Vipek za TM

[taizu]

Żegnaj, Vipku...

[jasdor]

[*] żegnaj

[MaryLux]

Vipusiu, brykaj TAM z moją Pigułką, która 5 lat temu odeszła też z powodu białaczki - i z jej bratem Psotem, który dołączył do niej 2 miesiące temu...

[puszatek]

uważam, że podjeliście słuszną decyzję aczkolwiek bardzo trudną...
mój Kocik cierpiał o jedną noc za długo...
przytulam Was bardzo mocno a Vipek niech zaniesie pozdrowienia dla moich bliskich...
do zobaczenia koteńku...gdzieś tam...w lepszym świecie...

[ogonia]

Lublu przytulam Was

Vipku brykaj radosnie za TM aniołku [*][*] Moj Kuba juz napewno sie Toba zajął
Do zobaczenia Vipku

[urwiniu]

Lublu? Jak sobie radzicie?

[Lublu]

Zaglądałam na inne wątki, a tu nie - bo jakoś tak ściska... No ale napiszę na zakończenie vipkowej historii, jak sobie teraz radzimy.

Odkąd nie ma z nami Vipka, prawie co weekend jest u nas na przechowanie kot - mojej mamy lub siostry TŻ-eta. Tak jakoś wychodzi, że wciąż któraś potrzebuje naszej pomocy. Tak więc do końca mieszkanie się nam nie "odkociło", choć to zupełnie co innego, takie wizyty. TŻ na razie nie chce żadnego futra zamiast Vipka. Ja bym może chętniej przygarnęła jakieś miauczące cuś, ale obawiam się, że gdyby już było, to by mi wciąż przypominało Vipka I nie wiem, czy tak łatwo by go zastąpiło. Zawsze sobie wyobrażałam, że on się przy nas zestarzeje, starci resztkę swych zębów, będzie nam okłaczał ciuchy, łasił się co rano, barankował, chuchał do nosów i w przypływie nagłej miłości kładł doopkę na naszych twarzach...

Gdy myłam kuwetę, ryczałam. Gdy spoglądam na jego ulubione miejsca na balkonie, ściska mnie. Gdy patrzę na podwórko, po którym spacerował, też mnie ściska. (I teraz też już mam mokre oczy). Ryczałam, gdy mnie nachodziły myśli, że jednak zbyt wcześnie podjęliśmy decyzję i zabrałam mu jeszcze trochę czasu. Ryczałam, gdy mi się wydawało, że może dla niego wszystkim było życie tutaj, a nie wiedziałam, czy jest dla niego TAM... Chyba mam do siebie żal, mimo wszystko. Że go zawiozłam do weta, siedziałam obok niego i głaskałam, uspokajając przed podaniem zastrzyku, przed którym powinnam z nim uciec (a on tak grzecznie czekał ). Chyba źle na to patrzę

TŻ powiedział mi, żebym mu dała odejść do kociej krainy szczęśliwości, żebym go ciągle nie wspominała z żalem, tylko pamiętała, ile radości nam dał i ile jej doświadczył. No to wspominam, ale czasem mi się nie udaje... Chyba nie do końca potrafię go wspominać. Albo mi smutno, albo wydaje mi się, jakby to było bardzo dawno (a to dopiero miesiąc).

Zorientowaliśmy się też, że Vipek nas, pewnie nieświadomie, przygotował do swojego odejścia. Właściwie cały czas był na balkonie, bardzo rzadko zaglądał do mieszkania, prawie cały czas drzemał albo leżał bez ruchu... Tak jakby go nie było...

Już się całkiem poryczałam

[MalgWroclaw]

Lublu
smutno bardzo. Dobrze, że jesteś.

[Erin]

Tak dobrze Cię rozumiem
Po odejściu Psotusia miałam napady takiego płaczu, że ledwo na oczy patrzyłam.
Przytulam Was mocno!

[puszatek]

Zaglądałam na inne wątki, a tu nie - bo jakoś tak ściska... No ale napiszę na zakończenie vipkowej historii, jak sobie teraz radzimy.

