Kototerapia, czyli kuracja antystresowa;-)

[Duszek686]

Astek mega przerażony, bo nakryłam całe towarzycho na grzebaniu nosami w mojej osobistej torbie
Nie, żebym jakaś straszna i zła była, ale w końcu Astuś mnie aż tak dobrze nie zna...

[selene00]

Za to wie, że grzebanie w cudzych torbach jest nieeleganckie
/ będę elegancka i użyję właśnie tego określenia /.
Co innego moja torba. W niej można niuchać do woli.
Tylko co z tego, jak się zna jej zawartość.
Żadna frajda.

[selene00]

Dziś do stanu przerażenia i jednocześnie ataku śmiechu doprowadził mnie Miodzio.
Wróciłam z roboty, ciepnęłam siaty, wygłaskałam
i udałam się do kuchni rozpakowywać zakupy.
Po chwili dobiegły mnie dziwne odgłosy z przedpokoju.
Jakaś szamotanina?
Koty się przepychają?
Cokolwiek to było, musiałam zareagować.
Idę do przedpokoju i mało nie padłam.
/Może i bym runęła, tylko gabaryty pomieszczenia wymagają postawy względnie pionowej. /
Ujrzałam szamoczącego się Miodka.
Właściwie to widziałam podskakujący mój klapek na rudych łapach.
Miodzio wepchnął łepetynę w paski buta tak skutecznie, że ani on sam, ani z moją pomocą klapek mu ze łba nie schodził.
Kot zaczął panikować, co o mało nie udzieliło się mnie.
Na szczęście przyszło olśnienie.
No nic, wezmę nożyczki i rozetnę kapcia /a tak je lubię!/.
Ta myśl uspokoiła mnie na tyle, że jakoś opanowałam własną i kocią histerię i uszko po uszku uwolniłam Miodkową pecynkę.
Ufff... nieźle się zgrzałam przy tym oswobadzaniu.

[Duszek686]

No... łepetynkę Miodzio ma niczego sobie...
Rozumiem, że zarówno Miodek jak i klapki - uratowane

[cynamon i wanilia]

no tak, miłość do pańcinych klapeczek pachnących światem zgubna może być

kotka mojej mamy kiedyś łeb w plastikową torbę wsadziła i się zaplątała. wystraszyła się potwornie, zaczęła biegać po mieszkaniu jak szalona, zaszyła się w końcu za kanapą, zesikała i bardzo przerażona była, trza było ratować

[selene00]

:ryk: no tak, miłość do pańcinych klapeczek pachnących światem zgubna może być

Dziękuję, że tak ładnie to nazwałaś.
Pominę to, czym te klapki hm.... "pachniały".
Gwoli ścisłości, "światem" bym tego nie nazwała.

Aaaaaaaa... Anetko, nie musisz omijać mnie jutro w pracy.
Już je wypucowałam.

[gosiaa]

nic więcej nie napiszę

[jerzykowka]

Przelotem wpadam uściski przesłać

[selene00]

Dziękujemy, dziękujemy, wyściskaliśmy się.
Udało mi się to zrobić w przerwie między drzemkami kotusiów.
Dziś śpią i śpią. Nawet jedzą mniej!
Dziwne.

[selene00]

Dziś sobie sprzątaliśmy.
To znaczy ja sprzątałam razem z chłopakami.
Ciekawe, że oni lgną do prac domowych jak muchy do miodu.
Kika oczywiście spała /albo udawała, że śpi / razem z Silence i absolutnie nie służyły pomocą.
Episia, owszem udzielała się przy sprzątaniu powierzchni płaskich.
Odkryłam, że okna mam brudniejsze od środka niż od zewnątrz.
Myłam w ubiegłym miesiącu, a tu glut na glucie!
W związku z tym, postanowiłam nie iść do okulisty, chyba że życie mnie zmusi do nauki braille`a.
Narobiłam się jak wół, pot mi oczy zalewał mimo kociej pomocy.
Wreszcie zziajana skończyłam.
Zdążyłam usiąść, to Episia postanowiła poprawić serwetę i troszkę jej nie wyszło.
Wpadła w poślizg i zjechała ze stołu z serwetą i ozdobnym pierdzielnikiem, tzn. suszkami, świeczuszkami, puzderkami i innymi duperelami.
Taaaaa, pisokotka miała rację, że tych pizdryczków naściągałam za dużo.
No, ale robi ich się coraz mniej.
Odgłos brzdęków, a może moje zrezygnowane "k..wa, nie mam już siły. ", obudziły Kiczkę, która ulitowała się nad matką, ewakuowała dotychczasowych pomagierów
i wyzbierała co grubsze elementy szklane.
Odkurzacz znów przypadł mnie w udziale.

