"I tak człowiek trafił na kota..."

Villentretenmerth pisze:

łooozaaap, dude

agusialublin a gdzie jest Twój wątek?

Tak a propos ciekawy jestem ilu jest nas na forum

MalgWroclaw pisze:agusialublin a gdzie jest Twój wątek?

Hejka,
tak się składa że nie ja i moje kociska nie mamy swojego wątku, jakoś nie było ku temu okazji.
Ale i tak codziennie jestem na forum. To jak narkotyk, nie da sie bez niego żyć.
Cieszę się razem z Forumowiczami z tego jak Ich kociaki rosną, jak się rozwiją, jak psocą.Podziwiam zdjęcia Waszych słodziaków.
Przeżywam razem z Wami jak walczycie o swoje maleństwa o ich zdrowie i życie. Płaczę razem z tymi którzy musieli się ze swoimi malestwami pożegnać.
Poza tym sporo dowiedziałam się z forum, o opiece, o żywieniu i wychowywaniu kociaków. A przede wszystkim lubię sobie z wami pogadać, w końcu łączy nas tak wiele. Nikt tak nie zrozumie kociarzy jak drugi kociarz.
Tak pięknie piszecie o swoich małych pociechach. :1luvu:

Hutku.
"Czynnych" (jak widać) - niezbyt wielu. Ale takich "wspierających" to trochę jest. Sądzę, że nawet dość sporo.
Agusiu.
Ja też tak mam. Po porannym odpaleniu kompa - pierwsza rzecz to poczta. W poczcie oczywiście osiemdziesiąt procent to zawiadomienia z "miau". A później to się tak czaję - poczytuję forum, czasem coś piszę a ponieważ słuch mam jak kot i rozpoznaję swoich szefów po krokach na korytarzu to w krytycznym momencie "klik" - i na monitorze ląduje przygotowany napoczęty firmowy dokument w "Office". Okropny jestem, okropny po prostu. Ale czasem mam przypływ obowiązkowości i wtedy to nadrabiam. Wieczorami przeważnie. I tak się to jakoś turla.

Ale nie mówcie o tym nikomu, dobrze?

Willenie(mam nadzieję że nie masz nic przeciwko temu jak bedę tak do Ciebie się zwracać :roll:

)
jeśli chodzi o ukradkowe podczytywanie forum w pracy to nie jestes sam, ja też tak mam. :roll:

Nie mogę się powstrzymać żeby nie rzucić okiem chociaż na chwile :mrgreen:

Tylko nie wiem jak mam wytłumaczyc klientowi jak się mnie zapytał tego że mam zaszklone oczy bo akurat przed kilkoma chwilami czytałam jak ktoś z nas żegnał się ze swoim przyjacielem.

To jest moja pierwokotna RYSIA

Po miesiącu wzieliśmy na wychowanie PYSIA

A od 13 września mamy KOKO

Rysię jak miała dwa miesiące ktoś podrzucił znajomemu na działkę. A że wyjeżdzał no więc Rysia trafiła do nas .
To było 17 września tamtego roku. Po miesiącu wzieliśmy z lubelskiego Animalsa PYSIA.
A teraz po roku z Fundacji Felis trafiła do nas KOKO.
I tak mamy z mężem na wychowaniu trzy słodziaki. :1luvu:

Agusiu.
Te oczy to tłumacz katarem albo uczuleniem na cośtam. Może być nowy niesprawdzony tusz czy coś.
Kocuraki piękne. Rysia wygląda jak zamaskowany(a) ninja przemykający nocą w tajnej misji...

Oczywiście, że moze być Villen.

Od jakiegoś czasu najczęściej zadawane sobie pytanie brzmi "gdzie są moje koty?!" I o ile na Odika można zawsze liczyć, że leży rozlany na środku mojego łóżka to następne pytanie "gdzie tym razem schował się ten pręgowany smark Albert" jest zawsze aktualne i wierzcie mi - dużo trudniejsze.

Wiesz co dobry pomysł masz na te załzawione oczy :ok:

Powiem Ci że nie wyobrazam sobie życia bez tych sierściuchów.
Przychodzę z pracy zmęczona, wkurzona ale jak tylko zobacze moje dzieciaki to cała złość i zmęczenie mijaja.
Działają na mnie odstresowująco, dają tyle radości i ciepła.
To już nie są zwierzaki, koty to są moje nasłodsze dzieciaki z którymi gadam naokrągło, karmię, pieszcze, bawię się.
Rysia to kotka jedyna w swoim rodzaju. Zawsze czujna, zwinna, bystra. Ma swój charakterek. Ale to ona chodzi za mną krok w krok, pomaga mi w gotowaniu(jak to baba :mrgreen:

)zawsze jest przy mnie. Rano budzi mnie dotykiem swojego mokrego noska.
PYSIONEK natomiast mimo że ma już rok to zachowuje się jak duży dzieciak, zabawa, spanie, jedzenie i jeszcze raz jedzenie. To taka przylepa, miziac i miziac.
Co do KOKO to narazie jeszcze niewiem, jest u nas odtygodni i cały czas ja obserwuję co z niej wyrośnie.Ale od pierwszego dnia podbiła moje serce.
Jeszcze kiedy nie miałam kotów to myślałam ze wszystkie są takie same, koty to koty i już. Teraz dopiero nie mogę się nadziewić temu że każdy z nich jest całkowicie inny.
Mogę na nie patrzec godzinami jak się bawią, jak jedza, jak śpia. Jest w nich tyle radości, czułości i bezwarunkowej miłosci do nas ludzi.
Co Ci będę mówić sam wiesz jak to jest.

Agusia - powiem to co powiedziano kiedyś mnie - załóż im wątek, to będzie ich pamiętnik.. Mnie to przekonało, niestety, zaglądam tam rzadziej niż ustawa przewiduje i nie uzupełniam.. Ale mam i jestem bardzo zadowolona, że moje Dzieci (ja też tak je nazywam

) mają swój ślad w cyberprzestrzeni..

Kochani, Jestem w tej samej grupie..
Mówicie rzeczy, które są mi bardzo bliskie.. O kocim indywidualiźmie, o ich miłości, o płaczu w środku pracy (miejsce/czas), i o uzależnieniu, i o przypływach..
Za moment mój przypływ nastąpi, bo roboty huk.. Słaba jestem jednak.. kilka razy dziennie chce mi się sprawdzić komu zdarzyło się coś dobrego.. Albo niestety złego.. :roll:

Mnie uczulał kiedyś cień do powiek.. :wink: