Lolek bez oka , z przetrąconą żuchwą. szukamy domu!

_bubu_ pisze:Lolek czuje się dobrze

Cieszę się

czy ja bym mogła poprosić o kod do bannerka, bo niestety ofiara nie umiem się go doszukać ? :oops:

aaa i jeszcze chciałam się zapytać czy Lolek nadal jest dzikuskiem czy już troszkę się otworzył ?

zdecydowanie jest dzikuskiem. I myślę, że dopóki będzie w lecznicy to pewnie się to nie zmieni. Potrzebuje tymczasu gdzie poświęci mu się czas na oswajanie.

iskra666 pisze:czy ja bym mogła poprosić o kod do bannerka, bo niestety ofiara nie umiem się go doszukać ?

Kod: Zaznacz cały: [url=http://tiny.pl/hxpcm][img]http://img29.imageshack.us/img29/6717/lolekz.jpg[/img][/url]

za Lolka

!

Lolku

to się nazywa wola przeżycia :!:

- za pomóc dla cudownego futra :1luvu:

Wreszcie dotarłam na wątek i chciałam bardzo, bardzo, bardzo podziękować za pomoc _bubu_ :1luvu:

Złapanie Lolka to było wyzwanie, ale po trzech tygodniach czatowania udało mi się przy pomocy pana, który go karmił. Jakiś czs temu po prostu przejeżdżałam obok zakładów Lenko w Bielsku- Białej i jak to ja wypatrzyłam Lolka ( został tak nazwany na cześć pierwszego kota w mojej rodzinie - też biało- czarnego i niezapomnianego ). Szkoda, że nie pojawiłam się tam wcześniej. Jak tylko go zobaczyłam postanowiłam złapać i wyleczyć. Lolek jest jednak totalnym dzikusem, więc trochę to łapanie trwało. Umówiłam się z panem, że będzie telefonował, kiedy Lolek się pojawi i jesli nie będę w pracy przyjadę na łapankę. Czasami kot przychodził o 4.30 rano ( no ale pan wtedy nie dzwonił

.
Gdy juz go złapałam i przewiozłam do weterynarza skontaktowałm się z _bubu_, której wcześniej nie znałam ( to był strzał

i poprosiłam o pomoc. I _bubu_ pomogła i to błyskawicznie. Dlatego bardzo, bardzo dziękuję. Jestem nowa w Bielsku i na miau i w tej społeczności, więc tym bardziej serdecznie dziękuję za pomoc Lolkowi wszystkim, którzy się przejęli jego losem. To budujące widzieć jak wielu jest ludzi wielkiego serca!
Dziś gdy tylko wróciłam z podróży słuzbowej pojechałam do Lolka, który czuje się dobrze, śpi w kuwecie

, jest umyty ( choć trochę żółty ) i wojowniczy charakter daje o sobie znów znać. Ale to ten charakter i wola życia uratowały go przed śmiercią. Dziękuję również w imieniu starszego pana, który pomógł mu jak umiał. Bardzo się cieszy, że perspektywa uśpienia, o której mówili w schronisku ( zostali poproszeni o pomoc, niestety nie pomogli ) to już przeszłość.
Jeszcze raz bardzo wszystkim dziękuję za pomoc!