Koty Amiki6 - Pracusie: Snejki[*], Misio[*] i Dyziaki [*][*]

Pawie są cudne!Zastanawiałam się kiedy i gdzie ostatnio oglądałam pawie - w Łazienkach gdy mój syn był całkiem mały i wtedy jeszcze nie było aparatów cyfrowych stosunkowo łatwo dostępnych.

Snejkus ma swój kocyk bezpieczeństwa :mrgreen:

Kokosi się ślicznie
Mój syn - już spory teraz :twisted:

nie mógł spać bez kocyka bezpieczeństwa. Mówił o nim - kocyk z zimnym paskiem

On tak każdego ranka po opróżnieniu miseczki wita się ze swoim kocykiem :lol:

Liże go, zawija róg w rulonik i szarpie go zębami, dopiero potem jest czas na nasze mizianki a na koniec dokładna toaleta i w kimono

.

Moje dzieci też miały swoje przytulanki, każdy inne:
- smoczek trzymany za gumkę w jednej ręce, a w drugiej róg kołderki i szuranie nim po nosie,
- tetrowa szmateczka do trzymania w ręce albo nakrywania buzi
- pluszowy zajączek z mięciutkimi uszami do miziania się po policzku

Fajne przytulanki

A moi Ci bez kocyka mieli ciekawą przytulankę - zwijanie włosów moich na paluszkach swoich - bez tego nie dało się zasnąć :mrgreen:

Ciekawe, ze oni są fizycznie do siebie bardzo podobni. A ten od kocyka jest zupełnie inny.
Tamtych nie mogłam odzwyczaić od piersi - musiałam po prostu uciekać. A ten od kocyka sam zrezygnował jak miał 8 miesięcy

Takie to wspominki mamciowe moje

Sorki za OT

dzieci nie mam, więc wspominków nie będzie.
Może tylko to, że ja sama zasypiałam z rogiem jaśka w dłoni
:lol:

A ja jedyną przytulankę jaką pamiętam z dzieciństwa, to czarno-biała kotka Kicia

.
Często wspominamy z rodzeństwem jak to na wyścigi zbieraliśmy się do spania, bo kto był szybszy ten zawłaszczał Kicię

.
A w okresie zimowym to i "wojna domowa" o nią bywała i wypomniki kto i kiedy z nią spał :twisted:

.
Był jeszcze piesek, ale tak dobrze nie grzał łóżka, no i nie mruczał.

kotka chętnie do Was przychodziła do łóżka?

Ty już od dzieciństwa żyłaś w otoczeniu zwierzaków.
Ja dopiero na studiach mogłam mieć pierwszego pieska, bo Figa po prostu przyszła pod drzwi i położyła się na wycieraczce (na trzecim piętrze bloku

), pierwszy kotek półtora roku po studiach (przyjaciółka mnie ożeniła :lol:

)

Femka pisze:kotka chętnie do Was przychodziła do łóżka?

Ty już od dzieciństwa żyłaś w otoczeniu zwierzaków.
Ja dopiero na studiach mogłam mieć pierwszego pieska, bo Figa po prostu przyszła pod drzwi i położyła się na wycieraczce (na trzecim piętrze bloku ), pierwszy kotek półtora roku po studiach (przyjaciółka mnie ożeniła )

Nie protestowała

, trzeba tylko było upilnować by na nocne łowy się nie wypuściła :twisted:

Femka, wychowywałam się na wsi i oprócz konia, były u nas wszystkie zwierzaki i przeróżne ptactowo.
Mieliśmy nawet wiewórka Kubę, odchowanego od ślepaczka na szmateczce (w taki sposób pił mleko) i jeża Tuptusia.

Pamiętam prosiaka "sportowca", który uwielbiał drapanie miotłą po brzuchu. Przewracał się "do góry kołami" jak tylko ktoś wszedł do obórki i tak śmiesznie chrumkał przy drapaniu. A jak za długo nikt do niego nie zachodził, to wyskakiwał z zagrody i buszował po podwórku. Niestety w drugą stronę nie chciał przeskakiwać i zawsze trzeba było rozbierać zagrodę by go tam zagonić.
A jak na święta miał iść pod nóż to ryczeliśmy jak bobry, a potem tato zemścił, że to przez nas były problemy przy uboju.

Pamiętam krasulę Mećkę, której bardzo lubiła chleb i szukała go u nas w kieszeniach. Potrafiła otworzyć sobie furtkę do ogródka i latem wsadzała głowę przez otwarte okno do kuchni, by tylko wyżebrać kromkę chleba.

piękne miałaś dzieciństwo.
ja od początku w blokowisku

Femka pisze:piękne miałaś dzieciństwo.
ja od początku w blokowisku

Chyba tak

,
Co prawda często było dosyć biednie (co zrozumiałe przy takiej rodzinie), ale nudno nigdy nie było.
Wczoraj doliczyłam się, że jest nas 65 osób (rodzeństwo + ich TŻ + ich dzieci ze swoimi rodzinami)

myślisz, że miasto daje gwarancję dostatku?
Moim rodzicom było bardzo ciężko. Szczególnie, gdy byłam w wieku przedszkolnym. Faktycznie również było biednie.

Szczerze powiedziawszy, to jestem pewna, że przy takiej rodzinie, w mieście byłoby nam jeszcze trudniej.

Na wsi sporo produktów mogliśmy mieć swoich i pracowali na to nie tylko rodzice, ale i my od najmłodszych lat.
Na zarobek i odrabianie wypożyczanego konia, czy sprzętu chodziłam już w podstawówce (pola mieliśmy niecały 1 ha i nie tylko nie było nas na to stać ale i nie opłacało się mieć własny). O pomocy na własnym podwórku, czy pracy w ogródku nawet nie wspomnę, bo to było oczywiste.
Obowiązków mieliśmy sporo, ale i nasze zabawy były atrakcyjniejsze (a pomysłów mieliśmy w nadmiarze).

W lecie robiliśmy np. zawody kto pierwszy złapie w palce pszczołę tak, by nie użądliła. Bywało, że się nie udawało, ale kto by się tym przejmował jak zazwyczaj po łakach biegało się na bosaka i takie dziabnięcia były na porządku dziennym.
Albo robiliśmy ślizgawki z mułu rzecznego i zawody kto miał dłuższy ślizg :twisted:

. Za to obrywało nam się zdrowo od mamy, bo rzeka była dla nas zabroniona jako, że choć płytka do czystych nie należała (ludzie pławili w niej konie, a ci co nad nia mieszkali wylewali do rzreki wszelkie brudy, dlatego m.in. mama jak tylko nas przyłapała na chlapaniu sie w rzece, to potem szorowała nam nogi szczoteczką).
Fajnie też pływało się po rzece w aluminiowej wannie

.

Z wiekiem mieliśmy coraz ciekawasze pomysły :twisted:

Nasze dzieci robiłą takie

jak czasem przy rodzinnych spotkaniach opowiadamy o naszym dzieciństwie

Ale mnie zebrało na wspominki. Wszystko przez te szmateczki-przytulaneczki

od dziecka mieszkałam w mieście
gdzie widok myszki wywoływał przerażenie
byłam wychowana na miejską pannicę
dopiero gdy w 1991 roku rodzice kupili mi kawałek ziemi, wróciłam do natury. Nauczyłam się, że jestem jednym z elementów świata i wcale nie najważniejszym.
Zaczęło się znoszenie żab z drogi, wynoszenie myszek i ryjówek za ogrodzenie, żeby koty nie skrzywdziły, budowanie budek dla ptaków. Takie drobiazgi, ale dla mnie to już dużo. Kiedyś, w miejskich czasach, widok myszy wywołałby palpitację mózgu, a do głowy by mi nie przyszło ratować ją przed kocimi zębami. Brzydziłabym się zwyczajnie.

Często jeździliśmy do rodziny na wieś. Tam nieraz spędzałam całe lato. Nie wiem, skąd mi się to brało, ale byłam w bliskich relacjach ze świniami i krowami :lol:

Ja spędzałam każda wolną chwilę na wsi - koło Chełma zresztą. Wszystkie wakacje i ferie i wolne dni. Uwielbiałam to. Większość dnia siedziałam przy zwierzakach albo na czereśni.
Zawsze byłam tydzień lub dwa u stryjka, który miał domek i piękne pola i łąki w Krupem. Mieszkał tuż koło ruin dworku i tam zawsze urzędowałam całymi dniami. Potem sprzedał to i pojechał za żoną do Poznania - żałują do tej pory.
Ale tam nie było ani kur ani krów ani koni.
Najbardziej lubiłam gospodarstwa w Sienicy - wszystko pamiętam i zaskakuję tym 85 letnią ciocię.

Ech...

Koty Amiki6 - Pracusie: Snejki[], Misio[] i Dyziaki [][]

Kto przegląda forum