Bombilla i reszta - PUMCI JUŻ NIE MA

» Sob maja 16, 2009 20:59

mb pisze:

Dzisiaj w nocy minie pół roku odkąd Mrusi nie ma z nami.
Ciągle tak bardzo jej brak.

Mrusia juz zawsze będzie w Twojej pamięci. :cry:

A mi sie miesiąc temu pomyliło z moją Kasieńką o miesiąc, napisałam wtedy że pół roku.a było 5 miesięcy. :oops:

Ja teraz nie myję rąk mydłem w kostce, tylko w płynie Fa cremeseife Joghurt Aloe Vera mit Joghurt- Protein & Aloe Vera Milch. Powiem Ci Marysiu, że jest idealny do moich rąk.

Jeszcze czasami sobie poleję ręce sokiem z aloesu.
Płyny do mycia naczyń też muszę mieć te lepsze z balsamem.

Ale suma, sumarum to ja pęcherzy na rękach nigdy nie miałam, jedynie szorstkość, a na twarzy krosteczki lub plamy, na ciele też.

Mam nadzieję, że jakoś się z tym uporasz i nie będzie to tak uciążliwe dla Ciebie.

U mnie też jest spokój z przeziębieniami, mimo takiej brzydkiej pogody.

To za szczepienia dziewczynek. :ok:

Pozdrawiam i przesyłam głaski dla dziewczynek.

» Sob maja 16, 2009 21:52

kasia86 pisze:A mi sie miesiąc temu pomyliło z moją Kasieńką o miesiąc, napisałam wtedy że pół roku.a było 5 miesięcy.

Mnie też za każdym razem jest trudno doliczyć się tych miesięcy. Z jednej strony wydaje się, że jeszcze tak niedawno biedna Mruśka była z nami, a z drugiej - każdy dzień bez niej, to jak cały tydzień, bo nie mogę przestać jej wspominać i myśleć o niej. Niby tylko trzy lata, a tak bardzo przywyczaiłam się do jej obecności.

» Nie maja 17, 2009 9:04

Trzy lata, trzy dobre lata życia dla kota, który przedtem przeszedł przez piekło, to bardzo dużo. To więcej dobra i miłości, niż Mrusia zaznała kiedykolwiek. Dzięki Tobie. Była z Tobą szczęśliwa. Nic tego nie zmieni.
Ja też o Mrusi pamiętam.

» Nie maja 17, 2009 9:44

weatherwax pisze:Ja też o Mrusi pamiętam.

Te biedne koty z tej grupy 17, zabranej od tego wstrętnego człowieka, były wyjątkowe: mądre, łagodne i tak wdzięczne za normalny dom. Jeśli zobaczyło się choć jednego z nich, to nigdy nie będzie można przestać o nim myśleć.

» Nie maja 17, 2009 10:46

Ale mnie się wydawało, że Mrusia dłużej niż trzy lata z Tobą była? Bo Łezka, z tamtej grupy właśnie, żyła trzy lata w swoim nowym domu, zanim nie wysiadły jej nerki. :cry:

Chyba, że Mrusia trafiła do Ciebie później.

» Nie maja 17, 2009 11:12

mb pisze:
kasia86 pisze:A mi sie miesiąc temu pomyliło z moją Kasieńką o miesiąc, napisałam wtedy że pół roku.a było 5 miesięcy.

Mnie też za każdym razem jest trudno doliczyć się tych miesięcy. Z jednej strony wydaje się, że jeszcze tak niedawno biedna Mruśka była z nami, a z drugiej - każdy dzień bez niej, to jak cały tydzień, bo nie mogę przestać jej wspominać i myśleć o niej. Niby tylko trzy lata, a tak bardzo przywyczaiłam się do jej obecności.

Taka kochana kociczka, a życie jej zgotowało taki paskudny los.
Dobrze, że te trzy lata u Ciebie była kochana. :cry:

» Nie maja 17, 2009 11:28

Mrusia była u mnie od 28 listopada 2005. Natomiast w Cichym Kącie była od września 2004. W sumie od chwili uratowania żyła trochę ponad 4 lata.

Ja najpierw, 15 września 2004, tuż po interwencji, wzięłam do siebie biednego Kida, drobnego, czarnego kocurka, też z tej grupy kotów. Jego historia jest opisana na stronach Cichego Kąta. Do dzisiaj nie mogę pogodzić się z tym, że przeżył u mnie tylko niecałe 3 miesiące. Żałuję, że nie chodziłam z nim do lecznicy na Piłsudskiego, jakkolwiek wiem, że dla niego nie było ratunku - już w chwili przybycia do mnie jego nerki praktycznie nie działały. Jednak gdybym chodziła z nim do lecznicy przy Piłsudskiego, to na pewno te ostatnie dni Kida nie byłyby aż tak dramatyczne. Chodziłam z Kidem do znajdującej się w moim sąsiedztwie filli jednej z najbardziej znanych i cenionych lecznic Krakowa. Tymczasem tak strasznie mnie zawiedli.

