OTW20- Angelek(*)... a życie musi toczy się dalej!

Spokojnych, zdrowych Świąt i wszystkiego dobrego w Nowym Roku życzy Sabcia z zespołem

Budrysiu[*][*][*]

A dla Was zdrowia i spokoju :1luvu:

**Adopcje: 12 >>**

Święta nie święta do kotów chodzić trzeba. Widać różnicę jednak. Nie, nie spotykam Mikołaja z workiem prezentów. Nie, koty nie przemawiają do mnie ludzkim głosem. Różnica jest w braku ruchu ludzko-autowego. Jest SPOKÓJ! Mogę spokojnie karmić. Koty czekają jak zwykle nie świadome jaki teraz jest "doniosły" czas. A mnie martwi apteczne dzielenie pozostałości ner. By każdemu starczyło. Niestety, sklepy zawiodły. Choć to nie ich wina jednak. Nie dowieźli i już. Po raz pierwszy w tym roku Wielkanoc i Boże Narodzenie były i są gimnastyką nerkową. Mimo zamówień o wiele wcześniej nic nie dotarło. Żal w oczach pań sklepowych bezcenny. One prawdziwie były tym zmartwione.
Nie obyło się bez horroru.
Wigilia.
Idę karmić koty przed szesnastą. I co? Widzę Króweczkę, co w piwnicy winna siedzieć, skuloną na zimnej wolności. To kot nie znoszący zimna. Ma ponad 10 lat. Drobna, chuda, o króliczej sierści, na szczudlatych nożynkach stąpająca. Ktoś, na pewno przyjaciel :twisted:

, otworzył okienko piwniczne i dziewczyna wyszła.
Daję jej jeść i dzwonię do P.T. Trudno. Wiem, że ma mieć gości ale ona ma klucze do piwnicy. Przybiega prawie natychmiast. Czas ,który nie jest natychmiastowy, to ogacenie się w ciepłe ciuchy. Leci z kluczami do piwnicy by otworzyć okienko. Siedzi już na nim Króweczka po drugiej stronie i trzęsie się. Niestety, zanim ona oporządza okienko, mała rezygnuje z dulczenia i leci w zimny świat. Ja za nią. Co ją przeraża. To bardzo bojaźliwa mała.
Pani Teresa stoi w piwnicznym lochu i pilnuje by Ruda nie wyszła. Tego jeszcze nam brakuje by obie seniorki włóczyły się po okolicy. Rudzia cięgiem nawołuje Krówcię. One bardzo, ale to bardzo się kochają. Zostały tylko dwie ze stada kotów z bloku 53. Zawsze razem, zawsze stulone w siebie.
Chodzę za Krówcią i kiciam. Dwa bachory zwane dziećmi zauważyły kota i drą się. Przedrzeźniając moje wołania. Proszę rodziców by je uspokojono. Wyjaśniam sytuację w wielkim skrócie. Niestety, to groch o ścianę rzucany. Na szczęście jadą gdzieś na Wigilię i "dzieci" zostały upakowane i wywiezione. Niech im opłatek lekkim będzie.
Kiciam. Na spokojnie. Otwieram tackę od Marzeni. Capi mocno. Układam ścieżkę. Może zwabi. Małą przemieszcza się spacerkowo w kierunku dla mnie pomyślnym. Część kładę na okienku. Krówka już blisko jest.
Cholera. Ruda też ma dobry węch i wylądowała przy żarciu. No, jeszcze brakuje by nam druga wypełzła. Zganiam ją. Czyli na bezczela strącam kocicę do piwnicy. A za moimi plecami uciekinierka zmaterializowała się. Po wielu chwilach wreszcie wskoczyła i z lekkim popychem wylądowała tam gdzie trzeba. Obie futerkowe przywitały się z wielką radością. Tulankom i miaukom nie było końca. A my? A my z radością mogłyśmy ruszyć do domu.

Dobrze, że się udało. Za chwilę tego pozornego spokoju nie będzie, bo sylwester.

Życzymy zdrowia i spokoju!

