Oswajanie dzikuna z Koterii. Jest postęp - po latach :)

Wypiękniała u Ciebie bardzo! Taka z niej szkapina kiedyś była...

VVu pisze:Wypiękniała u Ciebie bardzo! Taka z niej szkapina kiedyś była...

Raczej matka sterana życiem :wink:

A teraz głównym jej zajęciem jest podrywanie Szkrabka.
Strata pokoiku sprawiła, że Żabcia jest śmielsza, musi chodzić do kuchni na jedzenie i poza tym widzi, iż nie jest już głównym ośrodkiem niczyjego zainteresowania.

Żabcia po utracie swojej jadalni na rzecz Buraka odważnie odżywia się w kuchni.
Obrazek

Przedwczoraj Żabcia padła ofiarą zalotów nowego kolegi. Leżała sobie spokojnie w posłanku, kiedy hrabia Burak wkroczył na pokoje. Jej Romeo, czyli Szkrabek, zapomniał o rycerskich powinnościach i piorunem ukrył się za zasłoną, skąd wystawiał tylko kawałek pyszczka strasznie poważnego. Później całkiem zniknął. Burak początkowo go nie zauważył, ale w którymś momencie usłyszał jakiś ruch pieczołowicie schowanego Szkrabka i posunął się w jego kierunku. Jak u Hitchcocka - napięcie rosło, bestia krążyła po pokoju. Wreszcie bure kici amoroso wprost ruszyło do Żabci. Dzielna koteczka nie zamierzała ulec i kiedy Burak ją dopadł doszło do zwarcia, wrzasku i wyrywania futra. Przerwałam bójkę i Burak z jakimś futrem w pysku został zagnany do jego pokoju.
Żabcia nie ma za złe Szkrabkowi jego tchórzostwa i dalej flirtują w sposób wyrafinowany i elegancki.

Żabcia od czasu pojawienia się w domu zagrożenia w postaci Buraka zrobiła się śmielsza. Przybiega do mnie na tapczan prosić barankami o głaski, jada w kuchni, a dziś ośmieliła się wejść na łóżko w mojej obecności. Gdyby nie zazdrosny Szkrabek, pobyłaby tam dłużej.

Świetnie, brawo Żabcia!

a jak sytuacja z imć hrabią Burakiem?

wg ostatnich wiadomości z ds naszego Tofika - wyadoptowanego jako już-nie-dzika-ale-nie-całkiem-oswojonego, młody pozbył sie już wszelkich obaw, rano budzi dużych barankując i mrrrucząc

jest jednak satysfakcja gdy takie wystraszone syczące CUŚ zmienia się w cywilizowanego kota

Mój Burak - wbrew imieniu - jest cywilizowany, ale tylko w stosunku do człowieka. Pod tym względem stanowi przeciwieństwo Żabci, która człowieka zaakceptowała na końcu i to też pod pewnymi warunkami.
Żabcia z kotami prędko się dogadała, nie było awantur, znała swoje miejsce i się nie narzucała, tylko nieśmiało dołączała do zabaw grupy. Burak natomiast prowokuje, daje do zrozumienia, że nikogo się nie boi, no i każdorazowo dochodzi do bójek z tubylcami. Moje koty po czymś takim wieją spanikowane, a on bynajmniej, nie rusza się z miejsca i siłą trzeba go zaganiać do jego pokoiku.
Mam nadzieję, że kastracja nieco go zmieni, ale z tym musimy poczekać, póki nie wróci do formy. Czyli w najlepszym razie w sierpniu.
A tak liczyłam na spokojne wakacje w tym roku :evil:

Żabcia i jej przyjaciele.

Tu obok niej Gadułka.

A na drugiej fotce tłoczą się Psota Gapa i leżący Szkrabek. Za oknem zakwitł właśnie słonecznik z przypadkowego ziarnka, zasianego zimą w czasie karmienia ptaków.

Mam nadzieję, że wojowniczy Burak po utracie jajek zaprzyjaźni się z tą miłą grupą.

Obrazek

Oby, oby. Za przyjaźń Burako-resztokocią! :ok:

już kiedyś słyszałam o tym imieniu ... Burak...pieszczotliwe zdrobnienie od imienia Lepper... :lol:

cały czas czytam o postępach Żabci i bardzo mi się to podoba...

może coś przeoczyłam...dlatego pytam
czy Żabcia pozwoliła się wziąć na ręce :?:

Na razie tylko pozwoliła się na krótko wziąć w ręce i zaraz się wyrywała. Nie naciskam na nią, zwłaszcza że wszystkie mają stres z powodu Buraka.
Dziś z tego powodu ominęło ją kropienie Frontlinem.
Na głaskanie przychodzi chętnie, ale tylko kiedy jestem w pozycji horyzontalnej.

to dokładnie tak jak moja Melka...podchodzi na głaski bardzo blisko,najlepiej na ławę...
kiedyś się pomyliłam i podniosłam ją, będąc przekonana, że to Kropek...też się za bardzo nie wyrywała, zresztą ja się przestraszyłam bardziej jak odkryłam pomyłkę...