Znalazłam malutkie kociątko [']

[Westi]

ojej, jeszcze wczoraj czytalam ten watek z usmiechem na twarzy, a dzis taki smutek

[mariusz_s]

Jak przeczytałem pierwszy post tego wątku, cieszyłem się jak małe dziecko. Kolejnej kociej biedzie los sie odmienił. Teraz nie wiem co powiedzieć.

[*]

[borosia]

Przykro mi. Taka strata....

A wiadomo już co jej było? Czy to czasem nie coś zaraźliwego?

Bo widzisz ja też odchowałam razem z córka 2-3 tygodniowe kociątko. Tez czarno-białe ( króweczka). Teraz ma 11 m-cy. A przyniosła ją córka z kk, oczek nie było widać. W nosku jeden glut. Pozarażała starsze koty. Ogółem leczenie trwało od września ubiegłego roku do marca bieżącego.

Dlatego rozumiem twój ból.

MarioD - witam cię . Dzieki Marii wychowałam moją Nelcię ( własnie na gerberkach... ) Ale chrupek do dzisiaj nie chce jeść . Nie nauczyła się...

[behemotka]

Dziękuję wszystkim za wsparcie. Dopiero teraz potrafię coś napisać, choć odkąd weszłam do domu, cały czas ryczę... Teraz też ledwie widzę monitor. Wystarczy, że spojrzę na jej miseczkę, butelkę, kocyk, na moją poduszkę i już mam znowu koniec świata.

Jeszcze nigdy nie poświęciłam żadnej istocie tyle uwagi, czasu, zmartwień. Nikomu dotąd nie podporządkowałam rozkładu dnia - wszystko, byle tylko pomóc. No i nie wystarczyło... Dzisiejszy dzień wydaje mi się taki niesprawiedliwy.

Choć wiem, że pretensje być może powinnam mieć do siebie. Nie wiadomo, co to było, brakło jakichkolwiek klinicznych objawów, więc najprawdopodobniej albo wrodzona wada, która się rozwinęła z czasem i spowodowała niewydolność organizmu, albo choroba zakaźna (ale kk wykluczony). W tym drugim przypadku wina jest moja, bo to ja wprowadziłam tymczasy - koty niewiadomego pochodzenia, szczepione i w ogóle, ale mogące być nosicielami jakichś wirusów. Myślałam, że kwarantanna wystarczy...

Malutka moja kochana, jeśli to się stało przeze mnie - tak bardzo Cię przepraszam. Spędziłyśmy razem tylko cztery tygodnie, ale ja wiem, że los mi zabrał wspaniałego przyjaciela. Pokochałam Cię.

[skaskaNH]

Behemotko, prosze, nie obciążaj sie winą.

Zycie jest cholernie niesprawiedliwe.
Nie mamy na to wpływu.

Trzymaj sie prosze.

Maleńka pozostanie nie tylko w Twoim sercu - ja rónież z całego serca byłam z Wami, cieszyłam sie każdym postępem Maleństwa i płakałam dziś, kiedy przeczytałam, co sie stalo.

[borosia]

Behemotko - nie powinnaś się obwiniać.

Również mogło być odwrotnie. Maleńka mogła zarazić starsze koty - rezydentów.
Widocznie los tak zadecydował. Malutka miała króciutkie , ale dobre życie. Kochałaś ja, dbałaś o nią. Nie udało sie. Ale uratowałaś i tak ja od pijaczka, który pewnie zamęczył by ją w swej głupocie.
Czytając twoja historie byłam pełna podziwu dla Ciebie i Divy.


Żegnaj maleńka Divo!!!!!.

[M'arta]

(*)
Biedny maluszek

To na pewno nie Twoja
Kocinka zaznała dużooo ciepła przed śmiercią!

[MaybeXX]

Behemotko! Tak pięknie opisywałaś kolejne sukcesy malutkiej,że i my ją pokochaliśmy.
Bardzo Ci współczuję i łączę się w smutku.
Byłaś wspaniałą opiekunką kruszynki.Żal,że się nie udało.

[behemotka]

No i słońce jednak wstało (a ja razem z nim, bo musiałam nakarmić stado), choć jak dla mnie to nie miało prawa... Świeci sobie jasno i radośnie, jakby wszystko było w porządku. Wolałabym ulewę i burzę z piorunami.

