Kocur Dyzio opiekun wszystkich kotów - idealny na dokocenie

No właśnie, co u koteczka?

Dzisiaj przez przypadek widziałam Dyzia.
Poszłam z p. Wiktoria zrobić zdjęcie Kleksowi, kocurkowi, którym p. Wiktoria opiekuje się już długo, a teraz chce mu znaleźć dom. Zrobiłam zdjęcia, nakarmiłysmy koty i poszłyśmy w jeszcze jedno miejsce, a tam koteczka - śliczna, pasiasta, bardzo kontaktowa i w dodatku w ciąży. P. Wiktoria twierdzi, że to kotka domowa, widziała ją już w tym miejscu parę razy.
Więc szybko po kontener, kota do kontenera, nawet bez pogoni, walki i tym podobnych szaleństw i do domku, gdzie Dyzio już czeka (i czarna Pusia).
Po otwarciu kontener Dyzio zaraz chciał zbadać sprawę, ale kotka buczała, w końcu wyszła. P. Wiktoria wzięła ją na ręce. To naprawdę kotka domowa. Jak dobrz że ją wzięłyśmy. Kotka zmarniałaby na wolności.
Dyzio bardzo ciekawski, co za kot. P. Wiktoria mówi, że do rana będą spały w jednym koszu.
Dyzio piękny, nienaganie czysty, wylizany i błyszczący. W coraz większym kontakcie z opiekunką.
Ale się rozpisałam. Jutro zapytam, co u nich słychać.

Niesamowity kot ten Dyzio. :1luvu:

Czekamy na wieści!

Marcysia - kotka, o której pisałam powyżej. Domowa, na ulicy, w ciąży, ma jedynie ok. roku. Oswojona, w domu spokojna. Jest juz po sterylizacji. Było osiem kociąt. Czeka na dom.
Obrazek

Biedulka. Nieustannie mnie szokuje ludzka bezmyślność i nieodpowiedzialność...
Trzymam kciuki za koteńkę.

majka2222 pisze:[..]W coraz większym kontakcie z opiekunką.
[..]

no to ja trzymam kciuki za postępy w tej dziedzinie :mrgreen:

A co u Dyzia koteczka kochanego?

P. Wiktoria, opiekunka, chce wrócić do ogłaszania Dyzia. Dyzio jest w DT ponad rok. DT jest właściwie pokojem. Dyzio zna p. Wiktorię już długo, jest coraz bardziej ufny i pogodny. Ale wobec osób obcych dystans ogromny, ogromny.
Ten kot potrzebuje czasu, cierpliwości i myślę, że chyba większej przestrzeni. Dom, który by niczego od niego nie oczekiwał, byłby idealny. Ale jak napisać ogłoszenie dla takiego kota.
Myslę nad tym, myslę i wydaje mi się, że trzeba by go wziąć gdzies do większego mieszkania, gdzie sa już koty i zostawić go w spokoju, a on dojrzeje.
Może obcowanie z kotami, które są przyjaźnie nastawione do ludzi, pomogłoby. Dyzio przecież doskonale rozumie inne koty i wszystkim jest przyjaciele. Ale jak to napisac?
No kłopot mamy.

Cudowny jest ten kocurek. Widziałam na stronie Wrocławskich Kotów, że nadal szuka domu? Biedactwo...

Ja niestety, póki nie mam stałej pracy i nie skończę studiów dziennych, to nie stać mnie na utrzymanie więcej istnień, niż siebie plus jednego futrzaka... Może z moim pulpetem (strasznym miziakiem - gdy tylko go dostałam, to tego samego dnia, pomimo początkowego przerażenia, chowania się za gazówką i za biurkiem, już się do mnie słodko przymilał i wskakiwał na kolana

) szybko by się dogadał i do ludzkiego towarzystwa przyzwyczaił?

Obrazek

Póki co, mogę zaofiarować jedynie od czasu do czasu pomoc żywieniową :roll:

Dziękuję Dana. Dyzio nadal u mojej znajomej opiekunki, w pokoiku z czarną kotką jeszcze bardziej dziką niż on.
Nawet się ktoś pytał o niego, poruszony jego losem, ale nie jest to prosta sprawa, no i jeszcze ta czarnulka. Są razem od chyba dwóch lat. Jeśli by miały iść, to chyba razem, bo jak je teraz rozdzielić. Dyzio pewnie dałby sobie radę, ale czarna raczej nie.
Jak kupię sobie dom, to je wezmę, ale nie wiem, czy to kiedyś nastapi.
Dzięki za ofertę pomocy. Opiekunka daje sobie dobrze radę, tu tylko domu brakuje.
Dyzio do tej pory dawał sobie radę ze wszystkimi kotami, tzn. był przyjazny i kontaktowy.
Mam takiego samego pulpeta jak Twój. Ma na imię Pimpuś, biały z burymi plamami i nausznikami, jak Twój. Waży ponad 7 kilo - prawie 8 - i jest na ciągłej diecie (bez efektów).