Kiedyś była mainecoonem... [*]

Tak strasznie przykro [*].
Bungo - ściskam.

Była kochaną koteczką :crying:

Śpij Maleńka [']

Bungo napisała -

Myślę, że Bunię dotknął syndrom kota, dla którego ratunek przyszedł zbyt późno.

Jeżeli zlokalizujemy kota w potrzebie trzeba działać szybko.

Przytoczę dwuwiersz, który koleżanka z dogo ma w swoim podpisie:

Z pomocą zawsze należy się spieszyć
Bo często wyprzedza nas los.

Najpierw zgarnijmy kota a potem zastanawiajmy się, co dalej.
Bo może się zdarzyć, że nie będzie komu pomagać.

Tak strasznie, cholernie mi przykro :placz:

[*]

Bungo pisze:Dziękuję za to, że myśleliście o Buni, że wspieraliście ją przez te kilka ostatnich dni jej życia.
Dziękuję za pomoc i oferty pomocy, za to, że byliście.
Dziękuję dr Oldze - także za łzy, z którymi powiedziała mi o stanie Buni.

Ale najbardziej chciałam podziękowac tym setkom wspaniałych osób, które uratowały - lub starały się uratować - setki takich kotów, jak Bunia. Do tej pory podziwiałam je z całego serca, ale rozumiałam tylko teoretycznie. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z ich heroizmu i poświęcenia. Dotąd nie wiedziałam, ile kosztuje walka o kocie życie, jak wyczerpuje, jak wypala. Mi "zdarzają" się jakieś kocie nieszczęścia. One/oni - szukają ich po krzakach, piwnicach, w menelskich melinach, w schroniskach.

Dzięki Wam, że jesteście, wspaniali Ludzie.

Gdyby Bunia mogla Ci teraz cos powiedziec, z pewnoscia podziekowalaby Ci za dana jej szanse, za to, ze choc probowalas o nia walczyc, ze w nia wierzylas, ze dzieki Tobie poznala co to milosc, co znaczy byc czyjas kotenka, nie odchodzila sama i z pewnoscia do ostatnich chwil czula sie kochana i szczesliwa