Bombilla i reszta - PUMCI JUŻ NIE MA

EwKo pisze: Przepraszam ,że się wtryniam, ale o co chodzi z tymi plamkami w oczach?

Czytałam kiedyś, że plamki na tęczówce są oznaką różnych schorzeń, także takich, które się dopiero rozwijają.
Dotyczy to zarówno zwierząt, jak i ludzi.
I niestety już kilka razy miałam tego dowody

Moja Myszka miała brązowe plamki na tęczówce i miała nowotwór wątroby.

viewtopic.php?f=1&t=110264&hilit=maluszki+urodzone+na+weglu
My też powinniśmy kontrolować właśnie oczy http://irydologia.republika.pl/stawianie_diagnozy.html

Zbieram się i zbieram to tego obiecanego pisania o Pumci, ale chyba nie jestem jeszcze w stanie pisać o niej: była, robiła, mruczała, biegała.

Zamiast tego napiszę o czymś, co stało się wczoraj.

Wiem, że niektórzy czytając to, będą sądzić, że mi odwaliło, ale wiem też, że będą i tacy, którzy kiedyś także przeżyli coś podobnego.

Wieczorem oglądałam film siedząc pośrodku kanapy, z nogami wyciągniętymi na krześle. Kasia i Bisia spały na łóżku, a Kropcia spała zwinięta w rogu kanapy, po mojej lewej ręce.
Dawniej, gdy tak siadywałam, zawsze przychodziła do mnie na kolana Pumcia. Układała się tyłem do mnie, główkę odwracała lekko w moją stronę, żeby mnie widzieć, mruczała, a ja wygłaskiwałam ją obiema rękami. Uwielbiała to, a Kasia była o to strasznie zazdrosna.

No, więc tak sobie wczoraj siedziałam, gdy nagle Kropcia się obudziła, podniosła trochę głowę i zaczęła z lękiem i w napięciu wpatrywać się w moje kolana, dokładnie - to tak trochę powyżej, jakby coś na nich było. Oczy miała wręcz wybałuszone, a źrenice całkiem rozszerzone. Co więcej, nie wpatrywała się w jeden punkt, lecz wodziła za czymś wzrokiem tak, jakby to coś wykonywało na moich kolanach niewielkie poruszenia. Potem patrzyła wytrzeszczonymi oczami jeszcze dość długo na to coś, co ewidentnie widziała. Następnie położyła głowę na kanapie, ale nie zasypiała, lecz jeszcze kilka minut obserwowała to coś, zanim uspokoiła się zupełnie.

Wiecie, o czym myślę, prawda :?:

mb pisze:Wiecie, o czym myślę, prawda

Wiemy...

Mnie osobiście nic takiego się nie przydarzyło. Choć mam koleżankę, która twierdzi, że długo po śmierci swojej suczki słyszała jej pazurki uderzające o podłogę gdy biegła z kuchni do pokoju przez długi przedpokój.

Mnie osobiście natomiast zdarzyo się coś innego.
Było to trochę ponad rok temu. Opiekowałam się kotką sąsiadki, która poszła do szpitala. Dwa piętra pode mną, czteropiętrowy blok, ja na czwartym, ona na drugim. Kotka bardzo spokojna, grzeczna, prawie się nie odzywała. Czasem żartowałyśmy z tego z sąsiadką, że nawet jak czeka na jedzonko, to mówi swoje "miau" zupełnie bezgłośnie, otwiera pyszczek i nie wydaje głosu. Niemy kot, czy co? Zresztą może pamiętasz, mb, tę kotkę - Asterkę, pisałam o niej tu kiedyś i o jej maluszku, i o tym, że oboje znaleźli dom. To był właśnie ten dom.

W czwartek rano, przed 8, akurat wychodziłam do pracy. Otwieram drzwi na czwartym i słyszę kota, okropnie glośno miauczącego kota, taki straszny koci płacz, że na calej klatce było słychać. Mąż akurat wybierał się na dół, żeby nakarmić Asterkę, zastanawialiśmy się wspólnie, czemu kot tak płacze, byliśmy pewni, że to córka Asterki, która mieszka na tym samym drugim piętrze. Pewnie dostała rujki.

Zeszliśmy razem na dół i ku mojemu zdziwieniu okaząło się, że koci wrzask dochodzi zza drzwi sąsiadki. Astra? Ten spokojny, niemy kot? Otwieramy drzwi - tapeta w przedpokoju, w narożniku przy drzwiach cała podarta, w strzępach. Kotka na nasz widok zamilkła, wpatrywała się tylko. Byłam w szoku - ten kot nigdy niczego nie zniszczył, nawet bibelotów niechcący nie strącał, mowy nie było o jakimś drapaniu czy szkodach. Co jej się stało?! Poszłam do pracy, mąż został z kotka, nakarmił ją, posiedział trochę, wygłaskał. Astra uspokoiła się. Byłam u niej po południu, zachowywała się normalnie. Zupełnie nie rozumiałam tamtego porannego krzyku.

