Łatek i Marcelek 8 plus Tosia-Zosia. Jest nas troje!

Witamy się i przycupniemy w kąciku!

Ewa L. pisze:Witamy się i przycupniemy w kąciku!

Zapraszamy miłe sąsiadki, zapraszamy! :mrgreen:

Popatrz jak to jest - nie dość że mieszkamy na jednym osiedlu, że ten sam człowiek siatkował nam balkon to jeszcze nasze kociaki są od tej samej osoby :ryk:

Ewa L. pisze:Popatrz jak to jest - nie dość że mieszkamy na jednym osiedlu, że ten sam człowiek siatkował nam balkon to jeszcze nasze kociaki są od tej samej osoby

No właśnie :mrgreen:

Łatuś to nasze oczko w głowie. Najwspanialszy krówek na świecie! Był nam przeznaczony

To tak jak Zuzia dla mnie.To moja najkochańsza kotunia.Pola też ale Zuzia to nr 1. :1luvu:

Ewa L. pisze:To tak jak Zuzia dla mnie.To moja najkochańsza kotunia.Pola też ale Zuzia to nr 1.

U mnie zawsze numerem jeden był Mru. To on przygotował nas na przybycie Łatka i nauczył kochać koty. Łatek to kot mojego małżonka, kocham go straszliwie, ale on woli mojego TŻta :lol:

Jak wszystkie nasze koty :roll:

U mnie wyglądało to tak:
po odejściu mojego ukochanego psa po 5 mieś, postanowiłam adoptować tym razem kota. Zero doświadczenia i zero wiedzy na temat kotów ale duże chęci. Zaczęłam przeszukiwać internet i strony schroniska w poszukiwaniu odpowiedniego kota { miał być czarny z zielonymi oczami :mrgreen:

}.Tak trafiłam na nr. jednej pani. Zadzwoniłam - powiedziałam jakiego kota szukam i jak niewielką mam wiedzę o kotach { uważałam że trzeba uczciwie o tym powiedzieć}. Pani zaproponowała mi Balbinkę - kilku letnią koteczkę którą miała właśnie odebrać ze sterylki.Trochę przeraziła mnie opieka kotem po operacji a pani słysząc moje wahanie dała mi nr. do Joli bo u niej też była kotka do adopcji która nadawałaby się na pierwszego kota. Zadzwoniłam ale nikt nie odebrał.
Za jakiś czas Jola oddzwoniła.Porozmawiałyśmy - przeszłam serię pytań ,podała mi gdzie mogę zobaczyć Zuzię bo była ogłaszana na stronach schroniska i poprosiła żebym oddzwoniła jak się zdecyduję.
Gdy ją zobaczyłam - Zuzię oczywiście

- to już wiedziałam że to jest mój kiciuś - zakochałam się w niej na dobre.
Na następny dzień zadzwoniłam do Joli i umówiłyśmy się na konkretny dzień kiedy przyjadę po Zuzię.
Pola natomiast trafiła do mnie 4 mieś. później jako 2 mieś. kocie. Też jest kochana ale to już inna kota.
Od początku traktowałam je jednakowo nie wyróżniając żadnej z nich i nie wtrącałam się w nawiązywanie przez nie znajomości.I to była chyba najrozsądniejsza rzecz jaką można było zrobić i wyszło to dziewczynką na dobre.

Ewo, ja też nigdy nie miałam kotów, zawsze psy. I też zdecydowałam się na kota po śmierci mojej ukochanej suni. I również szukałam kota w internecie, gdzie trafiłam na iwcię. Iwcia od razu powiedziała, że Łatek jest dla nas stworzony, ale ja się bałam go wziąć, bo miał problemy z ząbkami. Potem się trochę wszystko pogmatwało, ale koniec końców decyzja o wzięciu do nas Łacie zapadła nieodwołalnie. Ale zanim Łatek do nas trafił, do Iwony przyjechał Mrubis, jeden z kotów uwolnionych ze schroniska B. Wahl. Kiedy zobaczyłam jego zdjęcie, zakochałam się bez pamięci. Mru zamieszkał z nami wcześniej niż Łatek. Przygotował nas na jego przyjście. Nauczył nas kochać koty. A potem zachorował i odszedł... Do tej pory o nim myślę i tęsknię, bo to był MÓJ kot. Jeśli rozumiesz co mam na myśli

Oczywiście wszystkie swoje koty ubóstwiam, kocham i mam na ich punkcie świra potężnego, jednak zawsze na pierwszym miejscu pozostanie Mru... :ok:

Doskonale cię rozumiem bo dla mnie taki był mój pies Miki. Specjalnie pojechałam po niego do schroniska w wigilię . Kochał na swój psi sposób moich rodziców bo tam spędzał czas gdy ja byłam w pracy ale gdy przychodził czas mojego powrotu to biegał balkon - drzwi i rodzice już wiedzieli że za parę minut przyjdę. Gdy wchodziłam dla Mikiego przestawali istnieć bo byłam tylko ja.Gdy miał chore łapki tylko ja mogłam zmieniać mu opatrunki bo doktorka i rodziców gryzł.
Mimo że domem zawładnęły kociczki nadal jego zdjęcie stoi na honorowym miejscu.

Ewa L. pisze:Doskonale cię rozumiem bo dla mnie taki był mój pies Miki. Specjalnie pojechałam po niego do schroniska w wigilię . Kochał na swój psi sposób moich rodziców bo tam spędzał czas gdy ja byłam w pracy ale gdy przychodził czas mojego powrotu to biegał balkon - drzwi i rodzice już wiedzieli że za parę minut przyjdę. Gdy wchodziłam dla Mikiego przestawali istnieć bo byłam tylko ja.Gdy miał chore łapki tylko ja mogłam zmieniać mu opatrunki bo doktorka i rodziców gryzł.
Mimo że domem zawładnęły kociczki nadal jego zdjęcie stoi na honorowym miejscu.

O rany przestańmy już, bo zaraz się poryczę... Ostatnio zaczęłam czytać od nowa nasze wątki. Przerwałam czytanie w miejscu, gdzie Mru zachorował i już wiedziałam, że odejdzie. Zawsze się tak uryczę, że potem wyglądam jak "ruska baba" z pola. Zapuchnięta, czerwona i zasmarkana. Lepiej pogadajmy o kotach, które są z nami i dają nam tyle radości i miłości

Jednak cieszę się, że się zgadałyśmy tu, na forum, bo najwyraźniej mamy sporo wspólnego

Masz rację ja też dużo ryczę a potem muszę się tłumaczyć alergią na pyłki :mrgreen:

A o kotach to ja mogę dużo i długo :ryk:

Ewa L. pisze:Masz rację ja też dużo ryczę a potem muszę się tłumaczyć alergią na pyłki
A o kotach to ja mogę dużo i długo

Ja też. Mam kompletnego świra! Torby, koszulki, portfele, buty, wszystko z kotami. Biżuteria a nawet tatuaż

Jest mi dobrze z moimi kotami i dziwię się, że wcześniej nie chciałam żadnego w domu :roll:

Widzisz i tu kolejna cecha wspólna - kolczyki ,bransoletki, nawet torba na zakupy z kocim motywem nie wspominając o kubkach z wizerunkiem dziewczynek.
Świr totalny :ryk:

Ewa L. pisze:Widzisz i tu kolejna cecha wspólna - kolczyki ,bransoletki, nawet torba na zakupy z kocim motywem nie wspominając o kubkach z wizerunkiem dziewczynek.
Świr totalny

I bardzo dobrze! :ok: