DT u Poddasza&Mamuśki - Burasia lepiej :) - Nowa Czarna ;)

Poddasze pisze:Cały czas myślę tylko o tych kocich istotkach, które się uratowało. Które mają swoje domki. Które nie odchodziły w schronisku czy pod płotem samotnie i bojąc się.

świadomość ego, co się dokonało bardzo pomaga.

Pysio i Lilunia szykują się na wyprawę do wetki w następną sobotę. Pysio będzie już po interferonie a Lilu po rubenalu na nerki. Zobaczymy jak po miesiącu leczenia stoimy z wynikami krwi.

Towarzystwo ogólnie w dobrych nastrojach. Hopcia nadrabia czas jaki kiedyś oddawała Marcysiowi (chodzi o mizianki). Jest cały czas tam gdzie my. Chyba że gdzieś sobie mocniej przyśnie

Oczka już lepiej. Od 3 dni nie były przemywane i nie ma zaczerwienienia. Kuweta ze żwirkiem trafiła do dawniejszej izolatki do kąta i tam chyba ogólnie mniej się pyli. W każdym razie działa to na korzyść Hopeńce.

Cykorka i Buranio zostali wymiziani. Oni się bardzo lubią choć chyba nie mam ich na wspólnym zdjęciu. Ostatnio Mamuśka opowiadała jak Buranio zwinął myszkę Hopci i potuptał z nią do dawnej izolatki. Cykorka natychmiast pobiegła do Burania i tak sobie potuptali obok siebie do pokoju zabaw

Mają bardzo podobne charaktery.

Pysio z kolei ostatnio znowu był zestresowany bo trwa tydzień podawania interferonu. Stajemy na głowie, żeby podawanie leku było dla niego czymś miłym, ale dla niego to "przemoc w rodzinie" i reaguje paniką na sam fakt, że ktoś czegoś od niego chce. Bardzo szybko jednak wraca do siebie jak tylko ma okazję dostać coś smakowitego na przeprosiny.

Lilunia znowu ma fisia na punkcie cieni i światełek. No i coraz szybciej goście zyskują jej przyjazną ogonią antenkę postawioną do góry

Bo Lilunia w obliczu "gości" ma ogonek opuszczony i tylko szuka kryjówki. Jednak gdy gość puści zajączka na ścianie albo błyśnie koło Liluni światełkiem - ogonek idzie ziiuuuum do góry a Lilunia nawet da się dotknąć

Miło się to czyta :lol:

Zachowanie Lili na pewno usatysfakcjonuje tych, którzy twierdzą, że koty mają krótką pamięć :ryk:

Od wczoraj mam urlop. Zbieram siły.
Byłam w związku z tym wczoraj u Mamuśki. To był wielki dzień dla Cykorki. Pierwszy raz wylądowała na kolanach Mamuśki! Odbyło się to całkiem bez kocich nerwów czy wielkiej paniki. Panna nauczyła się już, że ja ją tak notorycznie wyciągam z kociego domku za pupinę i sadzam sobie na kolanach. Doszłyśmy do tego, że Cykorka tuż po wyjęciu jej z kociego domku, niesiona na rękach do fotela już zaczynała mruczeć

A wczoraj panna pozwoliła na to samo Mamuśce (którą notorycznie klepała z liścia po ręce przy każdej okazji

Obie panie przełamały lody

Mamuś cała szczęśliwa, bo Cykorka nie dość, że nie chciała uciekać, nie dość że zaczęła szybko mruczeć i nie dość, że zaczeła się miziać pysiem o dłoń, to na dodatek tak się ułożyła, żeby sobie na Mamuśke popatrzeć dokładnie

Słodki to był widok. I nie ukrywam, mi się mokro pod powiekami zrobiło, że nasza Cykorka tak bardzo się zmieniła i tak bardzo potrzebuje takich drobnych czułości...

Hopeńkowe oczko znowu zaczerwienione

Pysio przy mnie udaje dzikusa. Ucieka, nie daje się dotknąć. Wystarczy, że sobie pójdę i chłopak mizia się sępiąc o jakieś przysmaczki. Chyba zapamiętał mnie sobie z akcji podawania interferonu do pysia

Najgorsze, że w sobote znowu stresik bo musimy zbadać Pysia u p. doktor, żeby zobaczyć czy ta odporność to taki kryzys jednorazowy, czy coś się dalej zaczyna dziać...

Lilunia i Buranio przespali moją wizytę