No więc... - Maksio dotarł do nas wczoraj o 2:00 w nocy (to w zasadzie dzisiaj...
). Był przestraszony i bardzo zmęczony długą, 16-godzinną podróżą. Z kontenera wydobywał się skrzek, bo nawet nie było to miauczenie 
. Ale trzeba przyznać, że i on i p. Marek mieli wczoraj wyjątkowego niefarta... 
Maksencjusz jest bardzo chudy - gdy głaszcze się go po grzbiecie czuje się tylko kręgosłup i dłonie zatrzymują się na wystających łopatkach i kościach biodrowych. Nie wiem tak naprawdę, z czego wynika takie wyniszczenie i wychudzenie - bo okazuje się, że apetyt ma wręcz doskonały. Skoro w schronisku karmiono Intestinalem (nawiasem mówiąc to niesamowite, jak na schron
), to albo Maks nie mógł się dopchać do misek, albo tak się czuł, że nie miał siły do nich podejść. W najgorszej wersji to już taka faza choroby, że jest wyniszczony fizycznie - ale o tym wariancie nie chcę nawet myśleć .Sierść jest matowa, zrudziała i ma wyraźne przerzedzenia - może nie są to wyłysiałe plamy, ale ewidentnie prześwitujące pustką miejsca. W dodatku mocno się drapie - głównie w okolicach szyi. Gdy go tam głaskałam, wyczuwam pod palcami jakieś strupki - albo to grzybica, albo pozostałości po pasożytach. Nie chciałam go stresować dokładnymi oględzinami na siłę, bo jest mocno przestraszony i zdezorientowany, ale dzisiaj wet pewnie wszystko obejrzy.
Wczoraj w nocy po przyjeździe dałam Maksencjuszowi tackę Animondy - wciągnął ją jak odkurzacz w 2 minuty. Pomyślałam, że to może z głodu po podróży - ale rano porcja suchego ToTW, polanego Efa Olie, pomimo jakiegoś wyraźnego kłopotu z gryzieniem, także została błyskawicznie wciągnięta. Cała moja nadzieja w tym, że Maksio przy takim apetycie ma jeszcze szansę na odbudowanie sił
.Po nocy w kuwecie pełen urobek - wydawało mi się tylko niestety (na ile mogę ocenić kolor w szaro-grafitowym piasku bentonitowego Benka
), że mocz jest lekko podbarwiony krwią . Kupa w miarę normalnej konsystencji, ale przed kuwetą na gazecie plamka z rzadkiego kału, na szczęście tylko "kapnięcie".Maksio jest przestraszony i wypłoszony - płakał potwornie w łazience przez całą noc, rano gdy do niego zajrzałam siedział maksymalnie i niewiarygodnie wciśnięty w jedyny w łazience kącik, 15-centymetrową szparę pomiędzy szafką a ścianą, na zimnych kafelkach (mimo wyściełanego kocykiem i ręczniczkiem posłanka obok), tyłem do świata, ze spuszczonym łepkiem...
Aż się poryczałam, gdy go zobaczyłam. Jak zaczęłam go w tym kącie głaskać i przemawiać do niego, odwrócił głowę i spojrzał na mnie takimi przestraszonymi i bezbrzeżnie, totalnie smutnymi oczami, że serce mi pękło! 
On jest tak strasznie nieszczęśliwy i cierpiący!Ale to ewidentnie domowy miziak - głaskany 5 min. wylazł z kąta, zaczął się o mnie ocierać, szukać mojej ręki łepkiem i mruczał traktorowo
- jak można mu było to zrobić... 
!Postaram się późnym wieczorem napisać, czego dowiem się w lecznicy. Zapisana jestem niestety dopiero na 21:30, ale za to do naszej lekarki, której bardzo ufam.
To był chyba naprawdę ostatni dzwonek na wyciagnięcie Maxa ze schronu...
Mawin tak piszesz jakbyś nie była z Wrocka 
Myślisz że takich rozmów nie było? 