Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Na to chyba nie da sie przygotowac

Dziękuję, Gretta. Wiem, że to niemożliwe. Ale - tak jak czytam rozmaite relacje na miau - ludzie jakoś sobie radzą. Ja wiem, że umrę z bólu.

Aniu, współczuję bardzo, trzymaj się jakoś

Przytulam...

Strasznie się boję tego dnia... I wszystkich następnych.

Bedziesz sie musiala zajac reszta towarzystwa. Nie, zeby z tego powodu bolalo mniej. Ale zajac sie trzeba.

Wiem, oczywiście. Zajmę się, jestem odpowiedzialna. Przynajmniej będę się starać, najlepiej jak potrafię. Po prostu boję się, że mi serce pęknie z bólu, bez względu na rozsądek.

Po śmierci mojej najpierwszej, najważniejszej Ziuteczki tylko obecność Rudego (jedynego kota, którego tolerowała) pozwoliła mi utrzymać się na powierzchni.
Ziuta każdą noc spędzała na mojej poduszce, przez prawie 13 lat nie dała się zdetronizować. I pierwszej nocy bez niej, Rudy po prostu wszedł na jej miejsce. Dla siebie to zrobił czy dla mnie...
Twoje stado na pewno czuje, że coś 'dziwnego' się dzieje.

U mnie mam wrażenie, że to głównie Mała coś wyczuwa. Co mnie w sumie zdumiewa, bo to był zawsze taki mój gapiowaty tchórzyk, taki głupolek, który boi się własnego cienia. A od paru dni, odkąd non-stop płaczę, praktycznie cały czas jest gdzieś obok, gada ze mną, ociera się, wpatruje mi się w oczy i reaguje na każde mojej spojrzenie. Tak jakby chciała pocieszyć, jakoś mi ulżyć...

I pewnie tak jest.
Mam podobne doświadczenie z pocieszającą kotką.

Ale... wiem że to strasznie trudne, ale spróbuj nie płakać.

Przytulaj Nescę, póki jesteście razem.

Wiem, że nie powinnam. Powinnam zostawić żałobę na czas żałoby. Ale nie umiem. Im bardziej ją przytulam, tym bardziej rozpaczam.

Chciałabym Cię, moja ukochana, zatrzymać tu siłą, przemocą. Chciałabym Cię przytrzymać i nie puścić stąd nigdzie. Nie wiem czy i kiedy zdobędę się na ten ostateczny krok. Nie wiem kiedy powinnam. Nie mam doświadczenia. Najbardziej bym chciała, żebyś zasnęła na swoim ukochanym balkonie, na swojej poduszeczce, w promieniach zachodzącego majowego słońca. Tak jak najbardziej lubiłaś ostatnio spędzać czas w wiosenno-letnio-jesienne popołudnia i wieczory. Żebym nie musiała podejmować tej strasznej decyzji i patrzeć na twoją śmierć spowodowaną zastrzykiem. Nie chcę tego. I nie wiem czy potrafię.

Aniu, potrafisz, jeżeli kochasz, to potrafisz i będziesz wiedziała, kiedy :cry:

To boli, wiem, przytulam Ciebie mocno :cry:

Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo boli. Może gdybym wiedziała, to po prostu nigdy nie wzięłabym żadnego kota...

no tak to jest słabo urządzone, to jest ta cena, którą musimy zapłacić za radość bycia z naszymi przyjaciółmi

Że w chwili, gdy bierzemy zwierzę, godzimy się na ten ból, na pustkę, która kiedyś po nich pozostanie.

Aniu, nie podzielę się doświadczeniem, nigdy nie musiałam podejmować takiej decyzji (dotąd decydował los albo podejmował ją ktoś inny).
Choć byłam bliska oswajania się z taką decyzją jakiś czas temu.
Więc mądrzę się czysto teoretycznie, że czasem to jest wszystko, co możemy zrobić. Właśnie dlatego, że kochamy.
Mam nadzieję, że nie brzmi to obcesowo :oops:

Wiem za to, że boli, że chce się wyć z rozpaczy, że trudno się z tym pogodzić.
Taki to jest deal

"Ból później jest częścią szczęścia teraz" - taki cytat z filmu, choć nie pamiętam już jego tytułu.

Mimo wszystko - kosztuje mnie to tak wiele, że nie wiem czy bym się zdecydowała... Choć to może brzmi egoistycznie.

Dziś podałam jeszcze aranesp (erytropoetynę). To jest już trzeci raz w ciągu ostatnich 6 tygodni. I chyba ostatni... Jej nerki już nie produkują tego hormonu, a mnie zwyczajnie nie stać na kupowanie go za ok. 90 zł co dwa tygodnie.

A nawet gdyby było mnie stać, to i tak nie załatwię tym usuwania mocznika z krwi.

Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Kto przegląda forum