Norbi [']

gpolomska

Dom dla Norbiego to byłoby idealne miejsce.
Zwłaszcza - Taki Dom...
Choćby był tymczasowy.

Grażynko - jeśli zechciałabyś zaopiekowac się Nrbim - byłoby naprawdę cudownie.
On potrzebuje uwagi i czasu. Ćwiczeń, podtykania jedzonka, spacerków pod kontrolą...
Potrzebuje też się pewnie poczuć, jak u siebie w domu...
W lecznicy to wszystko jest mało realne...

Norbi ma sporą "skarpetę" - wiele osób finansowo wspiera jego walkę o życie i zdrowienie - finanse na leczenie i dobra karmę są.
Dom tymczasowy to byłaby już pełnia szczęścia :1luvu:

Brrrrrać!!!

Grażynko - wiesz, że to nie presja ani wymuszanie z mojej strony.
Ja po prostu się cieszę, że tej kociej biedzie chcesz (mimo, że organizacyjnie może być trudno) dać szansę.
A Twoja Mama to chyba już go kocha, prawda?

Ona go kocha, ale zdalnie. Jakoś to przeforsuje. Muszę.

Chomika jak przyniosłam (wbrew zakazom, jak jeszcze byłam niepełnoletnia) to na początku wakacji i obiecałam wynieść do szkoły jak się rok szkolny zacznie - oczywiście tak się wszyscy przywiązali przez wakacje, że został (żył 3 lata; kupiłam go, bo biedak pół roku sam tkwił w sklepie, bo nikt go nie chciał, a inne wykupili).

Jak chciałam Mokate, to po prostu prawie nie jadłam - rodzice wymiękli, bo stwierdzili, że ja już o niczym innym jak o Niej nie myślę (bo tak było).

Norbiego też jakoś przeforsuję - ten kot jak stanie na nogi, to ma duże szanse na adopcję (norwegi z hodowli kosztują, a tego ludzie mogą dostać bez płacenia grubej kasy - nie każdy chce rodowód: niektórym wystarczy wygląd na norweskiego); oczywiście mi się też bardzo podoba, ale szkoda mi "marnować" dom dla kota, który łatwo znajdzie nowego opiekuna, którego w moment rozkocha; jak będzie siedział w klatce, to nigdy tych nóżek nie wzmocni; u Mokate udało się zrobić - wg weta - piękne mięśnie, żyły jak u tygrysa i trzymanie jedną łapką silniejsze niż u wielu kotów dwoma (tylko trochę koślawe nóżki zostały - ale nie aż tak jak na początku); Ją też na początku musiałam zachęcać nawet do siadania, a "chodziła" chętnie tylko wtedy jak Ją za brzuszek trzymałam i nie musiała całego ciężaru na nóżkach trzymać (Ona była po amputacji przedniej prawej łapki - to jakby ktoś nie wiedział); później ten Diabełek sam na wysoką lodówkę wskakiwał i ganiał jak wariat po całym domu. Może u niego też się uda. Ale przynajmniej spróbuję - to jak u ludzi: na początku pomaga rehabilitacja, a później już tylko kosztowne operacje albo nic.

Pytanie: na kiedy wg wetów byłby gotowy i czy można po niego przyjechać w tygodniu, najlepiej po południu /wtedy łatwiej o transport/? On jest przyzwyczajony do klatki, więc nawet kilka godzin w transporterku go nie zabije, a bieganie to i tak chwilowo nie jego specjalność, więc jakoś wysiedzi przez podróż.

gpolomska no brak mi słów :lol:

dilah pisze:gpolomska no brak mi słów

Usłyszę to co najmniej jeszcze dwa razy: raz od mamy, raz od ojca :mrgreen:

ale oni chyba co innego będą mieli na myśli.

Cieszę się że Norbi ma szansę na dom

gpolomska

Tak, jak napisała Anetka, w skarpecie Norbiego są narazie spore zapasy, więc finanse na leczenie są i będziemy czuwać, aby tego wsparcia nie zabrakło :ok:

Anetka będzie dzisiaj w lecznicy, to pewnie porozmawia z lekarkami o jego podróży.

OK, chcę go wyrwać w miarę szybko. Przy Mokate straciłam kilka dni na negocjacje, przy Aniołku na czekanie aż wetki się zgodzą... trzeci raz nie mam zamiaru czekać za długo - choćbym się miała w nocy po niego włamać do lecznicy. W domu są inne warunki - nawet najlepsza lecznica i najlepszy wet to nie to samo co dom i opiekun na wyłączność. A podróż zniesie - skoro tułanie na mrozie przeżył, to i to wytrzyma - zwłaszcza, że jest już sporo podtuczony. Nie wiem jak ja tą podróż wytrzymam jak będzie cały czas Norbi vel Książe-Gaduła narzekał :lol:

no ale jakoś damy radę (Mokate też pierwszą część drogi gadała jak najęta, a później poszła spać i obudziła się w domu); musimy dać radę, bo ja tu już z kołataniem serca wchodzę, że przeczytam, że on też nie je albo nie wiem co...

Na razie to on chyba najbardziej potrzebuje wzmacniania stawów i mięśni i biegania za nim z jedzeniem - to nie wymaga jakichś szczególnych finansów, a póki co tyle czasu znajdę (jak nie, to mama będzie za nim biegać - jak wyjeżdżałam, to i z chomikiem negocjowała, żeby jadł, i z Mokate: miała wprawę po swoich dzieciach /ja i brat/ - niejadki, wcześniaki i wieczni anemicy).

A możecie mi napisać jak u biednej Magnolii? Martwię się o nią... niby jeszcze skrajnie potrzebująca chyba nie jest, ale sen mi z powiek spędza skutecznie.

Czyli... organizujemy porwanie Norbiego? Super jestem za!
Gpolomska - jesteś wielką kobietą! W domu i to pod tak czułą opieką Norbi na pewno dojdzie do siebie

Norbi dziś miał lepszy apetyt niż wczoraj - zjadł dwie saszetki whiskasa niestety i poprawił sanabelle z jagnięciną. Dostał też do pysia pastę odkłaczającą.
Waży 2,9 kg - jakoś przystopował z nabieraniem masy :roll:

ale może naprawdę domu mu trzeba...?
Teraz już jedzenie nie jest taką mega atrakcją jak na początku.
Może jechać w zasadzie w każdej chwili. Lecznica jest czynna poniedziałek - sobota 10 - 20 - i w tych godzinach można go odwiedzać czy zabierać w podróż :wink:

w niedziele - 10 - 18 ta

Norbi dostaje leki na stawy, leki przeciwbólowe i chyba przeciwzapalne, spokojnie można to podawać w domu.
Gdyby miał jechać - dostanie mega wyprawkę - leki, witaminy i jedzonko: RC Mobility, ukochany whiskas i jakąś bardziej wartościową karmę :twisted: