Kardamon i przyjaciele (od s. 50) Zojka w DS (od 93)

**Adopcje: 9 >>** · » Pt kwi 23, 2010 21:14 Re: BP: Rudy Kardamon.

co u brzydala słychać?

» Pt kwi 23, 2010 21:46 Re: BP: Rudy Kardamon.

hanelka pisze:

Kardamon przeniósł się na Koty. Kardamon nie szuka już domu.

To zdjęcie, to tylko błysk migawki. Chwila. Tych chwil jest bez liku.
Gdzie nie spojrzeć – Maniek. A przy nim Kardamon.

Kiedy zanosi się na zadymę i Maniek grzeje się w blokach startowych, Kardamon natychmiast staje przy nim z miną: „Bracie, jestem przy tobie! Walcz Przyjacielu, a ja będę głośno krzyczał!”.

Są nierozłączni.
Kiedy Maniek stoi, Kardamon natychmiast staje przy nim bok w bok i przerzuca ogon przez mańkowy grzbiet.

Musiałabym mieć serce z kamienia, żeby ich rozłączać.

to dobrze - pomijając aspekt "przyjaźni", po tak długim DTowaniu, on już chyba miałaby straszny problem z aklimatyzacją w nowym domku
:ok:

**Adopcje: 9 >>**

Baaaardzo się cieszę

i chyba zacznę robić za wróżkę, bo już dawno przepowiadałam, że go nie oddasz :mrgreen:

(pamiętam, że chciałaś mnie zlać za moje przepowiednie :wink:

)

Dalej mam ochotę - ostałam się z ośmioma kotami własnymi i dziewiątym tymczasem. Za długo, łajza, czekał u mnie. Jest tak szczęśliwy, że nic już nie można zrobić.
Ruda pokraka niewiele sobie robi ze zmiany statusu. :lol:

Udało mi się pstryknąć fotkę bez Mańka. Czy wszyscy wiedzą, jak wygląda smagliczka?
...

To moja ukochana skrzynka. Córki zrobiły mi ją wieki temu, jak jeszcze były małe. Co roku sadzę w niej smagliczkę, żeby pięknie pachniało przez całe lato. Właśnie zakwitła :mrgreen:

hanelka pisze:Ruda pokraka niewiele sobie robi ze zmiany statusu.

Bo on wie, że to żadna zmiana. Już na wejściu obstalował sobie stały meldunek, prawda?

Oj, nie.
Na wejściu wcale mu się u mnie nie podobało. Na znak protestu obs..ł mi całe mieszkanie.
Wszystko było na nie. Kotów bał się niemal histerycznie. Wyglądałam domu dla niego jak zbawienia. Niestety żaden nie zdał egzaminu.

A pokraka opanował się, spuścił powietrze i zaczął zdobywać serca – kocie, psie i ludzkie. Aż przyszedł moment, że rozsądek jeszcze kazał mi szukać mu domu, a serce miało nadzieję, że się nie znajdzie.

I dobrze. W trudnych chwilach, które przeżywałam niedawno okazał się najlepszym na świecie antydepresantem.
I niech tak zostanie. (Choć nie lubię rudego. Wystarczy, że sama jestem :mrgreen:

)
Nikt lepiej nie zdemoluje mi radośnie mieszkania, nie zwali kolacji na podłogę, nie stłucze miseczki, nie wsadzi nogi do kubka z herbatą niż duet Maniek-Kardamon. Wszystkie smutki od razu idą precz i gęba sama się śmieje.