Gustaw i Orbis i Florencja, czyli Ragilian. Miałam wypadek.

Podczytuje i pozdrawiam.Pieknie piszesz o życiu,masz prawdziwy talent.Masz wspaniałe dzieci i piekną kocia arystokracje.

fumcia pisze:Podczytuje i pozdrawiam.Pieknie piszesz o życiu,masz prawdziwy talent.Masz wspaniałe dzieci i piekną kocia arystokracje.

Witaj fumciu na wątku. Cieszę się, że podczytujesz. I miło mi, że Ci się tu podoba.
Jedyne skojarzenie, które przychodzi mi na myśl, gdy zastanawiam się nad tym, co tu nasmarowałam, to ,, popłuczyny umysłowe''. Tak... Strumień myśli przelanych przez klawiaturę, jak przez neurony, do istoty szarej intrenetu.
Mogłam dzisiaj pospać dłużej, do siódmej, czyli o mało oczy mi nie zgniły od nadmiaru luksusu. Szczęściem, ,,jak kot głodny, to zły''... Obudziły mnie odgłosy zapasów i kotłowania obok mojego łóżka. Orbiś z Florcią urozmaicali sobie czas oczekiwania na śniadanie wzmożoną aktywnością fizyczną oraz wokalną. Przed świętami TŻ zrobił przemeblowanie: biblioteczkę przesunął pod okno, a duży drapak ustawił obok łóżka. I teraz codziennie, jak o świcie otworzę oko, to pierwsze, co widzę na tle wschodzącego słońca, to zwisające nade mną łapięta wraz z kudłatym ogonem. To Gustawek -Król Drapaka, się nie mieści na najwyższej półce. A drapak został wyprodukowany z przeznaczeniem dla dużych kotów. Muszę poszukać takiego dla serwali, żeby był odpowiedni dla Jego Puchatości Gustawka. To znaczy, żeby przy rozciągnięciu rozkosznego ciałka w fazie REM, nic kotkowi nie zwisało.
Jak już poczuję moc do czynu i wstanę, to idę do łazienki w wiadomym celu. A tam często wypoczywa Jego Puchatość Władca Umywalki Orbisio. Pogłaszczę po głowie, zabieram swoje zabawki i maszeruję umyć paszczę do drugiej łazienki. Na szczęście Florcia, jakże oryginalna i niezwykła istota, nie okupuje kolejnch zdobyczy kultury sanitarnej, tylko wędruje za mną, jak pies i awanturuje się o jedzenie. Czasem natomiast znika. Chowa sie przed światem. Wtedy podążam w stronę otwartej, bądź tylko uchylonej szafy i tam znajduję moją królewnę. Bo Florcia, to panna szafiarka.
Taka to właśnie kocia arystokracja sprawia, że moje życie nabiera blasku i nie jest wyłącznie przemijaniem.
TŻ ściele łóżka. I właśnie mnie poinformował, że ,,guma była przylepiona do ściany u Zosi w pokoju!''. To już nabrałam pewności dzięki komu musiałam wyciać gumowy kołtun spomiędzy paluszków na puchatej stópce Orbinia... Zofijka ma szczęście, że jej nie ma. Poszła nocować do swojej przyjaciółki Marysi, córki sąsiadów. Jak wróci, to pewnie mi już złość minie i jej nie ubiję...
Dziś czeka mnie pakowanie, którego to szczerze nie cierpię. Mam talent do sprzątania, rodzenia i pilnowania dzieci, do gotowania talentu nie mam absolutnie, ale mam mus i wolę czynu. Ale do pakowania mam tylko mus. Totalna porażka. Cóż, musi być gorzej, żeby było lepiej. Kocham te dzieci zwierzęco i niezmiernie, ale jak ich wywiozę, to sobie odpoczniemy. Regeneracja też jest potrzebna w życiu.

Widzieć z rana puchaty ogon z właścicielem na tle wschodzącego słońca,cóz bardziej piękniejszego...

Jestem stałą fanką Twoich "popłuczyn umysłowych". powodują one, że od razu ma się ochotę Ciebie poznać.

Ja uwielbiam się pakować!

Piekne widoki z rana :1luvu:

Lekko po dwudziestej pierwszej wracałam z rodzinką z basenu w Stanisławowie Pierwszym. Specjalnie jeżdżę późno, bo wtedy jest mało ludzi i moje foczki mają dużo miejsca do chlapania. A pływają na rozpaczliwca, więc we czworo zajmujemy cały tor. W drodze powrotnej o mało zawału nie dostałam. A szlag najjaśniejszy to już mnie trafił na pewno. Otóż z otwartej na oścież bramy jakiegoś domostwa, wprost pod moje koła, wybiegły dwa czarne, małe pieski. Takie w typie pudla. Kudłate, w lokach. Czas zwolnił. Byłam pewna, że któregoś przejadę. Że nie wyhamuję. Najbliższa całodobowa klinika weterynaryjna jest na Modlińskiej. Vetka. Kiedyś tam zasuwałam po nocy, bo po powrocie ze wsi, znalazłam na Orbisie pchłę. Zdążyłam się zastanowić, jak poszkodowanego pozbierać z asfaltu, żeby nie pogłębić urazu. Nawet na modlitwę mi starczyło czasu. Tak bardzo nie chciałam zrobić psu krzywdy. Myślałam, że własny język połknę z wrażenia. To był moment. Opony wyły tarte o jezdnię. Nie miałam gdzie uciekać, bo obok był płot... Nie poczułam uderzenia. Nie mam pojęcia, czy zdążyły uskoczyć, czy znalazły się między kołami. Zwłaszcza jeden. Ten, który był bliżej. Odbiegły bez skomlenia, w stronę bramy. Luzaki.
Niechaj będą pochwalone tarcze i klocki hamulcowe.
To szczęście, że wolno jechałam. Było nam wesoło. Śpiewaliśmy z Julkiem jakąś piosenkę, żeby Zosia z Pawłem nie mogli się przekomarzać, kto lepiej pływa, dłużej nurkuje i skuteczniej się nie topi. To mógł być ostatni wieczór tych psów.
Nie napiszę, jakie słowa przychodzą mi na myśl, gdy pomyślę o beztroskich właścicielach tych zwierząt... Łaska Boska, że nikomu nic się nie stało.

