Kiedy pracowałam pół roku w schronisku, miałyśmy z Izabelą dwa wypadki kotów z taką straszną agresją wywołaną stresem.
Pierwsza była młodziutka koteczka prawie syberyjska. Cudna. Facet twierdził, że znalazł ją na klatce schodowej. Jak było na prawdę, jeden Pan Bóg wie. W każdym razie koteczka oszalała. Mało, że rzucała się na pręty i wyła. ona robiła wrażenie psychicznie chorej, tak jakby w powietrzu zjawy widziała i na nie się rzucała. koszmar. O podejściu nie było mowy. Przez pręty wysuwała łapki i darła pazurami. Ale uśpić...? Udało się wygospodarować dla niej "izolatkę" z magazyniku. Kiepską, bez światła, ale była tam sama, i było ciszej, mniej dochodziły odgłosy schroniska. Przeniesiona została niestety za pomocą chwytaka, nikt przy zdrowych zmysłach nie podjąłby się jej dotknąć. Tam wycichła na tyle, że chociaż nie była w klatce, można było wejść. Do głaskania nie zachęcała
. No i stał się cud, znalazł się łańcuch ludzi dobrej woli, ktoś podjął się próby zaadoptowania jej, ktoś inny obiecał, że w razie, gdyby się nie powiodło, weźmie ją do siebie na DT, do osobnego pokoju. Drugi cud nastąpił w taksówce gdy gdy wiozłam ją tam w kontenerku - zaczęła mruczeć i pozwoliła się pomiziać po łepku przez pręty. A potem to już były same cuda, w domu od razu poczuła się u siebie, zakumplowała z psem, zaczęła spać w łóżku. W szał podobno wpadła raz, po kilku miesiącach, gdy przestraszyła się gości ze szczeniakiem. Ale wystarczyło tylko odseparowanie i wszystko wróciło do normy.Drugi raz to była biała kotka, prawdopodobnie przyniesiona przez właścicielkę, która łgała w żywe oczy, że ją znalazła. Ta też dostała furii. Tyle, że może wyglądała mniej na psychiczną niż ta pierwsza. ale też o pogłaskaniu to mowy nie było. Po tygodniu może pierwszy raz odważyłyśmy się otworzyć drzwiczki i posprzątać (siedziała w drugim kącie). Też znalazła dom, chociaż na dzieńdobry w schronie podrapała faceta do krwi. Ale podobnie - w nowym domu uspokoiła się natychmiast.
Mam nadzieję, że i z Blusią może być podobnie. Tylko - przyszły domek musi być spokojny, nie zazwierzęcony za bardzo, no i raczej beż małych dzieci, nie ryzykowałabym.
), który był słodkim, dość spokojnym, choć z lekka bojącym sie koteczkiem - gdy trzeba go było gdzieś zagonić lub skądś wygonić, to odstawiał taką ślepą furię, że reszta kotów się przed nim chowała. Jak mu zszedł najgorszy szok, było lepiej, ale póki nie wywędrował do DS namówienie go do zmiany miejsca było problemem.
. 
). Może będzie już taki rytuał i nie będzie wojny, żeby wróciła do boksu.
