Dom Spokojnej Starości. Skrzat-Buddysta :) inni czekają :(

[Georg-inia]

Panowie moi kochani, do góry ! ras ! ras !

[Sis]

pewnie spacerują między boksami, spodobało się, łobuzom

[gosiaa]

A Panów zapraszamy na górę!!!

[pisiokot]

Kamilek, tzn. chciałam powiedzieć Sabinek (on dla mnie już zostanie Kamilkiem ) odkąd pamiętam był przymilakiem i miziakiem.

Wiktorek z kolei, siedział w tym swoim koszu i bacznie się wszystkiemu przyglądał. Gdy się do niego podchodziło dawał nogę i znikał jak kamfora. Nagle fruuuu i już był w przeciwległym kącie boksu. Trudno w to teraz uwierzyć, prawda Ale tak było, słowo daję. Wielokrotnie robiłam do niego podchody, z marnym skutkiem. Nie raz wygłaszałam do niego przemowy w rodzaju: "jak będziesz taki wypłoch to jak Ci znajdziemy dom ? kto Cie weźmie ? będziesz tak tu siedział i siedział... co ? no mogę podejść i Cię trochę pogłaskać ? Nie ? Chciałam się tylko przywitać, czemu wiejesz ? Czego się boisz gamoniu jeden ?". Jak głaskałam jakiegoś kota, a Wiktorek był akurat w pobliżu i próbowałam myziać i jego to odskakiwał, czujna bestia .
Zaprzyjaźniliśmy się, kiedy zaczęłam przyjeżdżać z mięskiem.
Gdy pod nosem stała micha Wiktorek nie protestował przeciwko czułościom, które kontynuowałam również po obiadku ku mojemu nieopisanemu zdziwieniu kociasty w bardzo krótkim z wypłocha stał się przytulakiem i miziakiem, ufnym i niezwykle towarzyskim. Po prostu nie ten kot

Myślę, że siedząc tyle czasu w schronisku (4 lata ), bez kontaktu z człowiekim zapomniał jak smakuje czułość ludzkiej ręki, pieszczota, przytulanki. Tak się jakoś "zatrzasnął' w sobie. Na szczęście parę osób pozwoliło mu przypomnieć jak to jest miło miziać się i przytulać, siedzeic na rękach, patrzeć w oczy, mruczeć...
Oswoiłyśmy go na nowo, czasem boję się, że może go tym skrzywdziłyśmy ??
Skoro musi siedzieć w schronisku to może byłoby mu lżej być tam nie tęskniąc za odkrytym na nowo cudem porozumienia ludzko-kociego...

[Georg-inia]

Skoro musi siedzieć w schronisku to może byłoby mu lżej być tam nie tęskniąc za odkrytym na nowo cudem porozumienia ludzko-kociego...

Ania...
więc może z tym luźno chodzącym kotem, z tym, o którym rozmawiałyśmy wczoraj, lepiej nie popełniać tego samego błędu ? skoro i tak ma tam spędzić resztę życia... On nawet jest podobny trochę do Wiktora, tak z twarzy...

[pisiokot]

Skoro musi siedzieć w schronisku to może byłoby mu lżej być tam nie tęskniąc za odkrytym na nowo cudem porozumienia ludzko-kociego...

Ania...
więc może z tym luźno chodzącym kotem, z tym, o którym rozmawiałyśmy wczoraj, lepiej nie popełniać tego samego błędu ? skoro i tak ma tam spędzić resztę życia... On nawet jest podobny trochę do Wiktora, tak z twarzy...

Im bardziej kot miziasty, proludzki, oswojony, tym większe szanse ma na dom, sama wiesz. Oswajanie tych nieufnych ma sens, właśnie dlatego.
Mam nadzieję, że te krótkie chwile przytulanek, czułości, jaką im dajemy w miarę swoich możliwości i czasu dodają im otuchy, pomagają przetrwać.
Ale z drugiej strony czuję się źle, że daję wielu z nich obietnice bez pokrycia
Ciągle mam w pamięci Williamka i...

[Georg-inia]

Im bardziej kot miziasty, proludzki, oswojony, tym większe szanse ma na dom, sama wiesz. Oswajanie tych nieufnych ma sens, właśnie dlatego.

no wiem, ale tak smutno napisałaś...

[pisiokot]

Im bardziej kot miziasty, proludzki, oswojony, tym większe szanse ma na dom, sama wiesz. Oswajanie tych nieufnych ma sens, właśnie dlatego.

no wiem, ale tak smutno napisałaś...

Bo ciągle mam Wiktora w pamięci i tak mnie boli myśl o każdym kolejnym dniu, który tam spędza, ciągle niczyj. Mamiony obietnicami bez pokrycia. Moimi obietnicami, których nie mogę spełnić...

[Sis]

Pisiokot, na Wiktorka też przyjdzie czas. Sama wiesz, ze oswajanie ma sens, bo najpiękniejszy kot gdy dziki, marne szanse ma na adopcję. Może po prostu za mało był reklamowany Wiktorek? moze teraz właśnie zobaczy go Ta Osoba.
Wiktor dobrze sobie radzi w schronisku. Nie wygląda na kota z depresją. Oswojenie wzbogaciło jego życie.
Myslę, że jest szcześliwszy niż wtedy, gdy uciekał przed dotykiem.

[pisiokot]

Oswojenie wzbogaciło jego życie.
Myslę, że jest szcześliwszy niż wtedy, gdy uciekał przed dotykiem.

Też tak myślę, na pewno, ale...
Gdy przeciągała się sprawa domu dla Williama też się pocieszałam, że jeszcze zdążymy. Myślałam, że kto jak kto, ale Willek - zdrowy, dorodny, pogodny na pewno doczeka się swojego domku.
I nie ma go już
One mają tak mało czasu...

[tufcio]

Ej, chłopaki - ja też wzięłam mojego Barnabę (który mieszka teraz z moją mamą i rudą Julką we Wrocławiu) ze stada 40 kotów... Miał
8 lat, był malutkim buraskiem, na krótkich nóżkach i z krótkawym ogonkiem oraz napiękniejszym spojrzeniem swych mądrych oczu... Mieszkał najpierw z nami, a teraz z mamą i absolutnie nie widać, że to Dostojny, Dorosły Pan Kot. Bawi się, biega, poluje na podkołderniki, przytula, mruczy rozkosznie, śpi na mamie, przytulony do Julkowego futra i jest po prostu szczęśliwym, domowym kotem.

Sabinku, Wiktorku - pamiętajcie, że wiek nie ma żadnego znaczenia. Po prostu musicie jeszcze chwilkę cierpliwie poczekać, aż przyjdzie do Was Duży patrzący sercem, a nie oczami. I wtedy Was zobaczy - i tylko Was - i zabierze ze sobą.

Już na zawsze.

[tufcio]

dubel, przepraszam - cosik mnie net w pracy szwankuje

[Georg-inia]

[gosiaa]

Chłopaki czarujcie, czarujcie a domek się znajdzie.

[CoolCaty]

8)

hmmm ?