Szylkretka Kasia ['] Kasia Dwa dostała swoją szansę.

Bez pozwolenia Kasi nie odważę się na nic.
Jeszcze mi palce będą potrzebne...
I rzeczywiście - nie wykonuję żadnych gestów w jej stronę, poza podaniem miseczki.
Dużo i łagodnie mówię do Kasi a ona tak fajnie patrzy wtedy w oczy. Uważnie, tak jak tylko zwierzaki potrafią.
I pilnie się przygląda kiedy głaszczę i tulę pozostałe koty czy psicę.
Powoli, powoli małymi kroczkami.
Najważniejsze, żeby Kasiula czuła się dobrze.
I wiedziała, że to jej własny i bezpieczny dom.
Absolutnie nie musi być miziasta - tu Chaberek, Cholerkiem zwany, pracuje za stado kotów.

Dzisiejszej nocy odeszła nasza perska Foksa.
Była z nami 16 lat.
Nazywaliśmy Ją - i nadal tak mówimy - Foksa Ukochana.
Od tygodnia słabła z dnia na dzień. Wyniki badań nie pokazały nic niepokojącego.
Nie cierpiała.
W nocy siedziałam przy Foksuni. Jej główka spoczywała w mojej dłoni.
Oddech był już słabo wyczuwalny.
Obok nas wtulona leżała wilczyca.
I wtedy wydarzył się coś, czego nigdy przedtem nie widziałam - a kociarą jestem prawie od urodzenia.
W pewnym momencie podeszła do nas druga kociczka Kropka - przyjaciółka Foksy.
Usiadła, podniosła główkę do góry i zakrzyczała. Tak - to nie było miauczenie, wycie - to był głośny, właściwie ludzki krzyk.
Kogo wzywała?
Kto miał przeprowadzić Foksunię przez Most ?

Trzymałam Kotę na kolanach do rana. W mój bok wtulona siedziała wilczyca.

O świcie pochowaliśmy Foksę w ogrodzie - wśród fiołków i rozkwitłych tulipanów.
Tam, gdzie 9.4. o godz. 6.20 zapłonęła świeca dla Villentretenmertha.
Oboje płakaliśmy - odeszła Przyjaciłóka - Foksa Ukochana.

ktoś przyszedł.....
współczuję,
Foksa ... do zobaczenia

Foksa [*]

**Adopcje: 12 >>**

Cudownie jak kicia nie cierpi i spokojnie odchodzi .Współczuję straty

Foksa[*]

A życie toczy się dalej...
I jak zawsze śmiech będzie się przeplatał z łzami...

Kasia jest coraz bardziej odważna.
Wczoraj wieczorem przyjechałam do zgierskiego domu.
Jak każdy rasowy kociarz, po wejściu liczę koty.
I co widzą tygrysie oczy moje, co?
Kasia, ziewając wyszła z kuchni.
A więc już nie dobrowolna okupacja tylko jednego pokoju.

Zresztą.
Sobota. Jesteśmy oboje w zgierskim domu.
Po obiedzie ślubne szczęście śpi.
Mozart w tle a mnie jakiś czort nosi.
Poniosło mnie do kasiowego pokoju.
Za cicho było, miauwa.
Sięgam na górę wolnostojącej części regału, otwieram dzrzwiczki i widzę - jak na zwolnionym filmie - całą górną część przechylającą się na mnie.
Zdarzyłam ręką zablowować, ale...
Potworny łoskot tłukącego się szkła i porcelany wstrząsnął cichym, pogrążonym we śnie domem.
Koty niczym futrzaste smugi uciekły do innego wymiaru.
Pan mąż z obłędem w oczach przybiegł na ratunek.
A Kasia...
Kasia wyjrzała ze swojego kącika, spojrzała na mnie z niesmakiem - " Czy ty Ruda, MUSISZ zachowywać się jak słoń w składzie porcelany? JA śpię !"
Ja też zachowałam olimpijski spokój.
No bo właściwie...

rozumiem, że rodowe dobra segregujesz
ale rzeczywiście w nieco spektakularny sposób
:roll:

Kinnia pisze:rozumiem, że rodowe dobra segregujesz
ale rzeczywiście w nieco spektakularny sposób

Nie miałam takiego zamiaru, oj nie.

Foksa [*]

Czy pocieszy Cię jeśli powiem, że przypadkowo odwaliłam w dzieciństwie podobny numer? Łaska boska, że ani mnie, ani koledze nic się nie stało.

Oj, chyba wszyscy - Wy i ja - mieliśmy szczęście.

Foksa ['] Dobrze, ze odeszła tak, że mogłaś być z nią do końca. Miała piękne kocie życie, bo była kochana.

Wypadek z regałem przerażający, mogło być nieszczęście, oj mogło. Całe szczęście, że ucierpiała tylko porcelana! I ze TZ był akurat w domu, żeby ci pomóc!

Minął miesiąc - jak tam Kasia i jej Duża? :1luvu:

Szylkretka Kasia ['] Kasia Dwa dostała swoją szansę.

Kto przegląda forum