Wieczorem dowiedzieliśmy się, że moja sąsiadka, opiekunka Asterki, nagle zmarła w szpitalu. Przed 8 rano. Stan gwałtownie sie pogorszył, zabrano ją na OIOM, ale nic się już nie dalo zrobić. Ona wybrała się do tego szpitala na jakieś rutynowe badania, miała zaplanowany powrót po kilku dniach...

Rozmawiałam z wetem na ten temat. Wet powiedział, że nie wiemy do końca co zwierzęta czują, widzą, wiedzą, tak naprawdę mało jest badań na ten temat. Poza tym ludzie się boją ośmieszenia, wolą o tym nie rozmawiać.

A ja wciąż mam w uszach tamten straszny krzyk "niemego" kota, bezpiecznie przebywającego w znaym sobie mieszkaniu i czekającego na powrót swojej dużej. Dokładnie przed 8 rano...

Tak właśnie pomyślałam(zanim przeczytałam dalszy ciąg postu), że na pewno umarła sąsiadka i kotka to przeczuła.
Co się stało weatherwax z tą kotką po śmierci Pani?

Ja miałam kiedyś podobnie jak mb, nie mogłam zrozumieć dlaczego kot ma takie źrenice i tak się bardzo wpatruje w dany punkt, aż się zaczęłam bać. :oops:

Wydaje mi się, że to było z moją Misią która była głucha.[']

Oczywiście, że pamiętam Asterkę.

Niesamowita historia :!:

I wierzę w nią jak najbardziej. Mnie przytrafiło się w życiu kilka podobnych zdarzeń.

weatherwax pisze: Rozmawiałam z wetem na ten temat. Wet powiedział, że nie wiemy do końca co zwierzęta czują, widzą, wiedzą, tak naprawdę mało jest badań na ten temat. Poza tym ludzie się boją ośmieszenia, wolą o tym nie rozmawiać.

Tak właśnie jest, jeśli chodzi o te wszystkie sprawy zwane "nadnaturalnymi", uważanymi przez oficjalną naukę za wymysły, nie mające nic wspólnego z rzeczywistością. A to wielka szkoda, że tak się do tego podchodzi, bo moim zdaniem to nie są sprawy "nad", "para" czy w inny sposób "nienaturalne", a więc takie, których nie ma. Po prostu oficjalna nauka nie potrafi ich wyjaśnić, więc woli z nich pokpiwać, niż przyznać się do niemożności zgłębienia tych spraw na obecnym etapie rozwoju nauk przyrodniczych.

Asterce znalazłam nowy domek - mieszka u mojej koleżanki, juz ponad rok. Po śmierci swojej opiekunki, osoby samotnej, była w tamtym mieszkaniu sama jeszcze przez ponad 3 tygodnie, chodziliśmy do niej trzy razy dziennie. Brat sąsiadki (sam ma dużego, nielubiącego kotów psa) zostawił mi klucze. Znalezienie domku dla dorosłej kotki z bielmem na jednym oku to był też mały cud. W każdym razie Asterka nigdy potem, ani w tamtym mieszkaniu, ani teraz, u swojej nowej dużej, nie krzyczała już ani nie miauczała. Jej nowa opiekunka też się śmieje, że ten kot bezgłośnie mówi "miau". Jest no najgrzeczniejszy, najspokojniejszy kot pod słońcem. Tamten poranek, w okolicach godziny śmierci jej pani, był jedynym wyjątkiem, gdy kotka wpadla w coś w rodzaju histerii - zniszczenie tapety, głośny krzyk.

Jej córeczka mieszka u sąsiada na tym samym piętrze, ale on nie chciał wziąć też matki, ma kota i żółwia, nie chciał drugiego kota.

Biedne stworzonko. Szczęście, że znalazł się dobry człowiek, który dał jej domek

mb pisze:Biedne stworzonko. Szczęście, że znalazł się dobry człowiek, który dał jej domek

Właśnie, bo czasami los zwierzątek jest straszny.

Koleżanka w pracy mi mówiła, że czasem da jeść kotkom po zmarłej pani, a którymi to niby miał opiekować się syn, ale ten opiekuje się alkoholem, a biedy chodzą głodne. :cry:

Ja mam w banerku taką kotkę Franusię po zmarłej.

Dzisiaj minął miesiąc.

"Pełno nas, a jakoby nikogo nie było..."

Nie radzę sobie ze śmiercią Pumci, ale to wątek nie o mnie, więc przypomnijmy sobie pozostałe bohaterki wątku.

Najpierw Bisia:

Za niecałe pół roku skończy 14 lat. Jak wykazała niedawna wizyta u weta - Bisia trzyma się bardzo dobrze, jak na swój wiek. Uwielbia spanie na poduszce na łóżku, dobre jedzenie, relaks na "łonie natury" i zabawy z myszkami i piłeczkami z dzwoneczkiem w środku.
Nadal nie przepada za innymi kotami, ale w porównaniu z tym, co działo się początkowo - dzisiejsza Bisia to 100-procentowa pacyfistka :wink:

Marysiu, przytulam...

anna09 pisze:Marysiu, przytulam...

Dziękuję.

Trudno jest radzić sobie z czymś tak nikeodwracalnym, jak śmierć...

Bisia wygląda przepięknie!

Bombilla i reszta - PUMCI JUŻ NIE MA

Kto przegląda forum