Miesiąc po śmierci Kida adoptowałam Kasię i Kropcię. Kasia obchodziła wtedy piątą (!) rocznicę pobytu w Cichym Kącie, bo nikt jej nie chciał, ponieważ Kasia ma dość trudny charakter (jest zadrosna, z byle powodu wpada w złość i gryzie, także po nogach :lol:

)

Teraz żałuję, że nie zabrałam Mrusi wcześniej, wtedy razem z Kidem. Uratowałoby ją to przed epidemią wyjatkowo ciężkiego kociego kataru, która jesienią 2004 wybuchła w azylu. Wiele kotów z grupy Mrusi i Kida nie przeżyło tej epidemii, z powodu wycieńczenia. Mrusia przeżyła, ale pozostałości po katarze dokuczały jej już do końca.
Tyle tylko, że wtedy we wrześniu 2004, zdecydowałam się na adopcję kota po wielu latach przerwy w posiadaniu jakiegokolwiek zwierzątka i bałam się wziąć dwa koty od razu. Tak, że dzisiejsze "gdybanie" jest cokolwiek pozbawione sensu, jak każde "gdybanie". Bo z dzisiejszej perspektywy wszystko wygląda inaczej, a wtedy robiłam to, co potrafiłam i byłam w stanie zrobić właśnie w tamtym czasie.
Co jednak nie zmienia faktu, że jest mi smutno, gdy myślę o tym wszystkim. I gdy czytam o tych wszystkich nieszczęśliwych, skrzywdzonych kotach, którym nie jestem w stanie pomóc, z powodu ograniczonych możliwości, a wśród których na pewno są inne Japonki, Łezki, Kidy, Bille, Adamusy...

» Nie maja 17, 2009 12:45

Przykro mi z powodu Kida.[*] :cry:

A już nie będę myślała o tym co by było gdyby...
Nie chcę wracać do tamtych chwil, bo serce żal ogromny ściska. :cry:

Teraz, jak widzę tyle maluszków niepotrzebnych nikomu, to mam wielką ochotę wziąć je na tymczas. Izolacja byłaby zapewniona. Ale co dalej?
Sama ledwo daje sobie finansowo radę z moimi białaczkowymi kiciami i resztą (jutro znowu pójdzie kolejny, trzeci już 1000 zł, jak nie więcej na kolejne 4 ampułki Virbagenu Omega). Nie umiem też robić ogłoszeń i reklamować kota.

Jestem bezsilna i jest mi bardzo ciężko patrzeć na te maleńkie istotki, które też chciałyby mieć dom i serce tego jednego na świecie człowieka. :cry:

» Nie maja 17, 2009 13:06

Tak, to się wszystko zgadza. Łezka po tamtym kocim katarze miała lekki niedowład tylnych łapek. Owszem potrafiła wskakiwać na tapczan czy na szafkę, a nawet biegać, ale te łapki nie wyprostowywały się jej do końca i stukała pazurkami o podłogę chodząc. Poza tym okazało się, że ma ogromny kamień w pęcherzu, kamień wypełniający cały pęcherz, ocierający się o jego ścianki. Jak to ją musiało boleć! Jej opiekunka zauważuła, że coś jest nie tak, bo kicia posikiwała krwią.

Nie wiadomo, ile to trwało i czy nie przyczyniło się do późniejszej choroby nerek.

Historię Kida pamiętam, choć nie wiedziałam, że to Ty go wzięłaś.

To jest pozytywne, że wszystkie te biedne koty zdążyły, choćby na krótko, mieć dom, że nie musiały umierać w tamtym piekle.

Tak jak pisze Kasia86, nie da się pomóc całemu światu, ale w naszym ograniczonym możliwościami zakresie robimy dla tej małej grupki kotów co możemy. Ja też żałuję, że nie mogę więcej.

A wiesz, że moja śp. Puma, też gryzła po nogach, jak się wkurzyła? :lol:

I co z tego, to był i tak mój ukochany kot!

» Nie maja 17, 2009 13:10

Ja też pamiętam o Mrusi.

To już pół roku, jak ten czas szybko leci.

1 czerwca minie rok odkąd Madzia / Bronia , a najczęściej Kicia :wink:

jest z nami.
Daje nam dużo radości i mam nadzieję, że i u nas jest jej dobrze.

Dziś w nocy spała przytulona do mojego boku, i jakoś machnęlam reką
i uderzyłam kotkę :oops:

. Nie pozostala dłużna i walnęła mnie łapką uzbrojoną w pazurki.

Charakterna kotka

» Nie maja 17, 2009 13:15

Jak to dobrze, że Madzi/Broni też się udało!

A ja wlaśnie o niej myślałam, pisząc poprzedniego posta, bo dawno Cię, Kciuk, tu nie było.

» Nie maja 17, 2009 13:24

Tak, bardzo smutne to wszystko. Wciąż tyle tego kociego (i psiego) nieszczęścia, chociaż tylu ludzi stara się pomagać i przeprowadza się dużo więcej sterylizacji niż w dawnych latach.
Ale gdy się czyta wątki na forum i ogląda strony fundacji i schronisk to widzi się, że trudno znaleźć wystarczającą liczbę naprawdę dobrych i odpowiedzialnych opiekunów dla zwierzątek. I często nic nie pomagają nawet najbardziej chwytające za serce ogłoszenia adopcyjne - wszystko jest sprawą przypadku

Między innymi i z tego powodu jestem ostatnio zdołowana. A inny powód jest taki, że w ciągu zaledwie czterech ostatnich miesięcy, w moim otoczeniu zmarły cztery osoby: moja kuzynka, koleżanka z pracy oraz dwóch kolegów ze studiów. Z wyjątkiem kuzynki, która była dużo starsza ode mnie, pozostali byli w mojej grupie wiekowej, co jest dodatkowo przygnębiające.

Dlatego zaniedbuję w tym roku trochę wątek moich kociastych, bo jestem jakaś taka do niczego. Żeby chociaż wreszcie zrobiło się naprawdę ciepło, to może by człowiek jakoś odżył i nabrał trochę optymizmu.

» Nie maja 17, 2009 13:32

Dziękuję, że pamiętacie o Mrusi.

Widzę więc, że jest więcej tak charakternych kotów, jak moja Kasia :lol:

Kasia - tak, jak robiła to Puma - gryzie po nogach, jak się rozłości. Ale teraz robi to już bardzo rzadko i nie tak zdecydowanie - złagodniała z wiekiem :lol: