OTW23-A życie prozaicznie się toczy:(

Za całokształt :ok:

**Adopcje: 12 >>**

Buniusia przełamuje się. Wczoraj siedząc u niej i głaszcząc pozwoliłam jej wyjść z klatki. Pokój przeszła spokojnie. Bez ugiętych nóżek. Uszka stojące. Sierść nie nastawiona w pionie. Co i raz podchodziła do mnie prosząc o głaski. Specjalnie jej pozwoliłam wyjść widząc, że jest zainteresowana resztą świata. Pomyślałam,że może ją przybija klatka. Już jej nie wpakowałam z powrotem. Ustawiłam rząd misek z żarciem. Upchałam rząd misek z różnymi żwirkami. W tym z piaskiem z piaskownicy. Zabezpieczyłam jak mogłam wszelkie dziury gdzie mogłaby wpełznąć. Życzyłam jej dobrej nocy i wyszłam gdy spokojnie rozwaliła się i zaczęła myć. Jeszcze tylko uszko płynem na apetyt wysmarowałam.
To był akt desperacji takie uwolnienie Buni. Nie jadła. No coś tam zlizała ale to symboliczne posiłki. Ale w ogóle nie załatwiała się tyle czasu! Sprawdziłam kocyk i podkład w klatce licząc, że w ten sposób sobie poradziła. Niestety, wszystko suche było. Ile kot może nie załatwiać się. I żreć tylko odrobinę. Janusz zaczął już wspominać ,że jak kocica nie przełamie się to trzeba będzie ją wypuścić. Udałam,że nie słyszę. Oboje się martwiliśmy bardzo.
Rano z duszą na ramieniu zajrzałam do niej ze śniadaniem. Od razu spojrzenie znalazło bufet. Dwie miseczki były opróżnione ! Hurra! Przegląd kuwet też mnie ucieszył. W piasku były ślady korzystania! Co za ulga. Bunia spała na kocyku w klatce. Dała się łaskawie pogłaskać i zeszła sprawdzić com przyniosła. Niby z apetytem wsadziła nos w nerki ale szybko jej przeszło. Nic to, poczekamy.
Cały dzionek spała w hamaczku drapaka. Spała tak spokojnie, że moje zaglądanie (drzwi skrzypią) nie obudziło jej. Czasem tylko okiem rzuciła ale drzemała dalej. Dopiero niedawno wlazłam do pokoju wyczyścic kuwetki i wsypać suche. Pomiziałam ją ku jej uciesze. Mruczy pięknie. Ugniata łąputkami. Nadstawia brzuszek i główkę. Po pokoju porusza się pewnie.potem wlazła znowu do hamaka dając sygnał, ze audiencja skończona. Nie straszą jej odgłosy jakie dochodzą. To niesamowite, że dziki kot żyjący tyle lat na wolności i nie dający się głaskać tak się zmienił w domowych pieleszach. Próbuje zagadywać. Nieśmiało coś tam pod nosem duka. Typowy domowy kot!

Dobra wiadomość

Rysio-16-02-2013 [*]

Asiu może ona była kiedyś domowym kotem, jej zachowanie jest dziwne jak na dzicz.

**Adopcje: 12 >>**

meg11 pisze:Asiu może ona była kiedyś domowym kotem, jej zachowanie jest dziwne jak na dzicz.

Nigdy nie była domowym kotem. Nigdy! Znam ją od małego.. Kastrowalam jej matkę. Potem ją. Łapałam jej dzieci bo urodziła 2 razy zanim weszła do łapki. Żyły w lesie na terenie opuszczonego baru. Gdzie był niby domek wypoczynkowy. Zresztą nie raz opisywałam warunki życia i co się tam dzieje w tych chsszczorach. Było tam więcej kotów. Została tylko ona.

Rysio-16-02-2013 [*]

Jest jej ciepło, zna Ciebie-Ona Wie że Ty jej krzywdy nie zrobisz .Może dlatego jest taka spokojna, ona była dzika do innych do Ciebie w zależności od sytuacji.
Jest starsza-docenia miękko pod dupką,ciepło i smyranie za uszkiem :mrgreen:

**Adopcje: 12 >>**

meg11 pisze:Jest jej ciepło, zna Ciebie-Ona Wie że Ty jej krzywdy nie zrobisz .Może dlatego jest taka spokojna, ona była dzika do innych do Ciebie w zależności od sytuacji.
Jest starsza-docenia miękko pod dupką,ciepło i smyranie za uszkiem