Trzeci raz sie przymierzam do napisania . Zimno mi się zrobiło na samą myśl :strach:

A właścicielom po zadkach nakopac :evil:

Hej Lilianaj

Nadrobiłam wszystko

To znowu szykuje Ci się urlop od dzieci i urlop w ogóle ohoho

Witaj błogie lenistwo i kocie tyłki zwisające zza małego drapaka

No niestety - chciało się mieć rodgole to też wszystko musisz mieć większe i droższe

Życzę szczęścia w poszukiwaniu odpowiedniego drapaka

Ja mam dla normalnych kotów a też Marysi ciasno. Za to słupek, który kupiłam dla Tosi ma być dla kotów dużych ras - no kpina

Moja rada jest taka - szukaj w sklepie zoologicznym, w którym mają rzeczy dla lwów, to na pewno będziesz miała odpowiedni rozmiar

Przesyłam pozdrowienia i głaski dla Puchatków :201461

Dobry wieczor Ładnej Gromadce, jak tam u Was? :201461

Hej Lilianaj

Witamy sobotnio :1luvu:

Za chwilę odbędzie się misterium pod tytułem:,, Panny Florencji z głodu konanie''. Łaziła po mnie cała trójca, jak spałam. Urządziły sobie ścieżynkę turystyczno - krajoznawczą na moim łóżku żebym miała motywację do w miarę sprawnego podania śniadania. Mi dwa razy mówić nie potrzeba. Jak głodnych trzeba nakarmić, to wstaję i karmię, rozwijając w sobie cnoty ewangeliczne. No więc raźno ruszylam do kuchni, zmyłam stertę naczyń, bo nieco zatęchła (albowiem zmywara nadal zepsuta, a nowej nadal nie ma) i otworzyłam sezamik, żeby dokonać wyboru puszeczki odpowiedniej na śniadanie. Koty w tym czasie otoczyły mnie ciasnym kołem z pazurami i wpatrywały się we mnie, jak w Dżina z lampy. Wybraliśmy Cosmę z kurczakiem. Dawno nie było, więc wybór się spodobał. Florcia, jednakże postanowiła dokonać inspekcji zapasów. Kurczą się i czas najwyższy na złożenie zamówienia w zooplusie. Ja, co prawda wyjeżdżam, ale paczkę odbierze siostra mojej mamy, która ma u mnie zamieszkać i roztoczyć opiekę nad kotami. Tak więc Florcia, posiliwszy się nieco, tak symbolicznie właściwie, dalej wlazla do szafki pod zlewem i nuż wywalać pojemniki z Animondą. Myślałam, że postanowiła przeliczyć i nabrać otuchy, bo na tydzień, to jeszcze starczy. Ale nie. Chodziło o coś zgoła innego. Tam leżał luzem koci cukierek z łososia. I pachniał. I mamił kociczkę moją obietnicą niezwykłych doznań. Ruszyć się nie mogłam za bardzo, bo właśnie karmiłam Orbisia, bo on nad Cosmą zamienia się w Sfinksa. Zastyga w bezruchu i czeka, aż pańcia przyjdzie i podstawi jedzenie pod nos. Florcia znalazła cukierka i wywlokła go na podłogę. Duży był i twardy, ale w końcu udało się go rozkruszyć kocince mojej. Patrzę... dławi się. Z uśmiechem. Widocznie smakuje. W końcu, dławi się nastepnym kawałkiem. O rety! Oczami wyobraźni już widzę, jak ją trzymam u weta na Modlińskiej (tam jest wet całodobowy), a on świeci sobie światełkiem, i pęsetą wyciąga z rozwartej paszczy, kawałek cukierka. Szczęściem, słyszę jakieś trzaski i panna połyka cukierka. Resztą zajmuje się usłużny Gustawek, którego nic nie dławi, bo ma większy aparat do gryzienia. Hap i już po cukierku.
Zaraz zrobię rewizję i schowam cukierki na specjalne okazję i dla wyznaczonych kotów.
Już piszczy. Siedzi naprzeciwko mnie i mlacze. Czyli kona z głodu. Przedstawienie rozpoczęte. Miska z Cosmą stoi na podłodze. Ni e wymięknę. Niech najpierw zje, co ma.