Wątek Casica bez - wydzielone posty, część X i 1/2

magicmada pisze:Byłam na Śląsku (Dolnym) w weekend majowy i drogi były super. Choć byłam tylko pilotem.

O prosze i wyjdzie na to ,ze Casica jechala oplotkami :twisted:

NieE, Dolny Śląsk to co innego... chyba... :roll:

Prawdziwym wyzwaniem dla prawdziwych twardzieli jest Górny Śląsk :twisted:

skaskaNH pisze:NieE, Dolny Śląsk to co innego... chyba... Prawdziwym wyzwaniem dla prawdziwych twardzieli jest Górny Śląsk

O to, to. A droga z Łodzi na Dolny Śląsk, jakkolwiek zatłoczona jak wszystkie polskie kiepskie drogi, da się przeżyć. I da się przejechać bez mapy :wink:

Casica tytuł mistrza mistrzów można zdobyć poruszając się sprawnie i bez nerwów w Częstochowie... :lol:

mistrzów brakuje, gubią się Częstochowianie, bo zmiany z dnia na dzień, a info po wpr. zmian.. a dziennie naliczam tak 2-5 stłuczek pod moim blokiem, odkąd jest remont... :lol:

A co do GPS, to jak wieźliśmy Ci Henia, to pamiętasz, wtedy zawiódł, dojechaliśmy pod śmietnik na drugim końcu Łodzi...

najszczesliwsza pisze:Casica tytuł mistrza mistrzów można zdobyć poruszając się sprawnie i bez nerwów w Częstochowie... mistrzów brakuje, gubią się Częstochowianie, bo zmiany z dnia na dzień, a info po wpr. zmian.. a dziennie naliczam tak 2-5 stłuczek pod moim blokiem, odkąd jest remont...

A co do GPS, to jak wieźliśmy Ci Henia, to pamiętasz, wtedy zawiódł, dojechaliśmy pod śmietnik na drugim końcu Łodzi...

Do świętego miasta szczęśliwie nie wjeżdżam, wystarczy, że do spazmów może doprowadzić mega korek na przelotówce. Inna sprawa, że ruchliwa droga biegnąca środkiem miasta to dramat.
Opisywałam jak w zeszłym roku włączyłam napęd 4x4 i przejechałam przez las, a nawet rezerwat. Po 1,5 godzinie stania w korze, którego końca widać nie było straciłam cierpliwość.
Oczywiście GPS standardowy nie działał, działał polski GPS czyli radio kierowców :lol:

Pisałam już - w Polsce czyli Ubu kraju wiara w GPS bywa zgubna. Po tamtej stronie granicy, nie. Po wielkich, np włoskich metropoliach poruszałam się bezproblemowo, takoż po Wiedniu, Salzburgu i po różnych drogach i dróżkach.

anulka111 pisze:
magicmada pisze:Byłam na Śląsku (Dolnym) w weekend majowy i drogi były super. Choć byłam tylko pilotem.

O prosze i wyjdzie na to ,ze Casica jechala oplotkami

Bo we wsi Moskal stoi :mrgreen:

Lepiej późno, niż wcale, ale doszłam do wniosku, że w Częstochowie nie ma nic, jest JG i mega burdel pt remont Alei, by pielgrzymi mogli padać krzyżem już pod kościołem Zygmunta... Bo wszystko dla pielgrzymów... W sumie to zapraszam do Częstochowy, można tu rozwalić samochód, wziąć pożyczkę i obkupić się w Chińskim Centrum, by jakoś wyglądać jak już się wkroczy na JG...

Analizując organizację ruchu i remonty u mnie w mieście, stwierdzam, że ja bym lepiej tego nie zrobiła, wiem zatem gdzie jeszcze złożyć CV, bo moje umiejętności z grupy tych najszczęśliwszych by się świetnie dało wykorzystać w Zarządzie Dróg np. :lol:

Drogi, przejazdy, duperele...

