Tom 11 2 plus 2. Czajnik, Łaciat, Nina i Matylda. Żegnaj Łac

Przytulam mocno.
Ech

ale przecież zuza nie umarła/ ani nikt jej nie umarł

coś się kończy to i coś się zaczyna. Nowego. Ekscytującego, Zaskakującego.

Patmol, zatrudnij Zuzę zdalnie!

Najlepiej na Umowę o pracę!

chętnie.

Tylko u nas nie ma edytora tekstów/ korekty; mnie dają do czytania czasem rożne teksty - i im poprawiam, ale wtedy niekoniecznie najważniejsza jest stylistyka i interpunkcja.
Chociaż jak ktoś pisze zdania na 5 linijek, w sensie jedno zdanie na pół strony, no to i stylistykę poprawiam/zdarza sie.
Albo jak z tekstu nic nie rozumiem -to biorę dokumenty i tekst przerabiam. Ale to nie jest korekta.

ale może by warto było założyć jakąś działalność gospodarczą ; może po 50 roku życia są jakieś preferencyjne pożyczki w Urzedzie pracy.
A może zuza wreszcie ksiązkę skończy, wyda i zostanie milionerem - i potem będzie pisać jak Mróz/ w hurcie.

Patmol pisze:ale przecież zuza nie umarła/ ani nikt jej nie umarł

coś się kończy to i coś się zaczyna. Nowego. Ekscytującego, Zaskakującego.

żeby przejść do etapu nowe/ekscytujące/zaskakujące to trzeba sobie przeboleć, żałobę odbyć. Do tego z chorobą to paskudny mix. Oby kolejny rok był lepszy :201461

wystarczy otworzyć się na NOWE.

żałoba to jest jak ktoś umrze.
Praca to praca; zmienia się. I tyle. Nie ta, to inna

Chyba,że płakać nad tymi ktorzy stracili Zuzę -no fakt są stratni. Ale czy warto ich żałować? raczej nie.
Jak są głupi to i stratni

Szanuję Twoje zdanie, moje jest inne. Wg. mnie żałoba to może być naturalny stan - po utracie czegoś co było ważne w tym np. jakiejś relacji czy pracy. Szczególnie jeżeli nastąpiło niespodziewanie i w mało dogodnym momencie.

Pewnie, że nie ta to inna - ale uważam, że na cały wachlarz uczuć należy sobie pozwolić. Na ujowaciznę też. Łatwiej wtedy przeprocesować.

Patmol, Ty w jakimś innym świecie żyjesz.

Zuza, z tyloma trudnymi sprawami sobie już poradziłaś i wciąż radzisz, że wierzę w Ciebie. :ok:

każdy żyje w takim świecie jaki sobie wybrał

jakkoliwek to brzmi.

każdy ma tego wilka, którego karmi.
też w trudnych chwilach ten właśnie wilk przychodzi, żeby się w niego wtulić.

zabrzmiało kiczowato.
ale trudno to inaczej wyjaśnić.
Trudnych chwil jest w życiu tyle że raczej trudno chyba ciągle sobie robić żałobe; no dobra -chwilę można się. Żałoba zużywa dużo rezerw, więc może serio ją zostawić na coś nieodwracalnego i strasznego.
Ale oczywiscie każdy zostaje przy swoim zdaniu.

ja się godzę na to, spodziewam się tego -że co jakis czas dostanę w łeb/ jak w tej koncepcji czarnych łabędzi,
czyli spodziewaj sie niespodziewanego, a wtedy nie będziesz zaskoczony.

Patmol pisze:
coś się kończy to i coś się zaczyna. Nowego. Ekscytującego, Zaskakującego.

Nienawidzę tego, co nowe (chyba że góra forsy, to biorę i nie marudzę) i zaskakujące.
Mam napady paniki.

Wiesz co to depresja i nerwica lękowa?

Nie przechodzę żałoby po pracy. Jestem spanikowana, że nie będe zarabiać.

Normalnie wszyscy się pchają do zatrudniania osoby w moim wieku, niemobilnej, chorej i z fobią społeczną. Dla której wykonanie telefonu to problem, która w stresie potrafi spieprzyć nawet rzeczy, które od lat robiła na pamięć (o czym się przekonałam wlaśnie).

Patmol - Ty sobie doskonale radzisz w każdej sytuacji, ja nie. Mnie to co nie zabiło to rozdarło na strzępy i niby to jakoś pozszywałam, ale jak się mocniej pociagnie to wszystko znów się pruje.

Mam nadzieję zuza, że farmakologia Cie wspiera. Za dużo tego naprawdę. Jakoś to będzie. Coś sobie znajdziesz ale przykro mi, że trzeba znowu zakasać rękawy

Trzymam kciuki, żeby nowy rok przyniósł nowe, dobre rozwiązania i wszystko sie dobrze ułożyło :ok:

Patmol Ty kompletnie nie starasz się zrozumieć innych ludzi. Nie spotkałam nikogo, kto przejawiałby taki kompletny brak empatii.

niestety wiem , w pewnym sensie.

mieszkałam rok w akademiku z dziewczyną, która miała coś w tym stylu -w każdym razie tak mówiła; papierów jej przecież nie sprawdzałam.
Miała depresję, napady paniki i nerwicę lękową.
Obie się starałyśmy i obie się męczyłyśmy po równo. Ona chyba bardziej, niech będzie. Trudno to ocenić. Mnie i tak przeważnie nie było.
Starałam się ją uaktywnić, w sensie teatr, moi znajomi, rózne sprawy -ale jak się mozna spodziewać, bez żadnych sukcesów

W akademiku mieszkało się z rożnymi ludźmi; kiedyś w pokoju obok mieszkał chłopak, który opowiadał, ze jak chodzi po Warszawie to budynki go zgniatają. Był z małej wsi. Wjeżdżały na niego. Do dziś pamiętam jego przerażenie jak o tym opowiadał. Wiedział, że to złudzenie, ale nie wychodził wcale z akademika. a potem wcale z pokoju w akademiku.

to nie jest tak, ze ja sobie doskonale radze.
i bzdura z tą empatią.

Ludzie,niektórzy, po prostu uwielbiają zagłaskiwać kogoś kto pokazuje że jest taki biedny - to nie jest empatia.
ja nie lubię jak ktoś mnie zagłaskuje, bo jestem taka biedna, więc pewnie nawet jakbym umarła, tobym sie nie przyznała -

że sobie żle radzę czy cos, tak po prostu bez konkretnego powodu bym o tym nie mowiła. Chociaż pewnie wtedy to byłoby widać, że umarłam -bo to akurat widac.

zuza -może leki trzeba inaczej ustawić?

Patmol, ale nikt Cię nie zmusza, żebys się przyznawała do czego nie chcesz.

Ja, skoro o tym napisałam, to znaczy, że chciałam.

Jak dobrze, że mnie nikt nie usiłuje wyciagać nigdzie :strach:

zabiłabym, gdybym znalazła siły. To, że próbowałaś swiadczy o kompletnym braku wiedzy na temat tego typu problemów.

Nie oczekuję zagłaskiwania, natomiast pomysły typu weź sie w garść, jest pięknie, zmiany są ekscytujące, podczas gdy na samą myśl sie ma mdłości i brak tchu są irytujące.

Zanim będę w stanie zrobić cokolwiek musze odpocząć, uspokoić się.

Tak, farmakologia działa tak na co dzień, ale ostatnio trochę się wszystko ponawarstwiało i najwyraźniej przerosło moje prochy. Pogadam z lekarzem, co robić.

Patmol pisze:niestety wiem , w pewnym sensie.

mieszkałam rok w akademiku z dziewczyną, która miała coś w tym stylu -w każdym razie tak mówiła; papierów jej przecież nie sprawdzałam.
Miała depresję, napady paniki i nerwicę lękową.
Obie się starałyśmy i obie się męczyłyśmy po równo. Ona chyba bardziej, niech będzie. Trudno to ocenić. Mnie i tak przeważnie nie było.
Starałam się ją uaktywnić, w sensie teatr, moi znajomi, rózne sprawy -ale jak się mozna spodziewać, bez żadnych sukcesów

W akademiku mieszkało się z rożnymi ludźmi; kiedyś w pokoju obok mieszkał chłopak, który opowiadał, ze jak chodzi po Warszawie to budynki go zgniatają. Był z małej wsi. Wjeżdżały na niego. Do dziś pamiętam jego przerażenie jak o tym opowiadał. Wiedział, że to złudzenie, ale nie wychodził wcale z akademika. a potem wcale z pokoju w akademiku.

to nie jest tak, ze ja sobie doskonale radze.
i bzdura z tą empatią.

Ludzie,niektórzy, po prostu uwielbiają zagłaskiwać kogoś kto pokazuje że jest taki biedny - to nie jest empatia.
ja nie lubię jak ktoś mnie zagłaskuje, bo jestem taka biedna, więc pewnie nawet jakbym umarła, tobym sie nie przyznała - że sobie żle radzę czy cos, tak po prostu bez konkretnego powodu bym o tym nie mowiła. Chociaż pewnie wtedy to byłoby widać, że umarłam -bo to akurat widac.

zuza -może leki trzeba inaczej ustawić?

Ale nie doświadczyłaś tego Ty sama. I nie wiesz, jak się człowiek wtedy czuje.
Nie chodzi o zagłaskiwanie, tylko o okazanie wsparcia. Powiedzenie: "jesteśmy z Tobą".

Tom 11 2 plus 2. Czajnik, Łaciat, Nina i Matylda. Żegnaj Łac

Kto przegląda forum