Babcia Kasia też mnie znała. Nawet dłużej bo ją zaczęłam karmić od 2009 roku. Kastrowałam w 2010. Nawet ocierała się o moje nogi gdy katering nosiłam. Zagadywała. A jak trafiła do nas na dożycie to okazała się "groźną" kotką o tysiącach pazurów. Nie wyparzonym pysku. I wężowym ciałku. Dobrze, że nie miała zębów bo bym dawno palce u rąk straciła. No i kuweta była jej obca i nie zamierzała jej opanować. Jakoś się dogadałyśmy ale "kosztowało" to dużo sprzątanego siuśka. :mrgreen:

Ale ,tak jak piszesz, doceniła ciepło, spokój i podane żarcie pod nos. Nawet nauczyła się mnie popędzać. Żyła na tej swojej szafie i żaden kot nie śmiał naruszyć jej granic.

Buniaczka zjadła. Przeniosła się na hamaczek i na razie jest jej wygodnie. Nie zawsze podnosi głowinę gdy zaglądam. Rozumiem wtedy ,że moja wizyta w tej chwili nie jest możliwa. Siuśki w piasku. Choć rano były i w bentonicie. Mała odsypia.

**Adopcje: 12 >>**

Dziś rano zaskoczył mnie śnieg leżący na ziemi. Dzięki niemu było niesamowicie widno. Nawet w lesie nie musiałam zapalać latarenki. Gołe drzewa i krzaluny, biała kołderka na ziemi...i wszystko widać.
Dzięki temu nie wdepnęłam w ... goowno. Dosłownie.
Wiecie, że włażę na teren kotłowni do Kajtusia. Ma on tam swoją budkę i stołówkę. Dziś Kajtek był przy kateringu płotowym. Płakał i chował się pod autami. Potem przeszedł przez szczeble i dopiął się do misek. Bardzo mnie to zdziwiło bo kocurek tego nie robi. Grzecznie czeka w kotłowni. Staje się dziwny gdy coś się w niej dzieje.
Idę więc na jego bytowisko. Przełażę wpierw przez dziurę w płocie. Potem na tzw skróty czyli przez niski murek. Tam nisza pełna pustaków i już jestem w komnacie kota. Ale dziś, gdy pokonywałam mureczek , coś w słabym świetle zauważyłam. Znam wszystko na trasie na pamięć więc zauważam od razu zmiany. Zapaliłam czołówkę. Czego na tym etapie nie robię bo leżakuje w pobliżu jakiś facio. Nie musi mnie widzieć. Ale... Co ja zauważyłam? Ręce mi opadły a żołądek podjechał do gardła. Kuracjusz obsrał wszystko. Dosłownie. Pustak i okolica obryzgana wstrętnym odchodem. Lekki mróz zgasił smród. To jeszcze nie koniec. W miejscu gdzie bytuje kocisko stoi stara spacerówka. A na obudowie położone zostały ofajdolone spodnie. Czort wie po co. Nie dziwota, ze Kajtusiek wyniósł się .
Dziad pitolony ma obok piasek.krzaki, gruzy...Ale nie, musiał kilka metrów od swego materaca nafajdolić. Zadał sobie trud gimnastyczny by nawalić na pustak. Obrzydliwi są "ludzie" strasznie. I taki gnój ma pretensje,że koty mu brudzą.
Obrzydlistwo :strach:

Czyli miejscówka "spalona", szkoda.

aga66 pisze:Czyli miejscówka "spalona", szkoda.

Biedna Asia, a Kajtuś jeszcze biedniejszy :placz:

Zapowiadają deszcze, więc może natura posprząta, no ale te spodnie zostaną, a żeby obzdywędze doopsko oparszywiało ;-)

**Adopcje: 12 >>**

Strasznie dziś wieje. Wiało rano tak mocno, że zrobienie kroku do przodu było wyzwaniem. Las szumiał złowieszczo i huk poruszonych gałęzi aż walił po głowie. Dosłownie uderzenie wiatru cofnęło mnie kilka kroków do tyłu.
Ale w tą pogodę spotkałam Bartka. On mówi, że grzebiąc w pojemnikach śmieciowych poszukuje...artefaktów. Ale ja nie o tym chciałam napisać.
Bartek wypytał kolejny raz o koty. Kolejny raz prosił, że gdyby trzeba było pomocy on jest gotów. Jeśli trzeba zrobi budki on to zrobi. Martwił się, czy takowe są na moim terenie. Ciągle podkreśla, że mam pamiętać o nim gdybym potrzebowała silnych rąk do wsparcia.
Wzruszyłam się kolejny raz. To nie życie codzienne czyni z nas ludzi. Ale serce, które daje o sobie znać.

OTW23-A życie prozaicznie się toczy:(

Kto przegląda forum