ponieważ jestem dobrze wychowana, daję Ci 2 dni wolnego (po drugim tomie należą się ustawowo dwa dni, po trzecim - trzy itd) przed wzięciem się do pisania trzeciego tomu "Phila"
Bo inaczej... następnym razem kto inny spadnie ze stołkiem ze schodów
PHILO - jeszcze wróci !!! A teraz dla forumowych dzieci :)
Moderatorzy: Estraven, Moderatorzy
Caty
ponieważ jestem dobrze wychowana, daję Ci 2 dni wolnego (po drugim tomie należą się ustawowo dwa dni, po trzecim - trzy itd) przed wzięciem się do pisania trzeciego tomu "Phila"
Bo inaczej... następnym razem kto inny spadnie ze stołkiem ze schodów
ponieważ jestem dobrze wychowana, daję Ci 2 dni wolnego (po drugim tomie należą się ustawowo dwa dni, po trzecim - trzy itd) przed wzięciem się do pisania trzeciego tomu "Phila"
Bo inaczej... następnym razem kto inny spadnie ze stołkiem ze schodów
-
- Posty: 3892
- Od: Nie paź 02, 2005 11:17
- Lokalizacja: Kraków
Georg-inia pisze:i co? i co? koniec
a Alex i Smarkacz? a kocięta-diabełki ? a pies ?
ja sie nie zgadzam, żeby to już był koniec
jeszcze nie koniec...
Ale bo jak jest koniec to sie pisze KONIEC
EVIVA L`ARTE - czyli premiera nowej książki ! Ogryzek i przyjaciele w formie drukowanej !!!
- Posty: 5382
- Od: Nie sty 01, 2006 18:36
- Lokalizacja: Centrum Krakowa, azymut na krzyż :)
caty pisze:Georg-inia pisze:i co? i co? koniec
a Alex i Smarkacz? a kocięta-diabełki ? a pies ?
ja sie nie zgadzam, żeby to już był koniec
jeszcze nie koniec...
Ale bo jak jest koniec to sie pisze KONIEC
Ufff, myslalam ze koniec, doczytuje
Żegnaj Budusiu......tęsknimy
- Posty: 60859
- Od: Wto lip 06, 2004 16:48
- Lokalizacja: Kalisz
- Posty: 3378
- Od: Śro gru 17, 2003 15:25
- Lokalizacja: Poznań
caty pisze:Georg-inia pisze:i co? i co? koniec
a Alex i Smarkacz? a kocięta-diabełki ? a pies ?
ja sie nie zgadzam, żeby to już był koniec
jeszcze nie koniec...
Ale bo jak jest koniec to sie pisze KONIEC
no tak
Georg ['] Klemens ['] Miriam [']
- Posty: 22395
- Od: Czw lut 02, 2006 12:13
- Lokalizacja: Łódź
Ale bo to wiadomo do końca kiedy ten koniec jest?
Może być nawet jak nie pisze koniec.
W kinie wcale nie zawsze pisze the end.
Tylko napisy lecą.
Ale bo to ja wiem, czy tu też miały być napisy końcowe?
Ale i tak się cieszę, że to nie końcowy koniec
Może być nawet jak nie pisze koniec.
W kinie wcale nie zawsze pisze the end.
Tylko napisy lecą.
Ale bo to ja wiem, czy tu też miały być napisy końcowe?
Ale i tak się cieszę, że to nie końcowy koniec
-
- Posty: 3892
- Od: Nie paź 02, 2005 11:17
- Lokalizacja: Kraków
Caty, jesteś niesamowita 
całe szczęście, że zajrzałam tutaj później, kiedy wszystkie części dzisiejszego odcinka już były 
Tak mi żal, że kolejna część przygód Phila zmierza ku końcowi..
całe szczęście, że zajrzałam tutaj później, kiedy wszystkie części dzisiejszego odcinka już były
Tak mi żal, że kolejna część przygód Phila zmierza ku końcowi..
- Posty: 2341
- Od: Wto wrz 12, 2006 0:05
- Lokalizacja: Ottawa/Poznań
Philo i jego kompania napewno podpowiedzą cos nowego....oni już tacy są.
EVIVA L`ARTE - czyli premiera nowej książki ! Ogryzek i przyjaciele w formie drukowanej !!!
- Posty: 5382
- Od: Nie sty 01, 2006 18:36
- Lokalizacja: Centrum Krakowa, azymut na krzyż :)
caty pisze:Philo i jego kompania napewno podpowiedzą cos nowego....oni już tacy są.
Bym się zdziwiła gdyby było inaczej...
