CHOCO i Nero zapraszają po raz 4!

Witam kolejny dzień! Miejmy nadzieję, że będzie lepszy niż poprzedni

Tak przeczytałam tą naszą rozmowę na temat kota wychodzącego, i taka myśl mi przyszła. Może jakbym wzięła drugiego kota? Widziałam ostatnio, jak Kita zaczepiała jednego z moich dzikusków, zachęcając do zabawy. A myślałam, że ona taka mało prokocia, bo kocurka znajomej się bała, uciekała przed nim.
Tylko że przeszkadza w tym metraż mojego mieszkania i TŻ

No cóż, dopóki się nie wyprowadzę to chyba nie ma sensu nadziei sobie robić, eh.
A jak tam u Ciebie, kussad?

Wszyscy doradzają drugiego kota bez względu na trudności w dokacaniu i , że nie zawsze się udaje

My mamy dość problemów z dziką i agresywną a równocześnie bojącą się całego świata suką wymagająca całkowitej izolacji. Nic nie dało przedszkole, szkolenia... jest jak jest! Nauczyliśmy się z tym żyć! Ona akceptuje tylko nas troje i nikogo więcej...

My? Dziękuję! Uczymy się żyć bieżącą chwilą bo nie wiemy co przyniesie każda następna i kolejny dzień!
Babcię próbujemy przekonać, żeby się stosowała do zaleceń poszpitalnych i nastała jakaś bardziej stabilna sytuacja zwłaszcza, że medycznie jest ustawiona!! Zobaczymy co powie lekarz rodzinny! Teraz zaczęło się odreagowywanie i agresja skierowana przeciwko najbliższym i szantaż emocjonalny… bo w kogo najłatwiej uderzyć – tego kto kocha i jest obok! Coś takiego nawet gdy znamy sytuację boli najbardziej bo przykrości zaznane ze strony kogoś z kim nie jesteśmy związani emocjonalnie albo uczuciowo przeżywamy nie tak mocno albo wręcz po nas spływają…

Z zewnątrz wszystko wygląda pozornie poprawnie – Mama potrafi się w obecności kogoś obcego albo Andrzeja zmobilizować, idzie wyprostowana trzymając się pod rękę, zainteresowana wszystkim rozmawia całkiem logicznie a przy nas leje się przez ręce albo siedzi zgięta wpół i nie daje rady podnieść się na nogi….Tak było dziś podczas spotkania z konsultantem i gdy wyszli za drzwi. Tak było w szpitalu – kilka minut różnicy i ledwo obydwoje z Mężem daliśmy radę Ją utrzymać stojącą na nogach

Ewa

Oj niestety, psy ze schroniska czasem tak mają. Moja sunia też jak się przestraszy reaguje agresywnie, a z koleji Cynamon jest szalony, nikogo nie słucha, i atakuje inne psy. Ale za to zawsze mnie kochał najbardziej.

Twoja Babcia przypomina mi moją, ona też potrafi nawet święta bożego narodzenia zepsuć swoimi szantażami i pretensjami... Domyślam się, co musisz przeżywać

Ale tak jak napisałaś - trzeba nauczyć się żyć chwilą, eh

Jestem

kussad pisze:Wszyscy doradzają drugiego kota bez względu na trudności w dokacaniu i , że nie zawsze się udaje
My mamy dość problemów z dziką i agresywną a równocześnie bojącą się całego świata suką wymagająca całkowitej izolacji. Nic nie dało przedszkole, szkolenia... jest jak jest! Nauczyliśmy się z tym żyć! Ona akceptuje tylko nas troje i nikogo więcej...

My? Dziękuję! Uczymy się żyć bieżącą chwilą bo nie wiemy co przyniesie każda następna i kolejny dzień!
Babcię próbujemy przekonać, żeby się stosowała do zaleceń poszpitalnych i nastała jakaś bardziej stabilna sytuacja zwłaszcza, że medycznie jest ustawiona!! Zobaczymy co powie lekarz rodzinny! Teraz zaczęło się odreagowywanie i agresja skierowana przeciwko najbliższym i szantaż emocjonalny… bo w kogo najłatwiej uderzyć – tego kto kocha i jest obok! Coś takiego nawet gdy znamy sytuację boli najbardziej bo przykrości zaznane ze strony kogoś z kim nie jesteśmy związani emocjonalnie albo uczuciowo przeżywamy nie tak mocno albo wręcz po nas spływają…