Myślę głównie o tym, że może jednak mogłabym ją uratować, że powinnam... I jeszcze o tym, że mnie przy niej nie było, kiedy umierała. Kruszynka była całkiem sama. Pocieszam się tylko, że całą noc przespała tuż przy moim policzku, a to były chyba ostatnie chwile, kiedy jej jeszcze zależało.

Wszystko to działo się dokładnie w rocznicę dnia, kiedy przyjechały do mnie moje dwa czarne szczęścia. One tak się cieszą z nowego drapaka, a ja nie mogę na nie patrzeć.

[MariaD]

behemotka - to NIE jest ani Twoja ani kociaków wina. Nie wiemy dlaczego Diva była tak krótko wśród nas. Los, przeznaczenie? Dałaś jej krótkie, ale szczęśliwe życie. To ogromnie dużo.
A rozważania czy mogloby sie zrobić coś wiecej by zatrzymać malucha znam aż za dobrze...

[Gabija]

behemotko, bardzo, bardzo mi przykro

Malutka miała kilka tygodni dom i miłość, choć tyle... Śpij, Maleństwo.

[Ziaba]

<tuli mocno> Mimo wszystko, to wspaniale, że wtedy ją zabrałaś. Szkoda, że nie będzie nigdy dużym, silnym kotem, ale te cztery tygodnie, które Krzykaczka Tobie zawdzięcza, też były coś warte. Były ważne. Zaznała miłości, i umarła w ludzkich warunkach, a nie w rękach jakiegoś menela który się nią zabawiał. <tuli> Jesteś wspaniałą Kocią Mamą.
[*] dla Divy

[Avian]

Behemotko, może właśnie na chwilę miała przyjść na świat ... żeby poznać dobro człowieka ... Twoje dobro, miłość i poświęcenie ...
Wiesz, że ona wróci do Ciebie w innym futerku?

[behemotka]

MarioD, nie obwiniam żadnego z futer... Chodziło mi o to, że kiedy patrzę, jak sobie szaleją i biegają, wspinają się i leżą na tych wszystkich półeczkach, nie potrafię przestać myśleć, że Diva nigdy tak nie będzie...

Avian, nie wiem, czy będzie miała okazję wrócić. Zapewne macie większe doświadczenie także w żegnaniu się z kociastymi, ale widzicie, to pierwsze stworzenie, które zabrałam dosłownie z ulicy - i pierwszy naprawdę mój kot, który odszedł za TM... Dlatego tak trudno mi się pozbierać. Nie pomaga, że ona nie miała 9 lat, jak kocur moich rodziców, który umarł kilka tygodni temu, tylko całe życie przed sobą.

Dlatego nie umiem jeszcze wziąć pod uwagę przygarnięcia następnego maleństwa. Domyślam się, że najgorsza rozpacz minie, że pomoże czas i piątka kotów, które nadal trzeba karmić, miziać, wywlekać z kwiatków etc. Wiem to dzięki Wam i temu, co robicie. Dziękuję.

[behemotka]

To się jeszcze przyznam do wykroczenia.

Dzisiaj o świcie pochowałam Divę. W lesie, na klifie, z widokiem na morze. Wybrałam miejsce bezpieczne przed spacerowiczami i zwierzami, które by się przyplątały. I wierzcie lub nie (wiem, że to brzmi jak opis tandetnej pocztówki), ale kiedy skończyłam, zaczęło tam świecić wschodzące słońce. Oczywiście znowu się poryczałam, to było do przewidzenia.

Miejsce jest piękne; sama chciałabym takie dostać. Wiem, że wszystkie te ceregiele są głównie dla mnie, bo maleńka bryka już za TM i pewnie nie dba o to, co tutaj... ale nie strawiłam myśli, że to kruche ciałko zostanie "zutylizowane", co przewiduje nasze wspaniałe polskie prawo. Chciałam ją pożegnać godnie, jak na to z pewnością zasłużyła. Siedziałam tam potem dość długo, rozmawiając ze sobą i z nią, i już wiem, że ta porażka w walce o jej życie mnie nie powstrzyma. Tyle jest futer, które nas potrzebują. Nie można się zniechęcać jedną śmiercią, gdy wokół o pomoc wołają kolejne kociaste.