Milka, Kropka, Frodo i Frycek. Część 9 :-)

[agnieszka1565]

piękne widoki - oszalałam

[mahob]

Rany... jak tam pięknie Ale macie cudne miejsce do mieszkania Joasiu

[JoasiaS]

Od kotów się jednak nie opędzę - mają tam 7 sztuk do głaskania

No i tak było – przez cały weekend siedem cudownych kotów mruczało mi do ucha

Pozwólcie, że je przedstawię. Pierwszy i najważniejszy to Świnek. Dokładnie sześć lat temu podrzucono go w pudełku pod bramę domu naszych znajomych. Akurat odwiedziliśmy ich kilka dni po tym zdarzeniu. Ponieważ nie planowali kotów, nie mieli pomysłu co z nim dalej robić, ani jak go nazwać . Był około trzymiesięcznym białym kociakiem z różowymi uszkami i różowym noskiem. Zaczęłam wołać na niego Świnek i tak już zostało, a ja uchodzę od tego czasu za jego matkę chrzestną . Świnek oczywiście szybko zawojował serca swoich Dużych i mieszka z nimi do dziś. Uwielbiam go, bo to taki duży i łagodny misiek, w sam raz do przytulania :


Generalnie Świnek czuje się gospodarzem terenu i nawet popołudniowe drzemki najchętniej ucina sobie sobie na zewnątrz, by w każdej chwili móc szybko zareagować na jakieś niepokojące sprawy w obejściu :


Równie poważną pozycję w stadzie ma trochę młodszy od Świnka Lolek. Na tej fotce wyleguje się na tej samej ławie pod jabłonią:


Lolek to dorodny, dymny kocur, który przybłąkał się rok po podrzuceniu Świnka. Początkowo bardzo nieufny, po jakiś czasie zdecydował, że zostaje i daje się oswoić :


Lolek długo nie mógł się pogodzić z nieoczekiwanym przybyciem drobniutkiej, czarnej Ziuty:


Ta koteczka pojawiła się nie wiadomo skąd dwa lata temu tuż przed wyjazdem urlopowym gospodarzy. W ich ogrodzie znalazła spokój i na tyle bezpieczne miejsce, by podczas ich nieobecności urodzić tam 4 czarne jak smoła kocięta... Mocne postanowienie znalezienia domów całej czwórce po dwóch miesiącach skończyło się stwierdzeniem: „Rozdzielenie ich byłoby barbarzyństwem ” (swoją drogą, ciekawe skąd ja to znam... ).

Tym sposobem do stada dołączyli Sisi, Mishoko, Felek i Staś :


Wiem, że fotka niewyraźna (chyba żaden aparat, nawet nowy, nie da rady czarnym kotom w pomieszczeniu, Amysiu ), ale uwierzcie mi, że to w ogóle nie ma znaczenia – ta czwórka jest nie do odróżnienia . Sami gospodarze mają problemy z ich szybkim zidentyfikowaniem. Ja wołałam na nie Przecinki, bo czarne, wysokie i szczuplutkie .

Moje serce skradł Staś (poznawałam go po zdecydowanie krótszym ogonku):


Staś najchętniej nie schodziłby z kolan, a całowanie po główce i brzuszku przyjmował z ogromnych entuzjazmem :








Oczywiście wieczorami meldował się u mnie w łóżku i spaliśmy sobie razem do samego rana

Tyle o kotach. A żeby nie było nudno, jutro będzie o... gęsiach

[agnieszka1565]

te czarne sa cudne

a Świnek

i Lolek też

[alus1]

o rany koguta ile Nrysiów
Piekne te kociska Joasiu

[amyszka]

Piękniuchne koteczki ,a ile Przecinków

[Avian]

Ile pięknych kotów
Przy Świnku i Lolku odpadłam - moje ulubione kolorki

[jasia0245]

Wspaniałe koteczki, opowiadania o nich - super, wspaniali ich opiekunowie. Teraz czekamy na te gęsi.

