Moi rezydenci starzeją się. Ziutka niby w porządku, a taka sucha staruszka się z niej robi. Ruduś-Duduś coraz chudszy, trzeba znowu na kontrolę, bo po jego operacji jelit, to życie podobno jest troszkę na kredyt.
Mały bezzębny coraz lepiej, ale śpi coś dużo. Bolka ma brzydkie futro. To całe towarzystwo powyżej 10-letnie, nie bardzo stare, ale przecież od dawna seniorzy. Powypadkowy, padaczkowy Fartek i nieobsługiwalna Kiore, która nie wiadomo co przeszła w najwyraźniej psychopatycznym, krótkotrwałym DS.
Baśka, która ma prawo mieć płuca do kitu po dzieciństwie na mrozie i braku rokowań na życie.
Żaden z moich własnych kotów nie jest "normalnym" zdrowym kotem. Staram się tylko pozytywnie myśleć, życzyć nam jak najdłuższego życia razem, a nie mogę się oprzeć strachom: jak długo będziemy w komplecie.
Adopcje tymczasów praktycznie stoją. Są zapytania, ale z gatunku tych, co chcieliby uszczęśliwić kotka wolnym wybiegiem albo nie uznają zabezpieczeń domu za stosowne, bo za kratami mieszkać nie będą. A jak trafi się ktoś fajny, dobrze rokujący dom, to albo na końcu świata albo kontakt się urywa albo znajduje innego kota.
I tak sobie żyjemy, wcale nie powolutku, bo na ogół zabiegani, w oczekiwaniu na prawdziwą wiosnę i lepsze humory.
Ja staram się wyjść z założenia, że nie ma co psuć wspólnych chwil negatywnymi emocjami. Co ma być to przyjdzie, a dopiero wtedy będziemy się smucić. Też czekam wiosnę, oczyszczam umysł i się powoli nastrajam na lepszy humor 
Ale czasem i tak dobrze jest to przeczytać. Żeby nie zapomnieć. Wdech, wydech i do przodu. A potem usiądź wśród futerek i odetchnij ciesząc się nimi 
A wciąż obiecuję sobie i światu, że zwolnię tempo. Kiedyś... 
