Ale Bunio nie dał się i przeżył, wbrew "ostrożnym rokowaniom" lekarzy. Było ciężko, wstyd się przyznać, ale parę razy chciałam, żeby to się już skończyło, bo kot cierpiał i nie mogłam na to patrzeć.
A potem, powolutku, zaczęło być lepiej, Buniuś zaczął jeść, tyć, biegać. Zazieleniło się i spełniło się moje marzenie, żeby dociągnął do wiosny. Potem przyszło lato, a Buniuś wylegiwał się na słoneczku
Spadł śnieg i mimo drobnych dolegliwości (o tym sza!) Bunio ciągle się trzyma
Ma nową dewizę: Być tłustym i innych tłustością przewyższyć!
Nie wiem, co napisać, wzruszyłam się
Cieszę się, że się nie poddałam wtedy, że byłam upierdliwa, ciągałam go po tych wetach. Warto było. Jesteśmy szczęśliwi, że Bunio jest z nami. Wszystko mu wolno, co bezwzględnie, drań, wykorzystuje i, mam nadzieję, że będzie nas wykorzystywał jeszcze wiele lat. Dzięki wszystkim za wsparcie wtedy