[ewung]

Świetne kociaki ale czarne klony są po prostu niesamowite

[mahob]

Świenek cudny
A te czarnulki takie... heniowate są

[AYO]

Nie wiem co napisać... Serio.

Wszystkie cudne

Dymniak robi behemocie miny

Czarna koteczka skradła moje serce

[AgaPap]

Omatkoicórko na 7 kotów w domu 5 czarnych

Ale wszystkie sliczne

Ja to mam upodobanie to kolorów Świnka

[JoasiaS]

Widzę, że jeżeli chodzi o kolory kotów zadowoliłam Was wszystkie

Dajcie mi chwilę, to napiszę jeszcze o gęsiach

[JoasiaS]

W obejściu naszych znajomych świetnie czują się nie tylko koty, ale także... gęsi . Jakiś czas temu gospodarze zapragnęli świeżych jajek od własnych kur i z części ogrodu wygrodzili teren dla tych ptaków. Wybudowali kurnik i sprowadzili kilka kurek zielononóżek. Gdy kury poczuły się jak u siebie w domu i zaczęły nieść jajka, ich właściciele pomyśleli, że można by dołączyć do ich stada parkę gęsi. Gęsi zakupiono wyłącznie w celu konsumpcyjnym – miały zostać podtuczone i zjedzone w dniu św. Marcina (podobno wtedy tradycyjnie bije się gęsi). Znajomi nie przewidzieli tylko jednego – gąski okazały się niezwykle bystre i, w przeciwieństwie do kur, bardzo kontaktowe . Kiedy nadano im imiona, rzeczą oczywistą stało się, że Marcin i Balbina dożywotnio pozostaną w obejściu jako zwierzęta towarzyszące .

Zobaczcie jak pięknie prezentują się w ogrodzie, do którego są od czasu do czasu wypuszczane z kurzego wybiegu:








Ta urocza parka kręciła się koło nas przez cały czas naszego pobytu, co chwila zagadując i próbując podszczypywać :




Balbina od samego początku była zafascynowana kolorem moich paznokci u nóg .
Co jakiś czas podchodziła blisko i przyglądała im się z uwagą i prawdziwie babską zazdrością
Rozważaliśmy sprawienie jej czerwonych korali z jarzębiny, by w końcu poczuła się prawdziwą kobietą .


Marcin i Balbina dawali się częstować soczystymi brzoskwniami i jabłkami:


Ale ciekawe były też resztek jajecznicy, a nawet wina :




Koty chwilami udawały, że się nie boją tych wielkich białych ptaków, ale generalnie wiały przed nimi gdzieś pieprz rośnie






Kiedy zapadał zmierzch, Marcin i Balbina robiły się wyraźnie zmęczone.
Porządkowały pióra, akrobatycznie wyginając przy tym swoje długie szyje i przyjmowały gęsią senną postawę:






Ani im w głowie był powrót do kurnika, bo uważały, że powinny nam towarzyszyć cały czas . Gospodarze byli jednak nieugięci - uznawali, że już czas na wypoczynek i zaganiali ptaszyska do kurnika. Żartowali przy tym, że ich zwierzaki cierpią na swoiste poczucie niesprawiedliwości – kury zazdroszczą gęsiom spacerów poza wybieg, a gęsi zazdroszczą kotom możliwości spania w domu

[JoasiaS]

I chyba faktycznie coś w tym jest, bo Marcin i Balbina nie posiadały się z radości, gdy rano zapraszaliśmy je do naszego grona. Wybiegały na trawnik przed domem, po czym prezentowały kilkuminutowy bieg dookoła trawnika, połączony z machaniem skrzydłami i donośnym gęganiem . Były zachwycone, gdy z głośnym śmiechem dołączaliśmy do nich












Gdy odjeżdżaliśmy, gęsi oczywiście odprowadziły nas do samego samochodu.
Ich przesympatyczne „mordki” wyraźnie pytały: Zajrzycie do nas jeszcze kiedyś?


No jasne, że zajrzymy!