Dziś pojechałam z kontenerkiem po nią. I tak: ledwo weszłam na dworzec, zobaczyłam już z daleka, że duży, dorosły kacur atakuje jakiegoś kota pod takim murkiem. Skierowałam się od razu w tamtą stronę, podeszłam bliżej i zobaczyłam, że atakowany jest maluteńki koteczek. Sięgnęłam po niego i już go miałam w rękach. Nie zastanawiałam się długo i zapakowałam go do kontenerka. Teraz mi się trochę śmiać chce z całej sytuacji, bo ludzie obserwujący całe zajście musieli być mocno zdumieni: najpierw kocur atakuje kotka, a po chwili przychodzi baba i ładuje kotka do kontenerka. Jak jakieś pogotowie kocie na telefon.
Potem jeszcze chciałam złapać tamtą kotkę z raną, ale niestety, jest zbyt dzika, nie podchodzi do czlowieka bliżej niż na trzy metry, choć długo kusiłam ją jedzeniem, nie zdołałam jej złapać. Trudno, spróbujemy wyleczyć ją antybiotykami podawanymi doustnie w jedzeniu.
Natomiast kociaka od razu zabralam do wetki. Mówię Wam, jeszcze takiego zawszawionego i zapchlonego kota nie widziałam. Po prostu gdziekolwiek rozgarnęłyśmy sierść, to wszów było setki. WyFrontlineowałyśmy go, a potem około dwie godziny wytrzepywałyśmy zabite wszy i pchły z niego. Sypało się to tonami. Poza tym ma katar koci, i to dość mocny, został odrobaczony, słowem, miał zrobione wszystko co możliwe. I wiecie Wy co? To nie był dziki kotek urodzony na dworcu. Musiał być wyrzucony przez jakichś podłych ludzi
. BO jest taki kochany, że to się w głowie nie mieściło. Gdy tylko go wyciągnęłyśmy z kontenerka, zaczął głośno mruczeć, i potem mruczał przez cały czas. My go szarpałyśy przez prawie dwie godziny, a on po prostu mruczał i przytulał się do rąk 
. Wzięty na ręce natychmiast "ugniata", obejmuje łapkami za szyję. Coś niesamowitego. Siedzi teraz u mnie w łazience. Dzwoniłam do znajomej, która chciała zawsze kota, ale miał być bardzo biedny i uratowany, więc pomyślałam sobie, że ten jest jak najbardziej biedny i uratowany. Dziś ma mi dać odpowiedź. Żeby ona go szybko wzięła, bo nie chcę się w nim zakochać, a wszystko jest na dobrej drodze do zakochania 
. A już piątego kota naprawdę nie mogę mieć.
Swoją drogą jak to jest, że kiedyś (tzn.przed moim zwariowaniem na punkcie kotów) ja nigdy nie znalazłamżadnego biednego kota, a teraz znajduję , albo spotykam cały czas. Widocznie po prostu zmienia się sposób patrzenia na świat, bo inaczej tego nie potrafię wytłumaczyć.
Trzymajcie kciuki za dom dla niego, proszę
:
moze i chcial sie bawic, ale uwazac trzeba bardzo!!!)
