HERHOR - żegnaj Przyjacielu :(

[katonka]

Herhor w tej chwili już nawet do weterynarza nie jeździ, tylko jest wizytowany
nie wiem dlaczego, ale nie stał się fanem podróżowania

Szkoda. Fajny cykl książkowy był by - "Podróże z Herhorem"

Kapuściński by zazdrościł

no podróży z Herhorem raczej niestety nie będzie
ale Herhor stacjonarny też jest niezłym materiałem do opisywania

[Kocurro]

Herhor w tej chwili już nawet do weterynarza nie jeździ, tylko jest wizytowany
nie wiem dlaczego, ale nie stał się fanem podróżowania

Szkoda. Fajny cykl książkowy był by - "Podróże z Herhorem"

Kapuściński by zazdrościł

no podróży z Herhorem raczej niestety nie będzie
ale Herhor stacjonarny też jest niezłym materiałem do opisywania 8)

Czy mogę potraktować to jako odpowiedź na pytanie zadane wcześniej
Następna opowieśc będzie o stacjonarnym Herhorze

[katonka]

Dobrnęliśmy do najbardziej krytycznego momentu naszego przedsięwzięcia.
Stoimy przed budynkim lotniska, patrzę na tkwiący w klatce, bezradny, niczego nie świadomy różowy nosek.
A jeśli wszystko na nic?
Jeśli wyrzucą nas z lotniska, znacząco stukając się w czoło?
Krzyś pozostaje optymistą – w razie czego ruszamy lądem do Izraela, przez jedną z najbardziej zmilitaryzowanych granic świata. Wchodzimy do budynku. Każą nam prześwietlić wszystkie bagaże w pięciu bramkach po kolei.
Klatkę z Herhorem z determinacją niosę przed sobą. Kiedy egipscy strażnicy wskazują na nią i mówią, żebym ją też prześwietliła, za każdym razem stanowczo odmawiam, tłumacząc z obezwładniającą szczerością, że w klatce siedzi kot.
- Gatta? Z wyraźnym niedowierzaniem pytają kolejni celnicy i zaglądają do klatki. Gatta! – mówię z dumą i pewnym krokiem idę dalej.

Wreszcie odprawa paszportowa. Wszystko idzie gładko i kiedy oficer mówi: come on, mister”, zwracając się do Asi, ona podnosi klatkę, wskazując na jeszcze jeden drobny szczegół.
Oficer nie wierzy własnym oczom. Woła kolegów i po chwili stoimy pośrodku dużego zbiegowiska: „Gatta?!”, „Gatta, Gatta!”
Niestety, jeden w galabiji, ale za to z kałasznikowem mówi, że kot, owszem, papiery ma w porządku, ale teraz on weźmie go i pójdzie do samolotu, żeby wsadzić klatkę do luku bagażowego.
Zdecydowany skorumpować egipskiego oficera zaciskam dłoń w kieszeni na resztce naszych funduszy, ale na szczęście coś odwraca jego uwagę.
Ruszamy biegiem i giniemy w tłumie.
Niestety, nasz prześladowca stoi przy jedynym wyjściu na płytę lotniska.
Czekamy do ostatniej chwili, ale on wciąż tam tkwi.
Nie mamy wyjścia, jest ostatnie wezwanie na nasz lot, podchodzimy do bramki i... jesteśmy uratowani! Ostatnia kobieta, która, tuż przed nami podaje dokumenty Arabowi, nie ma w paszporcie zgody męża na podróż i – już wspinamy się po schodkach do samolotu.
Teraz okazuje się, że polska dyplomacja ma rzeczywiście długie ręce.
Na widok Asi z podejrzanie wypchaną torbą przełożona stewardessa wykrzykuje: „Ach! To państwo z tym kotkiem!”
Dostajemy trzy miejsca, po jednym dla każdego z nas, my jeszcze drinki (zasłużone!), a Herhor mleczko.
Na lotnisku czekają obie nasze mamy. Z wyraźnym rozczuleniem pokazują sobie wystający z czeluści torby różowy nosek. W Warszawie rzeczywiście minus 10. W panice (kot jest w końcu subtropikalny) biegniemy do samochodu i, chociaż wydaje się to niemożliwe, mamy już pewność: udało się!!!

[Kasia D.]

Ostatnia kobieta, która, tuż przed nami podaje dokumenty Arabowi, nie ma w paszporcie zgody męża na podróż

No.... przynajmniej raz na cos przydał się brak równouprawnienia w krajach islamskich...

[dorregaray]

oficer mówi: come on, mister”, zwracając się do Asi

To było nie do Asi, tylko do Herr-Hora

[katonka]

Ostatnia kobieta, która, tuż przed nami podaje dokumenty Arabowi, nie ma w paszporcie zgody męża na podróż

No.... przynajmniej raz na cos przydał się brak równouprawnienia w krajach islamskich...

ja jej szczerze współczuję
ale nas uratowała

[katonka]

oficer mówi: come on, mister”, zwracając się do Asi

To było nie do Asi, tylko do Herr-Hora

[katonka]

w sumię po tylu latach mogę chyba zdradzić

bo to też ma swój smaczek

zaprzyjaźniony dyplomata, pomagający nam przy wywiezieniu Herhora (bądź co bądź arabskiego kota) to ówczesny ambasador Izraela

[Keti]

a ja
jako ze mam płacz na wierzchu
poryczałam się



Asia

[Mysza]

wspaniałe zakończenie

[Anja]

Umarlam
tak stopniowaliscie napiecie, ze po doczytaniu sflaczalam z emocji i teraz leze przed monitorem (w pracy )

[dorregaray]

No to teraz obiecane zdjęcia aktualne poproszę.

[Macda]

Lubię tę historię

[Ivette]

Brafo, brafo!! dziekujemy za historyjkę

[katonka]