[pisiokot]

Zdążyłam usiąść, to Episia postanowiła poprawić serwetę i troszkę jej nie wyszło.

Etap serwet i obrusów zdecydowanie mamy już poza sobą .
Kiedy po raz kolejny świeżuchno wypraną i wyprasowaną serwetę czy inny bieżnik kładłam na ławę czy stół, a po jednym popołudniu robiła się z niego wygnieciona kocimi dupskami i zakłaczona wszelkimi kolorami sierści szmata, to z bólem serca odpuściłam.
I tak się teraz zastanawiam po co mi było to ciągłe prasowanie, nerwowe wrzaski na koty uwalające się na czyściutkiej białej lnianej serwecie i wk ... się, że w domu znowu jak w chlewie ? jeszcze się TŻ-owi dostawało, że stawia kubki czy szklanki z piciem na ławę czy stół, gdy koty w galopie to wylewały. "A gdzie mam stawiać ?" - pytał nieśmiało. "Nigdzie Wypić na stojąco i kubek do zlewu " O kolacji przy świecach, która skończyła się widowiskowo płonącą serwetą nie wspomnę.
Oj głupia byłam jak nie wiem co.

Mówię Ci Iwona - to przegrana walka . Weź wywal te serwety jeszcze dziś .

[cynamon i wanilia]

przegrana walka, zgadzam się u nas pierdołki tylko na niedostępnych półkach a i tak czasem się do nich dobiorą jednego złamanego kwiatka nie mamy bo się na nie swego czasu podle uwzięły
no ale kotki cudowne przecież są i żyć się bez nich nie da

a moja mama ma kotkę, która nikomu poza nią dotknąć się nie da, ale za to pierdołek nie zwala i nie zbija, kwity mama ma nasze i swoje, całe ich mnóstwo... coś za coś znaczy się

[selene00]

Toteż ja nie walczę.
Przyjmuję tylko do wiadomości, że spadło, wylało się, potłukło.
Muszę znowu zastosować cwancyk przypinania serwety biurowymi klipsami.
Coś mieć na stole muszę, bo draństwo jest szklane i choć daleko mi do pedanterii, to zaraz po wytarciu tego g..... widać Silensiową sierstkę i łapki ogółu.
/Piszę ten post jednym palcem , bo mam mruczącą Episię przy piersi. /
Aaaaa właśnie! Odnośnie galopowania, to Noisik ostatnio wskoczył mi tylnymi łapkami w dwie filiżanki z herbatą i nie potłukł!
To się nazywa synchronizacja.
Dobrze, że herbata nie była gorąca.
Moja wina , mogłam wypić wcześniej.
I tak wypiłam co się uchowało.
Przypomniała mi się akcja Miodzia.
Byłam w trakcie szykowania obiadu.
Był to etap zdecydowanie końcowy, polegający na nakładaniu na talerze i polewaniu sosikiem.
Miodzio postanowił wskoczyć na wiszącą kuchenną szafkę.
Te skoki odbywają się z uwzględnieniem etapów, bufet - parapet - szafka.
Miodek pokonał dwa pierwsze i był w trakcie pokonywania trzeciego, gdy w locie spostrzegł, że szafka jest zajęta!
Z gracją i wdziękiem spadł doopskiem prosto w mój talerz.
Cóż było robić?
Pozbierałam turlające się po blacie ziemniaczki i położyłam na powrót na talerzu.
Nie, no tych z podłogi nie jadłam.

[cynamon i wanilia]

czegóż to się nie zniesie w imię miłości do futra

[selene00]

Eeee.. tam, nie ma co znosić. Fajnie jest!
Kiedyś koleżanka w pracy mi powiedziała, że "Ktoś tam w górze liczy dobre uczynki" /w aspekcie kotów, rzecz jasna /.
Cóż , odparłam, że nie mam na co liczyć, bo z mojej strony żadne to poświęcenie,
a na dodatek za dużo radości czerpię z faktu ich /nie mam adekwatnego słowa więc użyję tego co samo pcha się na usta / posiadania.