Z zewnątrz wszystko wygląda pozornie poprawnie – Mama potrafi się w obecności kogoś obcego albo Andrzeja zmobilizować, idzie wyprostowana trzymając się pod rękę, zainteresowana wszystkim rozmawia całkiem logicznie a przy nas leje się przez ręce albo siedzi zgięta wpół i nie daje rady podnieść się na nogi….Tak było dziś podczas spotkania z konsultantem i gdy wyszli za drzwi. Tak było w szpitalu – kilka minut różnicy i ledwo obydwoje z Mężem daliśmy radę Ją utrzymać stojącą na nogach
Ewa

Drugi i trzeci akapit niestety jest mi bardzo dobrze znany z 10 letniego doświadczenia-trzeba uzbroic sie w mega cierpliwosc i zrozumienie ,ze to nie osoba sie pogarsza w zachowaniu,tylko choroba taka zmiane powoduje :roll:

Trudno,ale da sie przyzwyczaic- po moich doswiadczeniach uwazam,ze czlowiek jest w stanie zniesc mega wiele :roll:

Życzę Ci by okazalo sie ,ze bedzie latwiej niz sie spodziewasz-reaguj ze spokojem i tlumacz. Skoro Andrzej tak cudownie uzdrawia babcię zasugeruj,by bywal czesciej. Jak babcia prawie wymaga noszenia to nastepnym razem powiedzcie,ze chcieliscie ja wziac w jakies jej ulubione miejsce,ale boicie sie ,ze zaslabnie-jesli to miejsce przez nia lubiane,to moze cudownie ozdrowiec chwilowo :oops:

Tak wiemy i rozumiemy, że to z powodu choroby i wieku wszystko się zaostrza a dodatkowo zależy od chwilowego przytkania blaszek w głównej tętnicy!
Andrzej spędza z Matką bardzo dużo czasu tylko przestaje to wytrzymywać i odchorowuje coraz mniej ciekawie…
Daje radę Ją prawie dźwigać i podnosić z ziemi bo sam jest bardzo postawny i od Niej dużo cięższy w przeciwieństwie do nas!
Wiesz ja po 10 latach „całodobowego domowego piekiełka” i mieszkania z Teściową zdążyłam nabrać dystansu i cierpliwości, ja mogę tylko o cokolwiek prosić i tłumaczyć….

Chwilowe ozdrowienie? – podczas wolnych dni też dołączam do Wojtka podczas wizyty u Mamy i zobaczę wszystko sama na miejscu….
.....
Domowe bzdurki – walczę z własnym telefonem. Zawodzi mnie w najważniejszym momencie. Ten nowy zawiesza się, na nic nie reaguje, nie daje się ani włączyć ani wyłączyć, muszę go resetować. Nie wiem co i kiedy do kogo doszło – SMS, MMS… a potem sie zastanawiam dlaczego ktoś się nie odzywa

Jeśli całkowicie padnie znowu będę musiała oddać do naprawy wszystko stracę bo mi go zresetują… Zresztą najważniejsze dla mnie zdjęcia, na których mi bardzo zależało żeby były w telefonie straciłam podczas poprzedniego formatowania ….
….
Tymczasem potrzymajmy kciuki i podczas weekendu może uda się zaglądnąć na działkę i w naszych rodzinach i wśród Najbliższych nie będzie się działo nic niemiłego ani przykrego i uda nam się wyspać i wypocząć w całkowitym spokoju i z odrobiną uśmiechu! :ok:

Trzymam kciuki ,by bylo u Ciebie ok. :ok:

I telefon,by znal swe obowiazki

Dziękuję!
Mama śpi, bardzo mocno i wcale nie wie, że rano był u Niej młodszy syn i wszystko przygotował! Zasnęła tak jak siedziała wieczorem całkowicie ubrana…
….
Telefon – niestety zaniedbuje się! Tak bardzo mi zależało, żeby Ktoś Mi Najbliższy odebrał wiadomość godzinę temu, zaraz gdy wstanie na miły początek dnia i co…. Nie udało się! Kiedyś się dowiem czy wiadomość w ogóle odebrał… a nie mogę niepokoić próbami wysyłki do skutku :cry:

