OTW20- Angelek(*)... a życie musi toczy się dalej!

Kudłatek wyjątkowej urody. Domki będę się o niego biły

**Adopcje: 12 >>**

Zdjątka jak zwykle nie ostre ale ,mam nadzieję, oddają okrągłość kota

Agrafcia
Ona mało nie może. Do tego jest burczycą i pyskowaczką. Lata po chałupie i klnie jak koci furman. Widać ,że na betonowym klepisku chowała się.

To cyculki u Agrafki na tym zdjeciu? :wink:

Jej moja Bagi ma takie same wyciućkane futro wkoło :roll:

I Kurka jeden taki ma

Ty Monika pamiętasz jak się wystraszył am i do weta z tym poleciałam

**Adopcje: 12 >>**

Tak Agrafka ma takie dwa cycole. Nie rodziła, to pewne.
Niestety, czym więcej je tym więcej jej wisi. To niezgrabiasz jest. O krzywych nożynkach. Krótkich i szeroko rozstawionych. Małęj główce. Wielkim brzuniu. Jeszcze większym apetycie. Zgubiła jeden biały wąs. Uwielbia siedzenie na oknie i pcha się jak tylko szczęk klamki usłyszy. By jej pod tyłek szmaciora położyć trzeba się wygimnastykować. I nasłuchać. Bo uważa ,że jej tyłecką godność szturchaniem narusza. Jest o charakterze sekutnicy i pyskacza. Nie wiem jak ja się z nią dogaduję. :roll:

kwiryna pisze:I Kurka jeden taki ma Ty Monika pamiętasz jak się wystraszył am i do weta z tym poleciałam

Tak,

JA bagi zaczesuje futro na te cycole zeby nie było widac ale sie nie da

**Adopcje: 12 >>**

Agrafcia nie ma cyców ona ma ... peryskopy. Zaplanowany, czuły niezwykle i bardzo przydatny organ. Sonduje nimi, temi organami, odległość powłok brzusznych do ziemi. Wie wtedy ile może jeszcze zjeść by kołdunkiem po panelach nie szorować. Taki ... wentyl bezpieczeństwa.

ASK@ pisze:Agrafcia nie ma cyców ona ma ... peryskopy. Zaplanowany, czuły niezwykle i bardzo przydatny organ. Sonduje nimi, temi organami, odległość powłok brzusznych do ziemi. Wie wtedy ile może jeszcze zjeść by kołdunkiem po panelach nie szorować. Taki ... wentyl bezpieczeństwa.

Asiu, kocham te Twoje podsumowania :1luvu:

cudne wyjaśnienie :ryk:

Agrafcia jest urocza a jak się czujesz samotna to przynajmniej masz z kim pogadać

**Adopcje: 12 >>**

Deczko wspomnień czar

Bolek i Lolek czyli koty zmarłej sąsiadki w swoim DSie.
Trafiły tam jako 7-letni faceci i przewróciły świat ludzi do góry nogami.
To były ich pierwsze koty. Najukochańsze. Pańcio był przeciwny ale zona chciała. Potem już wpadł miłością czystą.

Roki w swoim DS-ie. Piękny niebieściak o którego tłuczono się w adopcjach. Bo do tego jeszcze młodziusi bardzo.
Maluni i chory był gdy do nas trafił z rodzeństwem. Piątka ich była.Dzieci wyjątkowej urody.
Kotka urodziła u rozmnażaczki przy pozwoleniu ówczesnego tozu.

Jasio i Daszek. W DS-ie. "Dziwna" para ale piękna miłość.

Maja
Tymczaska. Jedno z piękniejszych fot. Cudem znalezione zdjątko. Przed adopcją nie wyglądała już jak Marlena Dietrich. Tylko jak pączek w maśle. Duuuży pączek

Piękne koty i dobrze trafiły. I to dzięki Tobie :1luvu:

wspaniałe historie z happy endem

i to dzięki Tobie!

U Was na pewno też zimno, jak u nas. A poza tym?

**Adopcje: 12 >>**

Pora na "coś" .
Na coś co chodzi mi dawno po mojej blond głowie.
Podzielę się z Wami. A potem będzie fajnie lub mniej. Lub wcale.

