Dzieki za cieple slowa - zrobilo mi sie jakos lzej na duszy
. Bo przyznam, ze wciaz sie martwie: Pchelkowy ogonek ciagle zwisa (w glebi ducha chyba liczylam, ze jej przez noc przejdzie, czary mary i po krzyku). I moze to strach ma wielkie oczy, ale wydaje mi sie, ze u nasady jest lekko opuchniety. Nie macalam juz biednej kociny, wiec nie wiem, czy ja to boli. Za to na cycucha z kurczaka rano rzucila sie ze smakiem. Troche jest nieswoja, ale nie poklada sie po katach. Niestety, znow dzis znalazlam wymiociny po kocim sniadaniu - wciaz nie wiem, ktorej to. Wczoraj podejrzewalam Mysze, bo wiecej wszamala, ale dzis z kolei ona ledwo dziubnela... Juz nic nie wiem. Chyba kociawki dbaja o to, zebym sie przypadkiem nie nudzila
Ylva: one moga wygladac jak ksiezniczki - ale nie daj sie zwiesc. To stado-demolka. Wczoraj prawie ze zrujnowaly mi chate
w czym znaczny udzial miala Mycha, moj futrzany slonik w skladzie porcelany :p
a mala zapiszczala, kiedy probowalam go delikatnie usiesc do gory. Co sie dzieje? Nie upadla za mojej obecnosci z zadnej wysokosci, obijaly sie tylko jak zwykle z Mysza... i dopiero jej pisk, ostry, glosny wyraz sprzeciwu, dal mi do myslenia, ze cos jest nie tak... Do weta juz dzis nie pojde, bo od 19 on operuje; dopiero jutro moge zabrac do niego Pchle (i tak ma na jutro termin sterylki). Ale ja do tej pory zwariuje ze strachu; juz nie moge przestac beczec, ze mojemu szczesciu cos zlego sie stalo 
Usztywnić się nie da, przeciwbólowych nie podasz. Zostaje mieć nadzieję, że kota sama będzie uważać na chwost.
I proszę, można 
Tak czy inaczej z takim ogonkiem czy innym bedzie zyla normalnie, oby ja tylko jak najmniej bolalo w trakcie leczenia.
