Inwalidzi-Dexter i Odi Schr. Łódź- JUŻ w swoich DOMACH! :)

Ja dziś wpadłam do schronu na chwilkę i spotkałam państwa jak już z Dexterkiem szli do gabinetu :ok:

Baaaardzo fajni młodzi ludzie, bardzo :ok:

Obiecali pisać i słać zdjęcia :ok:

Mieli przyjechać wczoraj, ale nie zdążyli
Dziś się udało :ok:

Bardzo się cieszę - super domki mają chłopaki :ok:

Jeśli to ci sami Państwo, którzy odpowiedzieli na ogłoszenie na moje konto na jednym z portali ogłoszeniowych, to Dexter został wypatrzony w internecie. Przekazałam dziewczynom maila Państwa... i dalej to już one mogą powiedzieć, co się wydarzyło, bo ja to tylko pośrednik.
http://tablica.pl/oferta/dexter-wyrzuco ... 1y4Yr.html
Ale tak sobie po cichu myślę, że to dzięki zdjęciom i cytatom wolnotariuszek, które w piękny sposób opisały Odiego i Dextera, ktoś spojrzał sercem...

och, jak cudnie :piwa:

Dexterku doczekałeś się :ok:

Hurraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, idę wyć :mrgreen:

Dex

Bądź szczęśliwy koteńku!
Ruru - dzięki Twojemu wątkowi oba kociaste znalazły dom :ok:

. Bez wątku nadal tkwiłyby bez nadziei w schronie.

No to odpinam baner

...

Cudnie

!!!

Dobra robota Dziewczyny! Pięknie to poszło. Cieszę się ogromnie z Dextera - jego naprawdę świat powinien przeprosić.
Ten wątek kończy się już chyba. I kończy się dobrze. Znakomicie. Odik ma już swój własny (z Albertem) - może i Dexter coś kiedyś napisze?

Uroczyście odpinam banerek :mrgreen:

warto jednak pokazywać "światu" te zapomniane koty wciśnięte i niewidzialne ... kociastym i im dużym :1luvu:

samych radości z siebie nawzajem

Villentretenmerth pisze:Dobra robota Dziewczyny! Pięknie to poszło. Cieszę się ogromnie z Dextera - jego naprawdę świat powinien przeprosić.
Ten wątek kończy się już chyba. I kończy się dobrze. Znakomicie. Odik ma już swój własny (z Albertem) - może i Dexter coś kiedyś napisze?

Nie, ten wątek absolutnie się nie kończy.
To jest wątek dla kolejnych inwalidów, taki obok Nim..
Bo nie oszukujmy się, kolejni inwalidzi będą, i trzeba będzie ich pokazać światu.

Dostałam maila od Domku Dexika

i czym prędzej wklejam, coby się wszyscy tak jak ja ucieszyli
i spłakali ze szczęścia:

Deksio (bo tak do niego mówimy) jest kochanym cwaniakiem. Podczas
drogi do domu bardzo płakał. W domu schował się do szafy ale zmienił
lokalizację na szafkę w kuchni. Wyciągnęliśmy go, pokazaliśmy mu
kuwetę, jego domek w sypialni oraz miskę. Mimo to wrócił za szafkę.
Znowu go wyjęliśmy, daliśmy mu jeść, nasypaliśmy żwirku do kuwety...
Położył się w swojej sypialni, a my poszliśmy na spacer. Odkąd
wróciliśmy do domu... mamy psa. Nie rozstaje się z nami na krok. W
salonie mamy dywan i dwa fotele, dywan już jest zarezerwowany, ogląda
z nami telewizję, śpi obok, gdyż jego posłanie stoi przy naszym łóżku,
kuwetę już rozsypał po swojemu. Chyba nas lubi, chodzi przy nodze jak
pies, pieści się strasznie. Zwłaszcza jak zobaczy, że ktoś ma przy
sobie jedzenie. Nie myślałam, że tak szybko się oswoi. Jak na swoją
niepełnosprawność jest bardzo zwinny. Dodaję zdjęcia nasze i Deksia w
nowym domu. To było około 1,5h po przyjeździe na miejsce. Zanim
poszliśmy na spacer. Jutro mam iść na uczelnię, a już myślę o tym aby
wrócić do domu i wygłaskać naszego pieszczocha

To cudownie, że Dex znalazł dom. Po cichu podcztywałam. Bardzo chciałabym, żeby wszystkie domy chciały utrzymywać kontakt, przesyłać foty, opisywać radości i pytać o rady

O rany, Ruru, dzięki za maila... Ale sobie Dexter znalazł miejscówkę.
A mnie się buzia nie zamyka od uśmiechania...

...To jest wątek dla kolejnych inwalidów...

No wypraszamy sobie! Odik nie jest inwalidą, on się po prostu dystyngowanie porusza krokiem poloneza.

Bardzo się cieszę

Dex, teraz już wszystko będzie dobrze :ok:

ruru pisze:Dostałam maila od Domku Dexika
i czym prędzej wklejam, coby się wszyscy tak jak ja ucieszyli
i spłakali ze szczęścia:
Deksio (bo tak do niego mówimy) jest kochanym cwaniakiem. Podczas
drogi do domu bardzo płakał. W domu schował się do szafy ale zmienił
lokalizację na szafkę w kuchni. Wyciągnęliśmy go, pokazaliśmy mu
kuwetę, jego domek w sypialni oraz miskę. Mimo to wrócił za szafkę.
Znowu go wyjęliśmy, daliśmy mu jeść, nasypaliśmy żwirku do kuwety...
Położył się w swojej sypialni, a my poszliśmy na spacer. Odkąd
wróciliśmy do domu... mamy psa. Nie rozstaje się z nami na krok. W
salonie mamy dywan i dwa fotele, dywan już jest zarezerwowany, ogląda
z nami telewizję, śpi obok, gdyż jego posłanie stoi przy naszym łóżku,
kuwetę już rozsypał po swojemu. Chyba nas lubi, chodzi przy nodze jak
pies, pieści się strasznie. Zwłaszcza jak zobaczy, że ktoś ma przy
sobie jedzenie. Nie myślałam, że tak szybko się oswoi. Jak na swoją
niepełnosprawność jest bardzo zwinny. Dodaję zdjęcia nasze i Deksia w
nowym domu. To było około 1,5h po przyjeździe na miejsce. Zanim
poszliśmy na spacer. Jutro mam iść na uczelnię, a już myślę o tym aby
wrócić do domu i wygłaskać naszego pieszczocha

to jest piękne, że na świecie są tacy fajni ludzie, a nie same s@#$%^&*y. Jakiego to kopa daje!
I jeszcze bezczelnie zapytam: a zdjątka Nochala to gdzie? :twisted:

I banerek uroczyście 'weznem i odepnem' :ok:

Inwalidzi-Dexter i Odi Schr. Łódź- JUŻ w swoich DOMACH! :)

Kto przegląda forum