W końcu zasmakowali w przygodach - i wcale im się nie dziwię! Tyle atrakcji!
P.S. Mam nadzieję że ciotki nie spoczną, nie dowierzą, nie zrażą się przede wszystkim - i też zaczną węszyć ukryte atrakcje
- Posty: 3378
- Od: Śro gru 17, 2003 15:25
- Lokalizacja: Poznań
- Posty: 3378
- Od: Śro gru 17, 2003 15:25
- Lokalizacja: Poznań
Do zobaczenia !
W świetle księżyca nasze cienie na piasku były prawie czarne. Zwinnie przesuwały się
po pofałdowanych pagórkach wydm, gdzie kocięta bawiły się w Prawdziwą Karawanę
a okrągła twarz księżyca lekko falowała na wodzie.
Pozostałem daleko z tyłu za moimi przyjaciółmi ciesząc oczy ich widokiem, kiedy szli w kierunku kutra, spoczywającego na brzegu jak wyrzucony na mieliznę wieloryb.
Szedłem powoli, wiedząc, że chociaż przede mną jest jeszcze wiele wieczorów, wiele nocy
i wiele przygód, to jednak w tej było cos niepowtarzalnego, coś , co chciałem zapamiętać na zawsze...schować na dnie serca tuż obok sztormowej nocy na morzu, tak, jak ludzie zwykli chować najdroższe pamiątki.
Do moich uszu docierały stłumione głosy Alex i Smarkacza, ba, sapanie Dextera, okrzyki kociąt i basowy pomruk okrętowego kota.
Od przystani szedł zapach smołowanego drewna , świeżych ryb, i dymu z pobliskiej wędzarni.
Piasek pod moimi łapami był jeszcze ciepły i lekko wilgotny, przeskakiwałem przez kawałki wyrzuconych na plażę desek i pomrukiwałem z zadowoleniem.
Obwąchałem schody wiodące na pomost i pobiegłem dalej.
Kiedy dotarłem do kutra trwała tam już cała uczta. Rybak widać zdążył się już przyzwyczaić do tajemniczych wypraw Alex i Smarkacza, pozostawił więc dla nas rybki na kilku wyszczerbionych talerzach i świeżą wodę w misce.
Powoli, delektując się smakiem kolacji, zjadłem swoją porcję i wyskoczyłem na daszek sterówki, gdzie siedział okrętowy kocur obserwując jak kocięta, niby dwa pająki wspinają się po sieciach.
W oddali zajęczała syrena.
- Nie będą się martwić ? – zapytałem.
Okrętowy kocur poruszył długimi wąsami.
- Kiedyś już tak było. Zresztą...- spojrzał ciepło na dwoje malców – Co prawda nie wierzę w to do końca, ale...chyba potrzebują trochę dyscypliny.
Dexter zarechotał, lecz okrętowy kocur nie obruszył się ani trochę.
- Sam byłem odrobinę...niespokojny...za młodu – roześmiał się.
- Ale bo ty będziesz ciotka – zawołało mniejsze kocię.
- Ale bo ty masz dłuższe wąsy – odparło drugie. – I to JA cię złapam w sieć.
Smarkacz jednym susem znalazł się tuz obok.
- Ha, wąsiate-brodziate maszkary toskańskie....- zawołał. – Nareszcie was dostałem w swoje łapy !
Kocięta z głośnym piskiem rzuciły się do ucieczki, a Smarkacz pognał za nimi. Alex pojawiła się obok nas jak złocisty cień. Zielone oczy ciepło odprowadziły szalejącą po wydmach trójkę.
- To właśnie w nim lubię – powiedziała z uśmiechem. – Zresztą – dodała patrząc na mnie – ostatnio bardzo zmądrzał...wydoroślał...
Szpitalna kotka spała na zwoju lin spokojnym, mocnym snem kogoś, kto jest pewien , że nic niespodziewanego go z niego nie obudzi, a pies siedział nieruchomo wpatrzony w horyzont.
Złoty księżyc nad naszymi głowami otoczył się delikatnie połyskującym, tęczowym pierścieniem.
Dexter uniósł głowę.
- Tak, tak, - mruknął – kończy się lato...
Okrętowy kocur przeciągnął się leniwie.
- Na szczęście wszyscy mamy dach nad głową – powiedział. – Spróbuję znalezć coś pod „Szaloną Mewą”. Podoba mi się to miejsce.
Milczałem. Spoglądałem na połyskujący pierścień i myślałem o Dziadku i pani Dorocie, którzy zapewne powrócili już do domu, o doktorze Zygmuncie siedzącym w fotelu z Daisy na kolanach, o profesorze i Hortensji i o ciotkach, co do których byłem absolutnie pewien, że jeszcze nie raz pojawią się w moim życiu.
