Piękny czarny Promyk ... już dobrze :-)

Ja też potrzymam :ok:

Bardzo, BARDZO bym tego chciała i w to wierzę!
Promyku najkochańszy :1luvu:

Marzenia11 pisze:Erin.

Napiszę Ci bardzo szczerze o sobie. Mam nadzieję, że postarasz się i przeczytasz i przyjmiesz informacje zanim zareagujesz na nie.
Jestem osobą niezwykle wrażliwą, na tyle, że moge o sobie powiedzieć"nadwrażliwa". Ponadto kompletnie nie radzę sobie i bardzo się boję śmierci, nie mam zgody na odchodzenie bliskich mi osób i zwierząt. Gdy pojawi się jakas choroba wpadam w paniczny lęk, ktory mnie paralizuje. Piszę to po to, abyś zrozumiała, że ja Ciebie rozumiem, Twój lęk, ból, cierpienie, nie spanie po nocach.. wiesz, że ja potrafie nie jeść tydzień ze stresu?
Dośc długo, pewnie ze 2-3 lata zajeło mi nauczenie się panowania nad swoim lękiem. A prościej mówiąc: nie obarczania swoimi nadmiernymi emocjami osób, którym jest trudno i które potrzebują wsparcia ode mnie. miesiąc temu zdałam z tego egzamin - gdy odchodził Franek, kocurek mojej siostry, nie obarczałam jej tym jak ja cierpię, że nie śpię, nie jem, że nie chcę aby się to stało, czyli nie wydzwaniałam do niej z informacjami jak to ja sobie nie radzę, jak mi ciężko, że biorę leki itp. tylko byłam wsparciem dla niej. Wiedząc, że gdy bardzo się boję to mam tendencję do wydzwaniania co chwilę z pytaniem : "jak jest?" a przeciez co się może zmienić w ciągu godziny? I wiesz co robiłam? Wykonywałam co trzeci telefon. I tak wiele mogłabym dawac Ci przykładów.

Do czego zmierzam? Do tego, ze zanim się tego nauczyłam i uświadomiłam co robię to bardzo mocno obciążałam inne osoby swoimi nadmiernymi emocjami, łącznie z tym jak ja bardzo cierpie. W końcu od mojej przyjaciółki usłyszałam, ze nie moge tak robić, że muszę też chronić inne osoby, że to jest obciążające, a jej i tak jest trudno, więc te moje emocje jej przeszkadzały i dołowała ją bardzo myśl, że nie może mi pomóc, bo sama cierpi. gdy top usłyszałam 9a nie było to łatwe do przyjęcia) zaczęłam się nad tym zastanawiać. I w efekcie teraz jest już w miarę dobrze.

Pomyśl, żastanów się ile razy dziennie wydzwaniałaś/dzwonisz do smarti? Co jej mówiłaś/mówisz? Informacje o sobie czy wspierające ją? Dla mnie wpisy smarti sa dowodem na to, ze to co mowiłaś było zbyt obciązające ją, a nie wspierające. wsparcia szukaj u każdej z innych osob zaglądających na wątek, tylko nie u smarti, gdyz to ona potrzebuje wsparcia.

Mam nadzieję, ze to zrozumiesz, ze sie nie obrazisz, że skorzystasz z tych informacji, tak jak ja kiedyś skorzystałam.

I jeszcze prośba do każdego kto to przeczyta - jesli będziecie mieli ochotę zacytować moje słowa nie robcie tego. jeśli wywiąże sie z tego jakaś niemiła dyskusja usunę swoj post - bo to pierwszy raz dokonałam tak bardzo publicznej prezentacji siebie i swojego przezywania. mam nadzieję, że z pożytkiem.

Pięknie i prawdziwie napisałaś , nie kłóćmy się , kazdy ma swoje emocje a chodzi nam wszystkim o koty

Ty też Eliza pięknie napisałaś :kotek:

smarti pisze:(...)
to niesamowite jak ten kociak chce żyć...
chciałabym aby był z nami jak najdłużej..tak po cichutku,nieśmiało marzę że może pojedziemy za tydzień na kontrolę...

Qurczę, jestem strasznie niepoprawną optymistką

Też o tym marzę ... pomimo wszystko. Bardzo, bardzo trzymam kciuki :ok:

Za Promysia, i za Smatri, żeby nie traciła sił i nie zawracała sobie głowy awanturami :wink:

idę spać-oczywiście najpierw do Promysia :1luvu:

śpijcie dobrze dziewczyny i trzymajcie za naszego kochanego :ok:

Trzymam trzymam :>

I ponawiam prośbę, może ktoś udostępni swój PayPal, wypłacił, przelał, nie wiem, cokolwiek? Bo bez sensu sytuacja - są ludzie skłonni dorzucić środków, jest cel - tylko przekazu brak...

ja kiedyś zakładałam konto na paypalu, jak tylko odkryję tajne kody do niego, to możemy zrobić takiego konszachta

jutro pogrzebie, ok?

Ok ok, dziś i tak zasypiam na stojąco...

Kibicuję Promysiowi od dawna ale się nie wypowiadam bo jestem tu obca, jednak chciałabym się podzielić moimi przemyśleniami. Uważam, że nadzieja umiera ostatnia. Po śmierci mojego Kicusia i w czasie jego choroby byłam w takim dołku, że miałam już najgorsze myśli, że jeżeli odejdzie to pójdę za nim. Moja Pani Doktor dała mi książkę pt. "Balsam dla duszy miłośnika kotów". Czytałam i ryczałam ale bardzo mi to pomogło. W tej książce była opisana m.in. historia pewnej kobieta, która dokarmiała bezdomne koty. Wśród tych kotów był jeden, nie pamiętam imienia, który kiedyś był kotem domowym ale go wyrzucono i zamieszkał na terenie nieczynnego kina samochodowego. Karmicielka bardzo się do niego przywiązała i kot również, do tego stopnia, że jak kobieta zachorowała i ktoś inny zaczął go dokarmiać to kot przestał przychodzić na jedzenie. Kobieta zachorowała na raka i lekarze nie dawali jej więcej niż pół roku życia. Największym jej marzeniem było zabrać kota z tego kina samochodowego ale jej mąż się nie zgadzał na kolejnego kota w domu. W Święto Dziękczynienia poprosiła męża jeszcze raz i ze względu na jej chorobę się zgodził. Od razu pojechali i kot wiedział, że po niego przyjadą bo czekał na nich. Pojechali do weterynarza ponieważ kot był w bardzo złej kondycji. Okazało się, że ma mocno zaawansowane pnn, koci katar i białaczkę. Lekarze mówili, że jak przeżyje tydzień to będzie cud. Wzajemna ich miłość spowodowała, że rak który miał być śmiertelny dla kobiety cofnął się, została zoperowana i wyzdrowiała natomiast u kota przy następnych badaniach nie stwierdzono żadnej choroby. To był cud. Miłość czysta, bezwarunkowa i wzajemna potrafi czynić cuda.

Trzymajmy kciuki bo cuda są możliwe.

Za Promysia :ok: