Moje koty-moje szczęścia i nieszczęścia-część 3.

[Anna61]

I moje

[mokkunia]

kciuki mocne

[Matahari]

Mirka tulkam...

można Ci jakoś pomóc??

[villemo5]

Brawo Mirko!
- za Ciebie!!

[mirka_t]

Matahari dzięki, ale nie ma w czym mi pomóc poza kasą jak zwykle. Może ktoś jeszcze wyspać się za mnie i najeść.


Malutka z wielkim wenflonem.



Żeby jej się udało jak jak tej dwójce, bo dla nich to chyba już z górki.

[mirka_t]

A to domowe przedszkole Moni.



Dla takich widoków warto to robić.

[Fraszka]

Przelałam trochę kasy i sporo kciuków

[mirka_t]

Fraszka, wielkie dzięki.

[Anna61]

A to domowe przedszkole Moni.



Dla takich widoków warto to robić.

Oj warto, warto!!!

[Agn]

A to domowe przedszkole Moni.



Dla takich widoków warto to robić.

Nooo...



Maleńka cudna.

[mirka_t]

Niestety musiałam zdecydować o eutanazji Borysa. Atropina nie powstrzymała wymiotów. Nie było możliwe dokarmianie kota a wenflon po 3 dniach stał się niedrożny. Nowego nie dało się założyć, bo zapadły się już żyły. Możliwe, że do siadającej wątroby dołączyła się mocznica. Nie było nawet możliwe pobranie krwi. Był bardzo wymęczony i wyniszczony.

Mała znajdka czyje się dobrze. Straciła na wadze, ale powinna szybko nadrobić. Gdy wczoraj kładłam się spać i zgasiłam światło to mała zaczęła piszczeć a za chwilę krzyczeć. Wściekała się na wenflon i gryzła opatrunek. Musiałam wyjąć jej wenflon i na szczęście nie był już dzisiaj potrzebny.

[Agn]

Smutno...

[felis]

Odetchnich trochę. Zbieraj siły na sierotki, które mogą tylko liczyć na takie osoby jak Ty.

[villemo5]

Jest nadzieja, że wreszcie wyjrzy słońce... Mała Znajdka to jest promyczek...
Mirka trzymaj się!

[mirka_t]

Nie rozumiem tego, co stało się z Borysem, choć dzisiaj mam pewne podejrzenia. Pewności nigdy nie będę miała.
Przez kilka pierwszych dni karmiłam go na siłę, bo był zbyt przerażony. W końcu zaczął sam jeść i był już swobodniejszy. Po tygodniu w poniedziałek zauważyłam, że ma zdartą z nosa skórę tak jak zdarzało się już kilku kotom chorym na kaliciwiroze. Do środy dostawał antybiotyk i lakcid. Już wtedy mniej jadł, więc go dokarmiałam. W czwartek zaczął się ślinić i wymiotować. Dokarmianie nie wchodziło już w grę i pozostały kroplówki. Dzisiaj był już wrakiem i jedyne, co mogłam zarobić to skrócić jego cierpienie.
Być może Borys nie miał czasu, aby mi zaufać. Nie miał motywacji do życia. Wszystko wokoło było dla niego obce a do tego doszło cierpienie fizyczne. Bardzo żal mi Borysa, bo mógł mieć kochających ludzi. Na pewno na to zasługiwał.