Pierścień delikatnie zafalował i przygasł.
Jakaś niewidzialna siła kazała mi spojrzeć na pomost. Odwróciłem głowę i przez jeden, krótki moment wydało mi się, że widzę biało-bury cień. Zamrugałem oczyma i cień
znikł tak nagle, jak nagle się pojawił.
- No kochaniutki – mruknął Dexter zeskakując na pokład. – Jeśli chodzi o MNIE to mam ochotę przespać się w domu.
W oddali ostatnia letnia błyskawica przecięła niebo.
Wieliczka, sierpień 2007 .
W świetle księżyca nasze cienie na piasku były prawie czarne. Zwinnie przesuwały się
po pofałdowanych pagórkach wydm, gdzie kocięta bawiły się w Prawdziwą Karawanę
a okrągła twarz księżyca lekko falowała na wodzie.
Pozostałem daleko z tyłu za moimi przyjaciółmi ciesząc oczy ich widokiem, kiedy szli w kierunku kutra, spoczywającego na brzegu jak wyrzucony na mieliznę wieloryb.
Szedłem powoli, wiedząc, że chociaż przede mną jest jeszcze wiele wieczorów, wiele nocy
i wiele przygód, to jednak w tej było cos niepowtarzalnego, coś , co chciałem zapamiętać na zawsze...schować na dnie serca tuż obok sztormowej nocy na morzu, tak, jak ludzie zwykli chować najdroższe pamiątki.
Do moich uszu docierały stłumione głosy Alex i Smarkacza, ba, sapanie Dextera, okrzyki kociąt i basowy pomruk okrętowego kota.
Od przystani szedł zapach smołowanego drewna , świeżych ryb, i dymu z pobliskiej wędzarni.
Piasek pod moimi łapami był jeszcze ciepły i lekko wilgotny, przeskakiwałem przez kawałki wyrzuconych na plażę desek i pomrukiwałem z zadowoleniem.
Obwąchałem schody wiodące na pomost i pobiegłem dalej.
Kiedy dotarłem do kutra trwała tam już cała uczta. Rybak widać zdążył się już przyzwyczaić do tajemniczych wypraw Alex i Smarkacza, pozostawił więc dla nas rybki na kilku wyszczerbionych talerzach i świeżą wodę w misce.
Powoli, delektując się smakiem kolacji, zjadłem swoją porcję i wyskoczyłem na daszek sterówki, gdzie siedział okrętowy kocur obserwując jak kocięta, niby dwa pająki wspinają się po sieciach.
W oddali zajęczała syrena.
- Nie będą się martwić ? – zapytałem.
Okrętowy kocur poruszył długimi wąsami.
- Kiedyś już tak było. Zresztą...- spojrzał ciepło na dwoje malców – Co prawda nie wierzę w to do końca, ale...chyba potrzebują trochę dyscypliny.
Dexter zarechotał, lecz okrętowy kocur nie obruszył się ani trochę.
- Sam byłem odrobinę...niespokojny...za młodu – roześmiał się.
- Ale bo ty będziesz ciotka – zawołało mniejsze kocię.
- Ale bo ty masz dłuższe wąsy – odparło drugie. – I to JA cię złapam w sieć.
Smarkacz jednym susem znalazł się tuz obok.
- Ha, wąsiate-brodziate maszkary toskańskie....- zawołał. – Nareszcie was dostałem w swoje łapy !
Kocięta z głośnym piskiem rzuciły się do ucieczki, a Smarkacz pognał za nimi. Alex pojawiła się obok nas jak złocisty cień. Zielone oczy ciepło odprowadziły szalejącą po wydmach trójkę.
- To właśnie w nim lubię – powiedziała z uśmiechem. – Zresztą – dodała patrząc na mnie – ostatnio bardzo zmądrzał...wydoroślał...
Szpitalna kotka spała na zwoju lin spokojnym, mocnym snem kogoś, kto jest pewien , że nic niespodziewanego go z niego nie obudzi, a pies siedział nieruchomo wpatrzony w horyzont.
Złoty księżyc nad naszymi głowami otoczył się delikatnie połyskującym, tęczowym pierścieniem.
Dexter uniósł głowę.
- Tak, tak, - mruknął – kończy się lato...
Okrętowy kocur przeciągnął się leniwie.
- Na szczęście wszyscy mamy dach nad głową – powiedział. – Spróbuję znalezć coś pod „Szaloną Mewą”. Podoba mi się to miejsce.
