka- potrzebuję lekutkiego szumu za oknem i swiadomości, że to szum miasta.
U mnie na Starówce, poza tym czasem, kiedy wszyscy się wynoszą do domów i jest korek koło mnie na rondzie, to potem tylko taki nieuchwytny poszumek zostaje. To jest moje środowisko naturalne. A! i chodniki. Oświetlone chodniki

Taki wioskowy hardkor mam też za sobą i przysięgłam sobie, że NIGDY WIĘCEJ

[pozytywka]

Mieszkałam przez prawie 10 lat w wioseczce 1,5 tys mieszkańców. Społeczeństwo ekstremalnie hermetyczne i jawnie wrogo nastawione do "obcych", to była naprawdę ciężka dekada. Wtedy poprzysięgłam sobie, że nigdy więcej nie zrezygnuję z miasta i rzeczywiście byłam przez jakiś czas bardzo szczęśliwa, że wróciłam do swojego Krakowa. Jednak teraz męczy mnie miasto coraz bardziej, hałas, smród, tłum, pęd - i znów chcę się wyprowadzić na wieś

a jednak

czyli jednak dzika dzicz i rzadkie wypady w celu towarzyskim
i tego nam życzę w nowym roku
ejmen

tzn, życzę tym, którzy mają tak, jak ja
bo nie chcę AYO unieszczęśliwić brakiem szumu ulicznego za oknem i chodników

[AYO]

Zwracam też Krakowiankom uwagę, że u mnie powietrze jakby lepsze

Do kontaktów z przyrodą i ciszą mam haciendę

[pozytywka]

powiem tak, od zarania dziejów (czyli jak jeszcze nosiłam pieluchy) jeździłam do pewnej (cudownej) wsi w nowosądeckiem
rodzice pakowali do nyski łóżeczko, pieluchy, miednicę, garnki i całą resztę dobytku i wyjeżdżali ze mną na 2 miesiące; mama prała pieluchy w Dunajcu, tata budował tamy
teraz rodzice mają tam bardzo letni letniaczek, wiatrem podszyty, bez pieca, ale za to z prądem i woda w kranie
spędziliśmy tam z bratem wiele cudownych deszczowych wakacji, kiedy to na zmianę jedliśmy makaron z serem i cukrem, ser z cukrem i makaronem, cukier z makaronem i serem itd
na początku nie było podłóg, woda płynęła z rury za domem i trzeba było z saperka do lasu ...
Cudowna kraina dzieciństwa, pełna chaszczy, jarów, wąwozów, strumyków i drzew, na które się właziło, żeby czytać książki i pogryzać cierpkie gruszki
Potem jeździły tam moje dzieci i dzieci brata
mój syn w wieku lat 3 był przekonany, że tam nawet w zimie rosną poziomki i głośno płacząc, domagał się natychmiastowego zawiezienia go do Bziebzi, kiedy zmarzł na sankach
Ale teraz

no cóż
umieram, jak mam przejść drogą do sklepu, gdzie cała wieś patrzy, czasem zza firanek, czasem życzliwie wychodzi przed dom, pogadać
Jestem skrępowana, bo to już nie moje miejsce, nie moje życie, ludziom podorastały dzieci, pewnie niektórym już się lęgną wnuki, ja nikogo nie rozpoznaję i porastam kolcami jak jeżozwierz
bo nie chcę nikogo urazić, ale też nie chcę opowiadać co u mnie, bo jak streścić 40 lat w dwóch zdaniach?

Fajnie tam jest
ale kraina dzieciństwa odeszła

teraz potrzebuję chaszczy, żeby się zaszyć
ciszy
i możliwości przemknięcia niezauważoną