Niki na swoim (FeLV) - znów problem behawioralny?

Ja nie wierzę że ona była kiedyś dzika :shock:

dziewczyny [Sis] za nią ganiały, taki był z niej strachulec...

Ja to dopiero nie wierzę, Wy to ją dziką widziałyście, ja tylko taką słodką. Dziś totalnie mnie zaskoczyła, ale o tym w niedzielę. Muszę iść spać

normalnie kociak rozpieszczony, zabawowy i przesłodki :1luvu:

ja też jestem nieustająco pod wrażeniem jej przemiany

Muszę pochwalić moją kiciunię :1luvu:

W piątek robiłam wcierkę z Imevarolu. Gdy zaniosłam Nikunię do łazienki, oczywiście skuliła się w kącie i płakała. Tak jak pani wet. włożyłam ją do rozłożonego transportera (niczym do wanienki), stale do niej gadałam i strzykawką polewałam zagrzybione miejsce, przecierałam i tak kilka razy. Nikunia grzeczna, już nie płakała (ona musi widzieć, co się z nią robi i jest ok), dopiero pod koniec, jak roztwór już przestygł, zniecierpliwiła się i próbowała uciec spod rąk. Potem, trochę na siłę, wytarłam ją ręcznikiem trzymając na rękach (fajne uczucie - mieć kota na rękach, ale gdyby jeszcze Niki nie wyrywała się, byłoby lux

). Gdy postawiłam ją na podłodze, kot zamienił się w węża

Bała się mojej ręki, znów była tak strasznie wystraszona, skulona. Pomyślałam: "no trudno, obraziła się". Głaskałam ją, drapałam. Czasem się temu poddawała, ale wciąż przestraszona. Otworzyłam drzwi. Wyszła i nawet nie na podkulonych nogach

miauczała, ale nie uciekała ode mnie

i mogłam ją od razu głaskać

i poszłyśmy się bawić

i w nagrodę zaraz dostała gotowanego kurczaka. Zjadła ze smakiem. A wieczorem przyszła na kolana i zasnęła :1luvu:

Podczas mojej nieobecności przychodziła moja siostra. Pierwszy raz Niki zwiała i schowała się. Siostra na dręczyła jej. Drugi raz, wieczorem, Niki "czekała" na nią w przedpokoju. Przy jedzeniu nawet siostra pogłaskała ją kilka razy, ale Niki odsuwała się. Potem siostra machała zabawką na wędce i Nikunia była zainteresowana nią, dopóki nie spojrzała w górę i zobaczyła moją siostrę - coś jej nie pasowało

A dziś Niki z daleka obserwowała "obcą karmicielkę". Ogólnie b. mało jadła (z tęsknoty?) i siostra mówiła, że Niki szła do biurka i wpatrywała się w fotel :mrgreen:

Ciekawe kogo tam widziała?

Gdy wróciłam Niki leżała na moim łóżku

Podeszłam, zaczęłam głaskać i było ok, ale po chwili panna wstała leniwie i poszła sobie. Przez kilkanaście min stroniła ode mnie, nie dawała do siebie podejść :?:

ale później wszystko wróciło do normy, a nawet więcej...
Leżałam na kanapie i oglądałam tv. Niki na podłodze, na kocu. W pewnej chwili podeszła do kanapy, popatrzyła na mnie i hop... na moje nogi

Pierwszy raz

Chwilę poleżała i zeskoczyła, ale zaraz wróciła i tak jeszcze dwa razy. Potem jak się wtuliła to długo spała

Nikunia przełamuje się coraz bardziej, jest coraz śmielsza i mi pozwala na więcej. Już dwa miesiące jesteśmy razem

A grzyb niestety nadal postępuje

Właśnie Niki siedzi znów u mnie na kolanach :1luvu:

ona jest na głodzie pieszczot :mrgreen:

Jejku jak dobrze że Niki robi postępy, to wielka radość jest. Z usunięcie grzyba kciuki nieustające :ok:

Witaj Ewung

Nikunia robi postępy i dzięki temu nie muszę się w cierpliwości ćwiczyć

Brawo Nikusiu! Cieszę się Szybenko.

Super wieści :kotek:

A zdjęcia wzruszające ogromnie, to istna uczta dla oczu :1luvu:

Ostatnio tak spędzamy z Niki wieczory, przed tv, oczywiście ja oglądam, ona śpi

czasami muszę pokazać jaaaka jest długa, nie taka mini ze mnie kicia

pozy trzeba zmieniać i utrudnić dużej zrobienie fotki

można i na skraju kanapy, duża podtrzyma

duża przy kompie, a mi się nudzi

może by tu na coś zapolować...

Niki od tygodnia ugniata, mrucząc przy tym niesamowicie :1luvu:

Najgorsze, że wtedy wbija we mnie pazurki :evil:

Dała mi nawet dwa całuski, choć nie wiem czy to były całuski, bo nigdy nie widziałam jak to kot robi. Przysunęła swoje pysio do mojej twarzy

Mało je ostatnio. Leków przez to mniej przyjmuje - może to bunt :?:

Może ma już tego dosyć? Nie smakuje jej też sucha rybna Acana

Humor dopisuje, bawi się i mizia jak mała kicia.

Szybenko, ale się ta Nikusia kochana u Ciebie otwiera. Aż miło patrzeć, zaglądam regularnie i każde kolejne zdjęcia i opisy czułości kocio-ludzkich zachwycają :love:

. Tylko ten grzyb niech już sobie precz pójdzie! A kysz, a kysz! Słyszysz!

Miłość kwitnie

Ja wiem, jestem nudna, ale ilekroć patrzę na zdjęcia Nikusi z nowego domku to cały czas mi chodzi po głowie, że Nikusia wygrała najlepszy los na loterii, że ma tak cudowny dom, że jest tak kochana i rozpieszczana. Normalnie jakby to nie działo się naprawdę, jakby to była bajka. Zaniedbany, dzikawy kot odnalazł swój raj na ziemi i jest teraz piękną królewną zadbaną, kochaną i przytulastą

mokkunia pisze: Ja wiem, jestem nudna, ale ilekroć patrzę na zdjęcia Nikusi z nowego domku to cały czas mi chodzi po głowie, że Nikusia wygrała najlepszy los na loterii, że ma tak cudowny dom, że jest tak kochana i rozpieszczana. Normalnie jakby to nie działo się naprawdę, jakby to była bajka. Zaniedbany, dzikawy kot odnalazł swój raj na ziemi i jest teraz piękną królewną zadbaną, kochaną i przytulastą

Myślę dokładnie tak jak Ania.
Czytając o Nikuni i ogladając te cudne zdjęcia, za każdym razem mam w głowie "przebitkę" na czasy schroniskowe i przypomina mi się jak wyglądała i zachowywała się wtedy.
Cuda panie, cuda

» Czw mar 04, 2010 11:09 Re: Niki na swoim

Ale Nikusia słodka - rozkoszna burasia przypomina moja Rózię
Widać że dobrze jej u Ciebie :-)

rybcie pisze:Szybenko, ale się ta Nikusia kochana u Ciebie otwiera. Aż miło patrzeć, zaglądam regularnie i każde kolejne zdjęcia i opisy czułości kocio-ludzkich zachwycają . Tylko ten grzyb niech już sobie precz pójdzie! A kysz, a kysz! Słyszysz!

Moja siostra dziś stwierdziła, że Niki po naszej dwudniowej rozłące zrobiła się taka ufna i przytulasta. Może coś w tym jest... Nawet teraz przyszłam do komputera, a panna za mną i siedzi obok

A grzyb... i Nikunia i ja mamy już go dość. No chyba w końcu można powiedzieć, że zaczęła się droga z górki, ale końca jeszcze nie widać. Pani wet. chce działać jak najmniej inwazyjnie, nawet szczepionkę traktuje jako ostateczność (choć o szczepionkę stale ją podpytuję) i uważa, że jesteśmy już na dobrej drodze. Nowe miejsca już nie łysieją, tylko sierść b. się przerzedza, no i sama skóra jest w tych miejscach inna. Mniej też kłaków znajduję na podłodze.

pisiokot pisze:
mokkunia pisze: Ja wiem, jestem nudna, ale ilekroć patrzę na zdjęcia Nikusi z nowego domku to cały czas mi chodzi po głowie, że Nikusia wygrała najlepszy los na loterii, że ma tak cudowny dom, że jest tak kochana i rozpieszczana. Normalnie jakby to nie działo się naprawdę, jakby to była bajka. Zaniedbany, dzikawy kot odnalazł swój raj na ziemi i jest teraz piękną królewną zadbaną, kochaną i przytulastą

Myślę dokładnie tak jak Ania.
Czytając o Nikuni i ogladając te cudne zdjęcia, za każdym razem mam w głowie "przebitkę" na czasy schroniskowe i przypomina mi się jak wyglądała i zachowywała się wtedy.
Cuda panie, cuda

Wy widzicie tę zmianę, ja aż takiej nie. Pierwsze dni, owszem nie ukazywały mi miziastej kici, a potem, gdy pojawiały się kolejne choroby też myślałam, że kot mnie znienawidzi. Wcale Mokkuniu nie jesteś nudna

Te ostatnie dni budują naszą relację, która tak naprawdę dopiero teraz powstaje

W sumie ja nic takiego nie robię

ale fajnie, że coś mi się udało. Nikunia jest słodkim kociakiem i cieszę się, że nie musi już cierpieć, zwłaszcza psychicznie.