To była jedyna taka grupa w moim życiu, może dlatego, że pójście do szkoły to było wtedy przeżycie, a może dlatego, że z niektórymi znaliśmy się niemal od urodzenia i spędzaliśmy razem większość dnia w przedszkolu albo na podwórku...
Z żadną późniejszą klasą czy grupą nie znałam się tak dobrze i nie mam chęci na odnawianie kontaktów.
W każdym razie sobotni wieczór i kawałek nocy był pełen radości i wzruszeń. Jeden kolega wypomniał mi, że nie dałam mu ściągać, drugiego koleżanki podkablowały, że to od niego dostałam piłką (wylądowałam wtedy w szpitalu z podejrzeniem wstrząsu mózgu), inna koleżanka wspominała, jak przycięła drugiej palec w drzwiach, chłopcy (panowie!
) wspominali przewrócone szafki naszej wychowawczyni-chemiczki i jej rozpacz z powodu potłuczonych przyrządów...
Różnie potoczyły się nasze losy, nie wszyscy mogli być na sobotnim spotkaniu, część jest za granicą. Ale chyba każdemu z obecnych to spotkanie sprawiło dużo radości
Część osób, w tym ja, wcale się daleko nie przeprowadziła, do kilku mogę się nawet przejść na piechotkę
20 lat po maturze 
mieliśmy już spotkanie 10 lat po, czulam się tak jakby to było 2 dni po maturze.
Wszystkiego najlepszego, rudasie 
..i gratulacje spotkania..ja mialam w liceum taka srednia klase 