Milczałem. Spoglądałem na połyskujący pierścień i myślałem o Dziadku i pani Dorocie, którzy zapewne powrócili już do domu, o doktorze Zygmuncie siedzącym w fotelu z Daisy na kolanach, o profesorze i Hortensji i o ciotkach, co do których byłem absolutnie pewien, że jeszcze nie raz pojawią się w moim życiu.
Pierścień delikatnie zafalował i przygasł.
Jakaś niewidzialna siła kazała mi spojrzeć na pomost. Odwróciłem głowę i przez jeden, krótki moment wydało mi się, że widzę biało-bury cień. Zamrugałem oczyma i cień
znikł tak nagle, jak nagle się pojawił.
- No kochaniutki – mruknął Dexter zeskakując na pokład. – Jeśli chodzi o MNIE to mam ochotę przespać się w domu.
W oddali ostatnia letnia błyskawica przecięła niebo.
Wieliczka, sierpień 2007 .
EVIVA L`ARTE - czyli premiera nowej książki ! Ogryzek i przyjaciele w formie drukowanej !!!
- Posty: 5382
- Od: Nie sty 01, 2006 18:36
- Lokalizacja: Centrum Krakowa, azymut na krzyż :)
No i co teraz...? 
Nie mam po co jutro wstawać....
Nie mam po co jutro wstawać....
- Posty: 604
- Od: Wto wrz 12, 2006 9:31
- Lokalizacja: Piaseczno
- Posty: 9961
- Od: Pon lis 13, 2006 13:04
- Lokalizacja: Usa
aa...doczytałam...gapa ze mnie ...jest po co wstawać
...jest po co wstawać - Posty: 604
- Od: Wto wrz 12, 2006 9:31
- Lokalizacja: Piaseczno
Teraz Philo rozmysla nad nową przygodą....a my sobie pobajamy na dobranoc 
.
Dziś był pierwszy, typowo jesienny poranek. Weszłam na piętro-w-budowie i az się zdziwiłam : na wsia mgła, widać tylko drzewa, domów wcale, tak, jakbym mieszkała w lesie.
No i zimno, 12 stopni. Moje kociska oczywiście zaraz zaczęły gimnastykę na belkach, skoki cyrkowe i wogóle, a ja nagle sobie uswiadomiłam, że po bardzo pracowitych wakacjach czeka mnie jeszcze bardziej pracowity rok...Ja juz naprawdę wolę budowę, nocne zalewanie domu i popojki z majstrami niż uświadamianie lokalnej społeczności, że koty w poblizu szkoły to nic strasznego...że nie drapią lakieru na wypasionych brykach...że kociara nie musi starym babsztylem obleśnym być...
dylemat, jak co roku - kocham swój zawód, nienawidzę szkoły jako instytucji.
Mierzi mnie tepota i ograniczenie niektórych kolegów/ koleżanek po fachu. nienawidzę lizusów.
ALE BO TO WSZYSTKO Z KORZYŚCIĄ DLA WAS - coby nie zwaryjować będe pisać...więc się cieszcie, sadystki
.
Dziś był pierwszy, typowo jesienny poranek. Weszłam na piętro-w-budowie i az się zdziwiłam : na wsia mgła, widać tylko drzewa, domów wcale, tak, jakbym mieszkała w lesie.
No i zimno, 12 stopni. Moje kociska oczywiście zaraz zaczęły gimnastykę na belkach, skoki cyrkowe i wogóle, a ja nagle sobie uswiadomiłam, że po bardzo pracowitych wakacjach czeka mnie jeszcze bardziej pracowity rok...Ja juz naprawdę wolę budowę, nocne zalewanie domu i popojki z majstrami niż uświadamianie lokalnej społeczności, że koty w poblizu szkoły to nic strasznego...że nie drapią lakieru na wypasionych brykach...że kociara nie musi starym babsztylem obleśnym być...
dylemat, jak co roku - kocham swój zawód, nienawidzę szkoły jako instytucji.
Mierzi mnie tepota i ograniczenie niektórych kolegów/ koleżanek po fachu. nienawidzę lizusów.
ALE BO TO WSZYSTKO Z KORZYŚCIĄ DLA WAS - coby nie zwaryjować będe pisać...więc się cieszcie, sadystki
EVIVA L`ARTE - czyli premiera nowej książki ! Ogryzek i przyjaciele w formie drukowanej !!!
- Posty: 5382
- Od: Nie sty 01, 2006 18:36
- Lokalizacja: Centrum Krakowa, azymut na krzyż :)
Kto przegląda forum
Użytkownicy przeglądający ten dział: Silverblue, włóczka i 30 gości