Bardzo się cieszę że się udało

Zdrowia, szczęścia i żeby kolejne zwierzaki nie ucierpiały przez ludzi z nadmiarem czasu i złej woli :ok:

**Adopcje: 12 >>**

Święta, święta ... a do kotów chodzić trzeba. Jak było ciepło wszystkie stawiały się na jedzenie. W lesie cała brygada zawsze siedziała. Teraz pojedyncze sztuki są czekające w nagich krzalunach. Bywa też, że nie ma nikogo. Zostawiam pełną porcję bo żarcie znika. Czy to one czy inne zwierzaki jedzą? Mam andzieję ,że koty bo ptaki i jeże straszne czynią rujnowisko. Nie wiem ale nie umiem zostawić pustych mich choć nie ma stołowników. Jeszcze latem dotargałam tam budkę z płyty by jedzenie chować przed opadami. Wejście zabezpieczone zostało płytą. Niestety, ciągłe deszcze wykazały jej mankamenty. Przecieka a woda w kapuje w pojemniki z żarełkeim. Stoi także na dnie. Bezwstydnie przeszukałam okoliczne altanki (nie ogrodowe tylko śmietniskowe :mrgreen:

) i znalazłam dwa blaty dość mocne. Pasowne do stołówki na "oko" stwierdzając. Jakby na wymiar cięte :mrgreen:

. Zatargałam poświęcając swe palce szlachetne.Położyłam na i w środku i jest sucho. Kończą się nery. Może na jutro starczy. Potem puszki.
Wołając dziś koty w lesie zawołałam i ... Budrysia. Bezwiednie. Trwało zanim zajarzyłam co wykrzyczałam. Stałam i udawałam, ze to deszcz żłobi mi policzki wilgocią.

Budryś. Jego śmierć bardzo nami wstrząsnęła. Bardzo. Nawet nie sądziłam, że aż tak był dla nas ważny. Nie mogę sobie darować ,że był tak blisko. A zarazem tak daleko. Ciągle mam nadzieję, że Janusz pomylił się w rozpoznaniu. Myślę ,że to on urzędował w budce marketowej. Bo od czasu jego śmierci, kota tam nie ma. Budryś. Dzik nad dziki co to otworzył się na człowieka. Bez przesady :roll:

ale okazał nam swoje przywiązanie dostatecznie mocno. Jednak tylko w lesie był nam przychylny. Na osiedlu unikał zbliżeń. Trzymał się z dala od ręki. Nie ocierał o nogi.
Jego obecność scalała leśniaki. Był przyjacielem Pingwisia. Lubił się bardzo z Bunią. Tolerował Jasnego i dwa płochliwe Czarne. Nigdy żadnego kota od miski nie gonił. Był wielkim, pięknym kotem. Królem okolicy. Co to wybiegał rączo jak konik z uniesionym dumnie ogonem nam na przeciw. Chcę tak go pamiętać. Jego potężną sylwetkę ,taką luzacką, spieszącą do mnie po wąskiej drożynie. Wśród wysokich traw smyrających jego uniesiony ogon.
Żegnaj Budryniu.

**Adopcje: 12 >>**

Cisza rankiem nastraja spokojem. Dużo osób ma wolne bo ruch jest mniejszy.
Ciepło jest. Wilgotno.
Dzikunki przyszły. Nie wszystkie co prawda bo Mamcia nawaliła.Ta to potrafi zaskoczyć obecnością lub jej brakiem. Gdy leje, zimno, wieje... to siedzi i czeka. Mokra cała i gadająca. Gdy spokojnie jest, to jej nie ma.
Dałabym sobie swoją śliczną główkę uciąć, że wczoraj widziałam burego kota, który nie jest Mamuśką. Był ciemniejszy, smuklejszy , o wyższych nóżkach z bardziej okrągłą główką. Szedł od strony lasu ku żarciu pod blokiem.
Dla nas, durnowatych karmicieli, nie ma wolnego. Ileż razy powtarzam sobie ,że NIE muszę iść. Nie umrą z głodu gdy jeden dzionek sobie odpuszczę. Wszak mają co dzień podane, napychają brzuchy do oporu! Jeden ranek "bez" nie będzie miał większego wpływu. Nie zejdą z głodu. Tym bardziej ,że po południu też dostają. Ale zwlekam się, odziewam spaślany tyłek w gaciory, pakuję plecak i wypełzam. Ku własnej rozpaczy to robię. Wychodzę. I wszystko mi mija. Niechęć i złość na siebie. Patrzę w niebo i zachwycam się ciszą. Wdycham powietrze wolne jeszcze od spalin. Zachwycam się mgłą oklejającą twarz. Gwiaździstym niebem. Lub jego brakiem bo mleczne, kleiste chmury wiszą nad głową. Kroplami deszczu spływającymi po twarzy. Odbiciem latarni w szklistym asfalcie. Wiatrem co owiewa oczy. Cichym szuraniem butów. Patrzę po oknach widząc ile osób jeszcze śpi. Przez uchyły przebijają się dźwięki budzików. Gwizd czajnika. Włączone radio. Wczesny mocno ranek.
Gdy wracam już świateł jest więcej. Osiedle budzi się. Ranek jak co dzień. Godzina ta sama ale pory roku każdy poranek czynią innym.