Odkąd nie ma z nami Vipka, prawie co weekend jest u nas na przechowanie kot - mojej mamy lub siostry TŻ-eta. Tak jakoś wychodzi, że wciąż któraś potrzebuje naszej pomocy. Tak więc do końca mieszkanie się nam nie "odkociło", choć to zupełnie co innego, takie wizyty. TŻ na razie nie chce żadnego futra zamiast Vipka. Ja bym może chętniej przygarnęła jakieś miauczące cuś, ale obawiam się, że gdyby już było, to by mi wciąż przypominało Vipka I nie wiem, czy tak łatwo by go zastąpiło. Zawsze sobie wyobrażałam, że on się przy nas zestarzeje, starci resztkę swych zębów, będzie nam okłaczał ciuchy, łasił się co rano, barankował, chuchał do nosów i w przypływie nagłej miłości kładł doopkę na naszych twarzach...

Gdy myłam kuwetę, ryczałam. Gdy spoglądam na jego ulubione miejsca na balkonie, ściska mnie. Gdy patrzę na podwórko, po którym spacerował, też mnie ściska. (I teraz też już mam mokre oczy). Ryczałam, gdy mnie nachodziły myśli, że jednak zbyt wcześnie podjęliśmy decyzję i zabrałam mu jeszcze trochę czasu. Ryczałam, gdy mi się wydawało, że może dla niego wszystkim było życie tutaj, a nie wiedziałam, czy jest dla niego TAM... Chyba mam do siebie żal, mimo wszystko. Że go zawiozłam do weta, siedziałam obok niego i głaskałam, uspokajając przed podaniem zastrzyku, przed którym powinnam z nim uciec (a on tak grzecznie czekał ). Chyba źle na to patrzę

TŻ powiedział mi, żebym mu dała odejść do kociej krainy szczęśliwości, żebym go ciągle nie wspominała z żalem, tylko pamiętała, ile radości nam dał i ile jej doświadczył. No to wspominam, ale czasem mi się nie udaje... Chyba nie do końca potrafię go wspominać. Albo mi smutno, albo wydaje mi się, jakby to było bardzo dawno (a to dopiero miesiąc).

Zorientowaliśmy się też, że Vipek nas, pewnie nieświadomie, przygotował do swojego odejścia. Właściwie cały czas był na balkonie, bardzo rzadko zaglądał do mieszkania, prawie cały czas drzemał albo leżał bez ruchu... Tak jakby go nie było...

Już się całkiem poryczałam

to bardzo boli...
też płaczę pisząc ten post po Maćku i Kociku...
zrobiłaś to co było dla NIEGO najlepsze choć by wydawało się okrutne
ja też głaskałam i przytulałam przed podaniem zastrzyku...
pomyśl...ile umierających ludzi tak bardzo cierpi, że chciałabyś tę mękę zakończyć
ja patrzyłam na ogrom cierpienia mojego ojca umierającego na raka...byłam bezradna
nic nie mogłam zrobić, już nie mogłam ulżyć jego cierpieniu
mogłam pomóc Maćkowi i Kocikowi i uchronić ich przed tym
widziałaś, że Vipek też cierpiał i ten ból byłby tylko większy
wybrałyśmy...mniejsze zło
teraz cierpimy tylko MY za to nasze KOTY są już szczęśliwe...
Vipka nie zapomnisz nigdy i żaden kot Ci go nie zastąpi...
mamy w sobie ogromne pokłady miłości i jakaś kocia bieda przygarnięta przez Was
będzie miała kącik w Waszym sercu ale też ten kącik będzie miał na zawsze VIPEK...
nie zabrałaś MU trochę czasu tylko nie pozwoliłaś na powolną śmierć w męczarniach
przytulam Was mocno

[Lublu]

Dziękuję Wam bardzo. Wszystkie macie za sobą smutne doświadczenia, więcej niż ja... Wiem, że nie jestem pierwsza ani ostatnia, która straciła kota, wiem też, że są o wiele większe tragedie, ludzkie także (tak jak Twojego Taty i Twoja, Puszatku). Dlatego staram się przede wszystkim wspominać ten dobre chwile z Vipulem. Choć żebym to mogła robić i nie wypominać sobie różnych rzeczy, musi chyba upłynąć jeszcze trochę czasu.

Na razie włącza mi się akcja "ratowanie" (już nawet nie tylko kotów). Muszę jednak przy tym brać pod uwagę TŻ-eta, który ma raczej zanik chęci do adopcji.

[MaryLux]