Wiecie co jest dziwnego w tym nowym telefonie – całkiem nagle mi potrafi przeskoczyć z SMS na MMS i już nie daje się cofnąć bez względu na ilość znaków , w starym poprzednim mogłam sobie regulować co chcę wysłać i wpływała na to właśnie jedynie ilość znaków albo czy był jakiś załącznik!
…
Rozpoczął się piękny słoneczny dzień! Zobaczymy jaki okaże się dla nas! Za chwilę zniknę z neta prawdopodobnie na cały dzień albo jeśli mi internet zadziała, będę w domu to zaglądnę sobie gdzieś ukradkiem z notebooka!!!
Za Was Wszystkich bardzo mocno :ok:

Miłego spokojnego dnia i uśmiechu choćby tylko takiego przez sekundę! :1luvu:

Witam!

No Twój telefon to ciekawy przypadek... A co to za model?
I widzę, że masz lepszy humor dziś! Super :ok:

Miejmy nadzieję, że utrzyma się do wieczora, a nawet jeszcze dłużej

Za dobry dzien

Mój telefon to Nokia C2-02 – klawiatura i dotykowa i tradycyjna i od samego początku są problemy…
…..
Posłałam próbnie tego samego porannego MMS a potem SMS pod własny nr i doszły, z tamtego nr MMS wg raportu otrzymanego po kilku godzinach – „nie udało się dostarczyć”, SMS po 11 h nadal – „czeka na szczegóły dostarczenia”…. Wiem, że mam ten problem tylko z jednym nr telefonu ....

……
Przy Kim jestem ja? – o tym wie i mógłby powiedzieć jedynie Ktoś Mi Najbliższy…. Mamy problemy z chorobą, z Mamą, w każdej chwili możemy spodziewać się najgorszego i nieodwracalnego, dobrze wiemy, że to naturalna kolej rzeczy ale… bez względu na wszystko każdy chce żeby nasi Najbliżsi byli z nami jak najdłużej , ponad 100 lat, ktoś w pewnym momencie straci Kogoś kogo kocha najbardziej – Swoją Matkę a ja mogę tylko być i próbować wspierać…

……
Czy zastanawialiście się czasem jaką moc i siłę mają słowa, wzajemność i uczucia…….
Czy wiecie i potraficie określić kto Jest wśród najbliższych Wam osób i przyjaciół. Ważne jest jedno czy tak jest wg Was i Wam się wydaje, że tak jest czy to zostało powiedziane…

Niestety czasem okazuje się, że się mylimy i dla kogoś drugiego wcale nie jesteśmy ważni a to że ktoś nas lubi, jest naszym znajomym, koleżanką lub kolegą to stanowczo za mało dla czegoś więcej…
Dla najbliższych, Przyjaciół, Rodzin, jeśli kogoś kochamy stać nas na zrobienie bardzo dużo. Jednak w każdym przypadku jest nieprzekraczalna granica, wyznaczająca zbyt intymny świat kogoś drugiego i za nią się nie zbliżymy. Właściwie to samo dotyczy kontaktu na odległość , dozwolonego czasu i częstotliwości gdy możemy się odezwać w bardzo różnych sytuacjach a czujemy, że nie wolno nam zakłócać czyjegoś spokoju…

Czasem mnie ogarnia zwątpienie, tracę siły, miotam się, nie wiem co robić…. Dlaczego…. Właśnie dlatego – ja też traktuję Kogoś jako jedną z Najbliższych mi osób ale nigdy nie dowiedziałam się czy to jest wzajemne, czy dla Tego Kogoś też jestem ważna… a zapytać próbowałam...bez skutku

………..
Mamy poważne problemy, jesteśmy zestresowani!
Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym albo macie wypróbowane metody na rozładowanie napięcia i stresu i na wypoczynek?
Wszyscy bardzo różnimy się od siebie! Czasem się słyszy, że ktoś zaczyna krzyczeć, komuś pomaga rozmowa, chce się zwierzyć, pożalić, rozmawia osobiście albo przez telefon i potrzebuje słuchacza. Ktoś woli wszystko znosić i odreagowywać w samotności, przy dobrej muzyce może relaksującej, w kontakcie z przyrodą albo dźwiękami przyrody. Czasem może ktoś drugi próbuje znaleźć mu jakieś zajecie, żeby rozproszyć uwagę i chociaż na chwilę odwrócić myśli – gdzieś nas zabiera, coś nam pokazuje. Ktoś może woli coś do kogoś pisać albo przeciwnie czytać co ktoś inny do niego napisał teraz lub dawniej. Czasem pomagają wspomnienia !