Kiedyś tam czytałam książkę. Wyobraźcie sobie fakt, że czytam.
Nie byłam książką zachwycona ale nic innego nie miałam. Wyciskacz łez. Dłużący się deczko.
O pannie, mocno nastoletniej, z mocno bogatego domu. I o ubogim kelnerze co tą pannę w hotelu obsługiwał. Cała rodzina pojechała na wakacje nad morskie.
Ona piękna jak sen. Pięknie grająca na fortepianie. On przystojny. Pianista i kompozytor. Tworzy z miłości cudną muzykę. Ona utkana z mgły i kropli bryzy. On, nieprzeciętny. Co swymi nutami wyraża miłość.
Uboga krewna pomaga młodej parze w tajemniczych spotkaniach. Ale paskudny ojciec, bogaty przedsiębiorca, odkrywa romans i córkę wywozi. Za ocean. Na drugi koniec świata. On, kelner grajek, rusza za nią. Losy plotą się im bardzo. A młodzi co i rusz rozmijają się. Lata lecą. Starzeją się. Miłość w nich kwitnie ciągle i ciągle. Wieczna tęsknota nie wygasa.
Ona wychodzi za starszego faceta i rodzi córkę.
On znajduję inną kobietę i zakłada rodzinę. Ma syna.
Córka dziedziczy talent matki co pięknie grała zostając nauczycielką gry na fortepianie.
Syn, gardząc biedą ojca, bierze ślub z bogatą kobietą. Pnie się w górę.
Oboje są nieszczęśliwi w swych związkach.
On i ona spotykają się w malutkim mieszkaniu jej matki. Gdzie zwłoki ich rodziców leżą splecione w uścisku. Popełnili samobójstwo. Starzy i zmarszczeni usnęli wtuleni w siebie. Ona obleczona w welon co całe życie wyszywała, gotując się na ten moment. Wierzyła ,że nadejdzie. Welon metrami ścielił się wszędzie. Osnuwającym mieszkanie woalem. On w białym garniturze obejmujący ramionami ukochaną. Odnaleźli się. Po latach poszukiwań. Przeszli spełnienie fizyczne swojej miłości. Prawdziwą ucztę, której w swych związkach nie zaznali. Umarli razem szczęśliwy do granic.

Teraz moja historia
Poznałam Ją kiedyś tam. Nawet nie wiem kiedy zwróciłam na Nią uwagę. Znamy się wiele, wiele lat. Co rano przy niej przechodziłam. Ja dreptałam w obcasach, obciągając kusą spódniczkę na zgrabnych (brak skromności, wiem) nogach. Ona opleciona była drapowaną tkaniną w kolorze brązu naturalnego. Każde silne ramię było ściśle nią okryte. Piękna, mocna, przystojna niesłychanie.
Lata leciały. Jam, zmożona chorobami, zmieniłam obcasy na pepeżki. Ona zaczęła pochylać się coraz niżej ziemi. Nie obce były mi myśli czy spotkamy się kolejnego roku. Czy zobaczę Ją w pełnym rozkwicie.
A tego roku spojrzałam na Nią inaczej. Spiesząc wiosną do pracy zatrzymałam się i zagaiłam rozmowę. W około kwitło życie. A Ona smętnie stała obleczona w swój naturalny brąz. Szukałam oznak życia, radości z pory roku. Ptaki smętnie okrążały koronę.
Tak, dobrze się domyślacie. To drzewo. Pani Akacja. Wiekowa, sterana walką, zmęczona.
Zadarłam głowę
Żyjesz Kochana ?
Cisza. Zaczęłam mówić.
Popatrz Akacjo jaki piękny jest świat. Wiesz, czytałam taką nudnawą książkę ale patrząc na Ciebie myślę, że mówi samą prawdę. Ty też masz prawo cieszyć się życiem mimo wieku. Masz prawo oblec się w biały welon. Ustroić w zieleń liści. Przeżyć kolejną chwilę radości. Ugościć swym nektarem owady. Dać schronienie ptakom. Cień, nam, ludziom. Nacieszyć nasze oczy swym pięknym widokiem. Widokiem Panny Młodej zaślubionej naturze. Mimo wieku i przeciwności. Zastanów się.

Bo w Pani Akacji zobaczyłam tą staruszeczkę co to do ostatnich dni wierzyła w spełnienie swojej miłości. W zaślubiny ukochanego. Nie widziałam zmarszczek na jej obliczu tylko chciałam widzieć biały welon jakim się ustroi gdy postanowi iść do ołtarza z Wiosną. Wiosna jest facetem. Wedle mnie. Niezwykle płodnym i urokliwym i niebezpiecznym. Co to nie jednej zawróci w głowie.
Akacja zakwitła. Późno było. Ale zebrała soki i okryła się białym puchem. Misternie wyszywanym w delikatne płatki kwiecia. Ozdobionym nieśmiałą zielenią. Symbolem nadziei. Przeżyła swój moment ekstazy, radości z istnienia, połączenia się ze światem. Ucieszyła swym widokiem niebo i ziemię. Każdy mógł podziwiać Pannę Młodą co to odrodziła się w obliczu miłości.

Książka już nie była nudna. Życie pokazało ,że wszystko jest możliwe. Każdy ma szansę na szczęście. Nawet krótkotrwałe.

Moja Pani Akacja ustrojona w szaty weselne.

Rano mówię Jej dzień dobry. Po pracy szepczę do jutra. Głupie co?!

OTW20- Angelek(*)... a życie musi toczy się dalej!

Kto przegląda forum