Dymna Szczecinianka - śpisz już 4 lata [*]

[gisha]

Usagi przytulam mocno i tez płaczę z Tobą:cry:

[Usagi_pl]

Ja pewnie oszalałam. Ale ja nie wierzę. Nie wierzę, że półtora roczny, zdrowy kociak może tak po prostu umrzeć! Nie wierzę!
Nie wierzę też w miłość, bo co to za miłość, która nie potrafi wygrać i ochronić?

Ale wierzę, nie, WIEM, że ona wróci. Że wystarczy tylko poczekać. Ona znajdzie sposób, i ja znajdę sposób, i wróci.

Słucham odgłosów pustego domu i czuję, że ona tam jest. Chodzę przez to szare miasto i mam wrażenie, że za chwilkę, za kolejnym rogiem, pod kolejnym sklepem, znajdę ją. Dzień zaczynam od przeglądania: Allegro, Miau, Adopcji. Kończę tak samo. Bo przecież jeśli ona wróci, ja nie mogę jej przegapić. Nie mogę zawieść! Muszę szukać i czekać.

Czekam. I szukam. Szukam Kasi. I proszę o pomoc. Nie przegapcie jej.

[Usagi_pl]

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase...

Co rano budzę się i obchodzę cały dom. Sprawdzam na oknie, na kanapie, w kuchni pod stołem... Bo może to jednak był sen. Bo może powita mnie radosne piszczenie...
Dopiero potem siadam do pracy.

To taki mały rytuał, takie małe szaleństwo. Ale pozwala mi trwać. Bo może kiedyś obudzę się i ona tam będzie. Przecież każdy koszmar kiedyś się kończy.

[gisha]

Trudno pogodzić się z taką tragedią, czemu los doświadcza nas tak boleśnie

[vadliszka]

matko jedyna, ale mnie zatkało. i się popłakałam bardzo.
niesprawiedliwe to wszystko..

[Usagi_pl]

To już trzy tygodnie...
Szczerze mówiąc trzymam się tylko na pokaz. Nigdy nie sądziłam, że życie może być tak puste. I że człowiek ma w sobie tyle łez.

[agatka84]

Agnieszko, pamiętam i przytulam

[Fri]

Pracuję. Czasem tępo gapię się przed siebie. TŻ monitoruje mnie na Skypie. Naiwny, myśli, że w ten sposób mnie odciągnie od myśli samobójczych.

Nasłuchuję. Szelest firanki. Skrzypnięcie podłogi. Kapanie wody (odgłos picia?). Czuję jej obecność. Bo ona przecież tylko śpi, prawda? Na kanapie. Więc idę ją pogłaskać.

Pusto. No tak, śpi pewnie na kocyku na oknie w sypialni....

W końcu to jednak dociera. I wtedy ... ktoś zawodzi, szlocha i płacze. Trzask zamka w drzwiach, ramiona. Już dobrze, już dobrze. Przecież jest ok. I tylko rękawy mam mokre... i znow mam wrażenie, że próbowałam wypluć płuca.

Chciałabym oszaleć. Zrobić cokolwiek, byleby uciec od tych pustych ścian.

Usagi, przepraszam, że się wcieram, ale Ty bardzo potrzebujesz kota...

[Usagi_pl]

Usagi, przepraszam, że się wcieram, ale Ty bardzo potrzebujesz kota...

Fri, a myślisz, że ja o tym nie wiem? Ja sobie doskonale zdaję z tego sprawę. Jestem żywym przykładem na powiedzenie, że "Dom bez kota to nie dom".
Dopóki żyła Kasia, "wiłam gniazdo". Planowałam kupno foteli, ogladałam kocyki, zasłonki, bibeloty. Dla siebie, TŻ-a, ale wszędzie była myśl przewodnia: Kasia będzie miała na czym spać, czym się bawić, za czym się chować. Cała rzecz w tym, że kot mnie umiejscawia, nadaje mojemu życiu sens. Bez kota nie widzę powodów, żeby robić cokolwiek - nawet jeść, bo w sumie po co?

TŻ dziś nie wytrzymał i mi zrobił awanturę, że nie można tak cierpieć po kocie. No pewnie, nie można. Ale gdyby to bylo ludzkie dziecko, wszystko byłoby jak najbardziej naturalne.
Ja nie lubię ludzi, jestem typem samotnika, ludzie mnie męczą, drażnią, nigdy nie umiałam utrzymywać przyjaźni, znajomości. Pewnie dawniej byłabym idealnym pustelnikiem. Nie lubię też dzieci, nie mam w stosunku do nich odruchów macierzyńskich, jakoś to mnie nie chwyta, czasem sama się martwię, bo lat mi przybywa i nic się nie zmienia.

Natomiast jak widzę kociaka to... ja się rozmaślam, odpływam po prostu. Najpiękniejsze wakacje? Tydzień na wsi: nic się nie działo, żarłam krówki, siedziałam na trawie i majtałam kociakowi sznurkiem. Najpiękniejszy zapach: ciepłe kocie futerko. Najpiękniejszy widok: kocie stópy, itd, itd...
Psycholog by się załamał, ale diagnoza byłaby prosta: przeniesienie uczuć macierzyńskich. Dla mnie śmierć Kasi nie była śmiercią pupila, mi naprawdę umarło Kocie Dziecko.

Przepraszam za te wywody, ale musiałam to z siebie wyrzucić, bo nikt w moim otoczeniu tego nie rozumie, a ja nie potrafię o tym mówić wprost.

Co do kociaka - będzie, ale nie teraz. W maju/czerwcu nas czeka zrywanie podłogi, malowanie ścian i odgrzybianie, nie wiadomo, czy sami nie będziemy musieli się wyprowadzić na kilka dni zanim odgrzybiacz nie wywietrzeje, więc chyba lepiej nie ściągać w to wszystko kota.

Więc raczej pod koniec wakacji, chyba że Kasia znajdzie mnie pierwsza.

[Agn]

Prędzej, czy później - znajdzie.

Przytulam.

[Usagi_pl]

To już miesiąc, Kasiu, już miesiąc. Śnieg spadł na balkon.
Otulam Cię myślą, śpij Malutka, śpij...

[Agn]

Spij...
śnij...

[Usagi_pl]

Jest... jakoś. Jakoś jem, jakoś pracuję, jakoś szykuję się do Świąt.
Jakoś nie widzę u siebie żywej choinki. W tamtym roku mieszkała na niej dymna wiewórka i nie było bombek. W tym roku będą bombki. Bez dymnej wiewiórki. To będzie najbrzydsze drzewko na świecie.

Jakoś nie widzę u siebie gości. W tamtym roku dymna wiewiórka siedziała podczas wizyty w tapczanie. Potem wyszli, a my miałyśmy Święto. W tym roku boję się nawet otworzyć tapczan, bo dopóki go nie otwieram istnieje szansa, że ONA TAM JEST. W tym roku nie chcę gości, chcę się zwinąć w kłębek w kącie i jakoś przeczekać.

Jakoś nie mam planów na Nowy Rok. Miałam milion pomysłów na urządzenie mieszkania po remoncie. Miał być fotel do spania w nocy dla dymnej wiewiórki, dużo kocyków do spania w dzień dla dymnej wiewiórki, dywan do zabaw dla dymnej wiewiórki, zasłonki do chowanią się dla dymnej wiewiórki... To nie jest już mój dom, to jakieś miejsce w którym sypiam i jem. Jakoś je urządzimy.
Jakoś...

Jakoś nie mam na to wszystko siły. Jakoś nie chcę mi się żyć.

[aga9955]

Wiem co czujesz......najchetniej bym spała w swieta....ale musze zyc.
I powiem Ci ze sens zycia daje to ze mam dla kogo....Ty tez musisz miec.

Trzymaj sie ciepło........

[agatka84]

Pamiętam jak biegała u mnie z moją Zosią. Jak Zosia jej matkowała. Jej jedwabiste, mięciutkie futerko...