Stara Szafa i Mała Sowa II - Loki i Caillou pod palmą

Bo ja to nie umiem tak do starszego człowieka, zawsze kazali mi rozumieć i wybaczać starszym. Chyba muszę sie nauczyć. No i ja za szybko się denerwuję.

pozytywka pisze:(problem w tym, że bywają i tacy, którzy mają to w de i złośliwość płynie im w zyłach )

nawet jak ktoś ma to w de - to najczęściej odczepia się od osoby, która protestuje
i szuka sobie łatwiejszej ofiary :wink:

jest taka interesująca dziedzina wiedzy wiktymologia czyli nauka o ofierze przestępstwa, która zastanawia się nad tym dlaczego te, a nie inne osoby są okradane, zabijane czy oszukiwane :roll:

Oooo Patmol ale mnie zainteresowałaś tą nauką. Chętnie bym poczytała. Tym bardziej że pracy dla psychologów podobno najwięcej teraz w więzieniach :roll:

nie kręci mnie to, ale z braku laku to mogę tam wylądować. Mnie zawsze interesowało robienie profilu psychologicznego przestępcy. Od I roku planuję przeczytać taką wielką księgę z naszej biblioteki, o kryminologii, ma chyba 1500 stron

ale to nie jest nauka o przestępcach, ale o o ich ofiarach

bo psycholodzy tez powinni pomagać ofiarom i uczyć ich jak się zmienić, żeby nie przyciągać przestępców konkretnego rodzaju

a propos ofiar

jak miałam małe dzieci, takie w wózeczku, to zawsze się do mnie jakieś cholerne stare klępy przyczepiały o wszystko - dawały sobie prawo pouczania mnie, jak należy ubierać, karmić, kłaść dziecko w wózku i w ogóle wszystko :evil:

Coś we mnie musiało takiego być, że wiecznie przyciagałam, jakieś sfrustrowane babska, które własnych dzieci nie wychowywały, ale do mnie sie przyczepiały.
Móżliwe, ze młodzieńczy wygląd je mylił i prowokował do udzielania napomnień (długo wyglądałam dosyć dziecinnie).
Potem już, jak tylko ktoś mi się zbliżał do wózka, to się cała jeżyłam, wyginałam grzbiet i zaczynałam syczeć :twisted:

Ale raz zdarzyła mi się niezykła historia i bardzo sympatyczna - Ola zawsze bardzo marzła, szczególnie zimą w wózeczku, nie pomagały kocyki i śpiworki (nie było wtedy takich wypasistych artykułów dla dzieci jak teraz) - i jak zmarzła to okrutnie płakała. Ja ją zagadywałam i gnałam do domu, do ciepła. I raz jakaś starsza pani sie pochyliła nad nami i powiedziała, że jej synek też strasznie marzł zimą i dlatego ona mu kładła podusię na nóżki

Ale w pierwszej chwili, jak się do nas zbliżyła i otwarła usta, żeby coś powiedzieć, to zmarszczyłam groźnie brwi i cała się spięłam, żeby ja odegnać precz

a tymczasem ona powiedziała to w sposób niebywale sympatyczny, nienarzucający się i widac było, ze chodzi jej o to, żemy mnie i Oli było lepiej, a nie żeby mi przy..., ze dzieckiem nie umiem się zająć.
Wtedy właśnie wzięłam moją stara puchową kurtkę i zrobiłam "śpiworek" dla dziecka - skończyły się przemarznięte nóżyny - a ja tamta panią wspominam wciąż i wciąż z uśmiechem.
I przez jakiś czas przestałam się spinać na różne babony skradające mi się do wózka.