Ja lubię działkę, przyrodę, spacer z psem albo samotnie. Lubię robić i oglądać zdjęcia, czytać swoją starą korespondencję albo wystarczy czytanie starego wątka… jesli się da lubię spać...Zresztą to o sobie pisałam już nie raz i wiecie co można zobaczyć na naszym wątku…
……
…..Dziś po tych opadach deszczu szukałam działki a znalazłam dżunglę… ale mimo wszystko coś tam udało mi się zauważyć:

Ten mój róż właściwie trochę podpada pod czerwony a niedawno napisałam, że własnych czerwonych nie mam wcale :wink:

"Życie usłane różami" - sprawdziłam znaczenie tych słów - czyli szczęśliwe radosne i bez trosk... szkoda, że ja nigdy o takim nie słyszałam, takie wspomnienia widocznie zna ktoś inny :cry:

Ja sie rozładowuje rpzez sen-padam i spie ,jak mam okazje :kotek:

Dzień dobry!

Śliczne masz kwiatki. Też lubię fotografować, najbardziej moje zwierzaki. Ale u mnie niestety na stres najlepiej pomagają... papierosy. Teraz staram się przerzucić na elektronicznego, bo dwie paczki dziennie u mnie szły, jak miałam właśnie ciężki czas. A, no i jeszcze bardzo mnie odstresowuje heavy metal itp., ale to mało kto tego słucha, mnie ojciec nauczył.
Z chęcią pooglądam więcej Twoich zdjęć, są super :ok:

Ja niestety ogródka nie mam

Na wątku piszę o nas dość dużo bo chcę chociaż w tej formie przekazać wiadomość komuś kto tutaj zagląda może bez zalogowania albo ukradkiem a czasem może niepokoi się o nas….
O kogoś innego z kolei niepokoje się ja… Pytanie zadałam, teraz znowu pozostaje mi tylko oczekiwanie aż ktoś zechce odezwać się sam

Większość moich najbliższych i znajomych jest w podobnym wieku, każdy opiekuje się kimś starszym lub chorym. Stopień trudności zależy od choroby, jej stopnia zaawansowania, tego czy mieszkamy wspólnie, na ile osób to się rozkłada, charakteru chorego i naszej wytrzymałości gdy w grę wchodzą emocje bo walczymy o kogoś sobie najbliższego….
Kontakt miedzy nami jest utrudniony bo jesteśmy od siebie daleko i najgorsza jest bezsilność, że nie mamy jak pomóc sobie wzajemnie, telefony często zawodzą a rozmawiać w obecności chorego albo w pracy nie możemy jak a czasem zwyczajnie od pewnego momentu nawet jeśli wcześniej cos sami o tym powiedzieliśmy nie mamy na to siły ani ochoty całkowicie poruszać temat własnych problemów bo przy tym wszystkim sami czujemy się bardzo różnie

…..
W tej chwili jestem tutaj przez chwilę – z mobilnego łącza TZ, które mi co chwile przerywa połączenie a stacjonarne nie działa wcale….bo Wojtek jest na basenie – On zawsze odreagowuje wszystko ekstremalnie – przepływa około 70 x 50 m…
Teraz mam dla siebie krótką chwilę. Do Mamy pójdziemy dziś razem po Jego powrocie po spacerze z suczką. Dziś głównie ja zajmuję się częścią kulinarną ale w konkurencji z daniami w restauracji lub podczas przyjęć ani ukochanym „chińczykiem”, do którego wczoraj znowu Andrzej zabrał Mamę bo tylko o tym marzyła i obydwoje nie zważali na zalecenia lekarzy i opinię fachowych opiekunów, jestem bez szans…

Co będzie później dziś czas pokaże…

Dziś dodatkowo mam bardzo smutny dzień!
16 czerwiec w moim domu rodzinnym był dla nas zawsze bardzo ważny….
Dziś Moja Mama skończyłaby 76 lat… Tymczasem nie ma Jej z nami od 24 lat… Nie ma już osób, które też mogłyby o tym pamiętać albo same mają bardzo poważne problemy i jestem dziś z tym wszystkim całkiem sama.... a dziś bardzo potrzebowałabym wsparcia.... ale właśnie tak wygląda moje życie

