Początek był trudny, bardzo trudny. Po wyjściu z transporterka osyczała wszystko i wszystkich (łącznie ze swoim Dużym, który Ją przywiózł). Jak odnalazła drogę do łóżka to nawet na jedzenie nie chciała wyjść. W nocy tylko przemykała do kuwety. Biedny Pigo nie mógł sobie miejsca do spania znaleźć, bo Szelma zajęła jego miejscówką. Spał na komodzie, w transporterku, ogólnie na widoku (i to mu zostało, nie przesypia całych dni schowany). Przynajmniej wiedzieliśmy z TŻ, że mamy burego kota
Po dwóch-trzech dniach Szelma przestała się tak strasznie stresować, co raz częściej wychodziła z łóżka, jadła w kuchni. Po tygodniu obudziłam się, a Ona śpi koło moich nóg
Gonitwy z Ogryzkiem czy Pigo zaczęły się na porządku dziennym Nawet z Pestką zdarzyło Jej się pobiegać. Jeszcze w tydzień i dałaby się wziąć na ręcę bez protestów, bo przed głakaniem przestała uciekać 
Prawdziwa kocia dama 
