PUSIA szara, pręgowana puchata, po sterylce 8 lat Warszawa

Pewnie, w końcu się uda

I serio, przekupuj smakołykami. Próbuj też głaskać np piórkiem lub inną zabawką na wysięgniku.

No, stało się.
Pusia (powinna się nazywać Ambiwalencja) wyszła dziś w teren...
Nie powinnam. Obiecałam jej, że dopóki się nie oswoi, to nie ma mowy... ale to była kizia wychodząca... myślę sobie... tak prosi, najwyżej będę ją łowić. Namarzłam się z nią, bo opuściła taras i eksplorowała ogródek, ignorując mnie kompletycznie
Wydawało mi się, że jest szczęśliwa....
Ufff na całe szczęście - wie gdzie wracać i truchtem przybiegła
Koty nadal terroryzuje.
Na mnie też dzisiaj rzucił się stół w kuchni :wink:

Ale nie przesiaduje wyłącznie na oknie, eksploruje... Często po warczeniu sprzętow domowych rozpoznaję gdzie w tej chwili jest. dopieszczam redzydentów, mowię im jakie są wspaniałe i cierpliwe.
I tak trwamy...

ogród ambiwalencji

Uploaded with ImageShack.us

tak mi szaro

Uploaded with ImageShack.us

Dziewczynka na pewno się ucieszyła

Rany, jaka ona śliczna

Nie pisałam.
Mam awarię komputera... prawdopodobnie cały twardy dysk się ze mną pożegna...
To dla mnie koszmar, bo pracuje na kompie i wiadomo, że sporo rzeczy nigdzie nie pokopiowałam.
Zdjęcia Pusi, które były na TD też są w przestrzeni kosmicznej.
Choć to nie taka tragedia , bo ona przecież jest z nami, to się jeszcze coś zrobi.
Jutro przyjeżdża serwis do kompa - ja teraz jestem na "gościnnych występach"

Ale do rzeczy. Z Pusią lepiej - malutkimi kroczkami... do przodu.
Już potrafi otrzeć się o moje nogi, o rękę, szczególnie jak chce jeść, bo rzeczywiście jeść lubi (teraz to widać)...
Oczywiście nadal łączy to z tradycyjnym ambiwalentnym warczeniem, prychaniem, biciem łapą (bez pazurów).

Teraz bez lęku wychodzę z nią na zewnątrz.
A wcześniej bardzo się bałam i nawet zwabiłam ją na kawałek mięsa po czym wtargałam do domu (skończyło się oczywiście podrapaniem).
Teraz już się w to nie bawię. Jak wychodzę pracować do ogródka ona czasem wychodzi ze mną i trzyma się blisko... Choć pogoda nie specjalnie jej odpowiada...
Widać, że potrzebuje świata za oknnem, drapania w korę drzewa, zajadania trawy, biegania...
A przecież o to chodzi, żeby była szczęśliwa.
Koty nadal są dla niej wrogami - Mućkę walnęła łapa nawet przez sztachety.

Ale mam wrażenie, że postęp choć w tym przypadku drobniuteńki również jest widoczny... potrafi przeżyć ich obecność jeśli nie znajdują się zbyt blisko...
Może jeszcze kiedyś pobawi się z Mućką, bo Mućka naprawdę jest nią zainteresowana.
Tak czy owak to Pusia jest agresorem i obydwa koty starają się zejść jej z drogi.
Zamówiłam Feliway... może się bardziej zrelaksuje.

Chodzi po całym domu... to jeszcze jedna z zalet dużych przestrzeni - koty mogą znaleźć sobie miejsce do spania tak aby przynajmniej na razie nie wchodzić sobie w drogę.

Jesteśmy cierpliwi... trudno, niech nas okłada, niech bulgocze... aby tylko była szczęśliwa
Tylko niech ogłosi zawieszenie broni z rezydentami....

Za Puśkę :ok:

Dodam jeszcze, że nie jest łatwo teraz całe towarzystwo dopieszczać i uzyskać komfort dla całej kociarni... ale starać się trzeba.
Kto powiedział, że miało być łatwo?

Pozdrawiamy jak najkociej. :kotek:

OOO! Pusia przed chwilą wykonała coś co nazywam "tupot białych mew" tj. kilkakrotnie przegalobowała korytarzem w tę i z powrotem - tupiąc... Rezydenci śpią więc ganiała sama siebie... Kręci się po kuchni, zagląda do szafek. Może zaczyna jej się podobać w domku

Zęby jeszcze tylko larwa nie domi nowała rezydentów. To naprawde dobe zwierzaki. I one tu mieszkają. Musi to zrozumieć.

I co u Pusi nowego?

Jutro napiszę więcej, bo dziś jestem skatowana.
Pusia nadal nie lubi kotów.
Do mnie ambiwalentnie - i ociera się i głaszcze - i syczy i bije.
Z duża przyjemnością wychodzi na zewnątrz, co może jej dobrze zrobi "na figurę", bo jest małym żarłoczkiem...

Cały czas mamy nadzieję, że jakoś powoli przyzwyczai się do kotów.
Przestała korzystać ze żwirku. Przyuważyłam, że zakopuje "zawartość toalety" w grządkach.
Ale jest szczęśliwsza i o to chyba chodziło.
Nadal czekamy na dalsze zmiany.