Właśnie się dowiedziałam, że po roku walki z rakiem, zmarła wczoraj nasza koleżanka. Paskudnie mi z tą wiadomością. Byłam u niej jakiś miesiąc temu. Ładnie wyglądała, była pełna optymizmu, następnego dnia miała pójść na kontrolę i wróciła z informacją, że to kwestia czasu, a sprawa beznadziejna. Ot tak, z dnia na dzień otrzymała wyrok. Miałam nadzieję, że się jej uda.
Paskudnie mi też z tym, że ktoś mi bliski również zmaga się z ciężkim choróbskiem. Bezsilność i kruchość zycia, przerażają mnie.
Zdołowałam się.

Kasiu - mam tak samo. Kilka miesięcy temu zwolniono u nas (jako jedną z kilkudziesięciu osób) 45-letnią dziewczynę z obsługi technicznej. Dwa tygodnie temu dowiedzielismy się, że jest w hospicjum - nowotwór...
Wczoraj odbył się pogrzeb.

"śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą..."

no to lecę...
Miłego dnia wszystkim życzę.

Kasiu, współczuję... Nie wiem co się dzieje, ale z mojego otoczenia w ostatnim tygodniu odeszły 4 osoby.

Stres bo zwolnienie z pracy, nagłe ujawnienie się choroby. Tak to bywa niestety

Do dupy no

edit: nie chcę, żeby mój wątek stał się watkiem depresyjnym, ale jakoś mi dzisiaj nie do śmiechu

Trzeba sie umiec cieszyc kazda chwila- a choroby i starosc sie Panu Bogu nie udaly

Masz prawo miec dola -uwazam ,ze sa sytuacje ,gdy mamy prawo byc nie w sosie, narzekac ile sie da- jedyna nadzieja,ze czas pomaga sie pogodzic z odejsciem osob nam bliskich w jakikolwiek sposob.

U mnie byla seria zlych wiadomosci w otoczeniu i rodzinie- teraz pocieszam sie ,ze u nas w rodzinie padamy na u.krazenia ,a nie na nowotwory.Jesli to jakakolwiek pociecha :roll:

Ja sobie wyrobilam mechanizm obronny- staram sie zapamietywac najfajneijsze chwile bliskich mi osob jesli odchodza-latwiej mi sie wtedy z tym pogodzic.
I jakos zawsze czuje te osoby gdzies blisko siebie.Poki o nich pamietamy,to nie odchodza tak naprawde.

Moja bardzo dobra znajoma, ta która miała też kota z cukrzycą ( casica powinna pamieać bo wtedy też Dracul chorował na nią) do lutego w sumie zdrowa kobieta w marcu zaczęła się słabiej czuć, potem miała kłopoty z oddychaniem. Była na badaniach i tomografie i po świętach dowiedziała się, że ma zacząć załatwiać swoje sprawy, bo dużo czasu jej nie zostało. Ma najbardziej złośliwego nowotwora jaki jest, i który postępuje z dnia na dzień. Jej życie w tej chwili jest już na kredyt i siła woli, bo stara się nie poddawać, chociaż ciało odmawia jej posłuszeństwa.
Super babka, pomagajaca zwierzakom i sama majaca teraz 3 koty. Do tej pory nie mogę uwierzyć, że niedługo jej zabraknie.

Jak przeszła na emeryturę obiecałam jej, że w razie czego zajmę się jej kotami, ale nigdy nie spodziewałam się,że to nastąpi tak szybko, tym bardziej, że pochodzi z rodziny dlugowiecznej raczej

casica pisze:Stres bo zwolnienie z pracy, nagłe ujawnienie się choroby. Tak to bywa niestety
Do dupy no

edit: nie chcę, żeby mój wątek stał się watkiem depresyjnym, ale jakoś mi dzisiaj nie do śmiechu

Czasem trzeba i posmucić się, i normalne, że nie jest nam do smiechu.
Dziewczyny, bardzo mi przykro z powodu Waszych Znajomych.

Ja do tej pory czuje jakąs pustke po smierci Teściowej, chociaż minęło pół roku. I najgorsze jest to, ze to jest ostateczne rozstanie i już NIGDY tej osoby się nie zobaczy. Wydawało mi się, że z czasem ten smutek mija, a tak naprawdę to z czasem zaczyna dopiero docierać to poczucie nieodwołalności i pustki.

Wątek Casica bez - wydzielone posty, część X i 1/2

Kto przegląda forum