No to już wiecie o czym też myślałam wczoraj wieczorem pisząc poprzedniego posta

Nie ma nawet Tych, na Których mi zależy najbardziej, Tych dla mnie Najważniejszych ale tak jak napisałam - nie należę do Osób najważniejszych dla nich i tutaj wzajemności widocznie brak więc się czuję jak czuję :cry:

Bardzo często o Niej myślę gdy w tej chwili są problemy ze zdrowiem naszych Mam i opiekujemy się Nimi i nawet ostatnio trochę pisałam!
Czasem pogrążeniu w smutku lub bólu, zaślepieni łzami nie zauważamy tego, kto jest obok nas, że usiłuje nas wspierać. Takie starania wręcz czasem odrzucamy z niechęcia lub ze złością… Czasem nie pamiętamy dosłownie nic – wypieramy ten okres z pamięci…
Pamięć jest zawodna, pozostały bardzo różne wspomnienia a tego najwcześniejszego okresu tuż po jej śmierci właściwie nie pamiętam… po jakim czasie zaczęłam wracać do aktywności, kiedy mogłam na ten temat rozmawiać…
Przypuszczam, że temat ze najbliższymi i znajomymi był przez cały czas w formie wyrazów współczucia lub wspomnień a do pracy wróciłam natychmiast po zakończeniu urlopu okolicznościowego…
Po śmierci Taty i pogrzebie prawie na drugi dzień musiałam wracać do Warszawy i przejąć wszystkie normalne domowe obowiązki i opiekę nad malutkim Krzysiem…
……..
Bardzo dawno temu tutaj na forum trafiłam na takie słowa i je sobie zapisałam i wielokrotnie czytałam bo wspomnienia są bardzo podobne do moich!
Fragmenty dotyczące innych osób są podobne do historii z mojej rodziny i Męża… zdjęcia były z pogrzebu Mietka, NN w Rodzinie Męża też zginął pod kołami pociągu wiadomo tylko w jakim rejonie…
Pięknie napisały w odpowiedzi na post poniżej do Kotkawodna Anihili i Hana…
viewtopic.php?f=8&t=137945&start=1425

KotkaWodna pisze:
szykuję się do przeprowadzki - pakuję szafy, wywalam zbędne rzeczy.
Znalazłam dokumenty Mamy - Jej wyniki badań, pierwsze stwierdzenie nowotworów , wyniki operacji; pisma urzędowe wypełnione Jej drobnym, mało czytelnym pismem...
Jej notatki, zapiski na marginesach książek. Zdjęcia z pogrzebu Dziadka, ojca Mamy - zmarł w '68 roku, na cmentarzu tłum ludzi i moja Rodzina - której już nie ma. Nie żyją Mama, Babcia, Dziadka nie znałam nawet; Mamy Brat - mój Wujek - zaginął w 2000 roku i nigdy Go nie odnalazłyśmy, na ile mi wiadomo - zginął pod kołami pociągu i jest pochowany gdzieś w Polsce jako NN....
Wśród papierów - sztambuch rodziny Latowskich (nazwisko rodowe Babci ze strony Mamy) - daty z 1841, 1911 roku, nadruki niemieckich urzędów w Posen... lecz nazwiska polskie.
Rodzina. Której już nie mam. boli to... pozrywane, martwe linie krwi, cisza i pustka...
Miną w styczniu 3 lata od śmierci Mamy - nie umiem znaleźć wyciszenia dla bólu i tęsknoty za Nią...

AniHili pisze: Kotko, przytulam..
Wspomnienia bolą, ale je masz. I nieważne ile razy zmienisz miejsce zamieszkania, one zawsze z Tobą będą.
Ja nie znam żadnej ze swoich babć (a jedna żyje) i znam tylko jednego dziadka.

Wt lis 13, 2012 22:09

Hana pisze:KotkaWodna, czuję podobnie...
Żyj, jak potrafisz najlepiej, bo Twoja Mama wszystko co najlepsze przekazała Tobie. Byłaś Jej życiem, Jej sensem, Jej staraniem.
Miłość, "pępowina" między matką i córką trwa, i odejście Mamy "gdzieś tam" tego nie zmienia.
Trzymaj się.

CHOCO i Nero zapraszają po raz 4!

Kto przegląda forum