Racuch odnaleziony 19.02.2015!!!

[haaszek]

I się poryczałam...

[Ada5]

Strasznie ciesza takie historie!
Koniecznie zostan z nami Ada5! Iwonami dobrze mowi, po takich przejsciach trzeba "podawac dalej" ten optymizm, bo na kazdego szukajacego przychodzi taki moment, gdy mowi "odpuszczam, nie znajde, juz nie dam rady"

Jeśli tylko komuś będę w stanie pomóc, to pomogę zawsze!!! Wy dałyście mi siłę do szukania. Historia Racucha zakończyła się szczęśliwie. Ten szybki i nieoczekiwany happy end uczy, że trzeba mieć nadzieję i nie upadać na duchu. Teraz łatwo mi pisać, bo Racuch leży obok. Kiedy go szukałam, wiele razy się załamywałam (właściwie to było jedno wielkie załamanie), ale dzięki ciągłemu działaniu, ciągłemu obmyślaniu, co jeszcze mogę zrobić, i robieniu tego, udało się. A to było możliwe dzięki Wam. Dlatego będę "podawać dalej"

[meggi 2]

Kibicowałam Racuchowi. Poprosimy o fotki wędrowniczka z pieleszy domowych.

[Basiai]

Cudnie, cudnie, cudnie !!!
Ja też tak chce się cieszyć z powrotu mojej kotki !!!

[Iwonami]

Cudnie, cudnie, cudnie !!!
Ja też tak chce się cieszyć z powrotu mojej kotki !!!

Ale czy szukasz, czy czekasz, że sama wroci?

Ada5 wykonała morderczą pracę i Racuch jest w domu.
Mnie teraz pracuje wyobraźnia. Co to biedactwo musiało przeżyć przez te 6 tygodni. Jak zdobywał jedzenie, picie. Pewnie było mu trudno, widać po jego futerku (zdjęcie jest na Facebooku) i po tej strasznie smutnej minie. Moja Ogrynia wychowała się i żyła na ulicy. A Racuch wyszedł z ciepłego domu.....

[magicmada]

Wybaczcie chaos w mojej wypowiedzi, ale ciągle nie mogę uwierzyć, że to wszystko prawda. Racuch jest wychudzony, ale nie stało mu się nic poważnego. Byłam dziś z nim u weta - jest trochę przeziębiony, ale to nic poważnego. Dostałam leki na wzmocnienie, ma się grzać, a ja mam obserwować, czy coś złego się nie dzieje. Zeszła z niego adrenalina, padł. Dostaje jedzenie w małych porcjach, za to często. Jest ciągle wystraszony i smutny, jakby nie mógł otrząsnąć się z tego, co mu się przydarzyło, i uwierzyć, że to już koniec. Ja też nie mogę w to uwierzyć. Koniec nerwów, niepokoju, wyobrażania sobie najgorszego, wyobrażania sobie, co mogło się stać, jeśli nie stało się najgorsze. Biegania po nocy, czatowania na koty, wypatrywania, czy gdzieś w krzakach może czai się Racuch. A najgorsze w tym było ciągłe zmaganie się z nadzieją i jej brakiem, z wiarą, że jest w pobliżu, że może tuż tuż, i chwilami kompletnego upadku, gdy miałam poczucie, że wszystko, co robię, nie ma sensu. Po miesiącu zupełnej ciszy sprawy potoczyły się błyskawicznie. Aby koniec był możliwy, musiał nastąpić splot różnych przypadków, które razem dały sukces. Moi znajomi, którzy słuchali opowieści o poszukiwaniach Racucha, od pewnego czasu uważali, że popadam w przesadę, mówiąc oględnie, że należy już odpuścić, że kot się nie znajdzie i powinnam przestać o nim myśleć. Dziś kręcili z niedowierzaniem głowami i mówili, że udowodniłam, że jeśli naprawdę dąży siędo celu, to się go osiągnie, choćby był, jak znalezienie igły w stogu siana. Bo tym jest w istocie znalezienie zagubionego zwierzęcia. Cieszę się, że epopeja Racucha już się zakończyła. Jeszcze chwila i mógł jej nie przeżyć. Dzięki Waszemu wsparciu i dopingowi, dzięki sile od Iwonami, dzięki ludziom, którzy bezinteresownie zaangażowali się w tę historię, a było ich niesłychanie dużo, dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jak dużo, i dzięki dziewczynom, które go przygarnęły, dzięki Uli, która przyjechała na chwilę z Katowic, by spotkać Racucha na ulicy, i Marcie, która wypatrzyła zdjęcie w internecie, wszystko to było możliwe. A! I nie wiem, jak zmienić tytuł wątku - chętnie bym to zrobiła

Pamiętam to jak dziś, przeżywałam podobne stany. Bardzo się cieszę z odnalezienia Racucha. Ile on kilometrów przewędrował?

[Iwonami]

Ado, zrobię to za Ciebie. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. Przepraszam, chcę pokazać tym, ktorzy kibicowali, a nie są na Facebooku. Racuszek doszedł do Karczewa.
Odległość na mapie 8 km, ale to już lepiej wyjaśni Ada5.
I obiecuję już się nie wtrącać.

Racuch przed:



Racuch po:

[Batka]

Ogromnie się cieszę, że Racuch się odnalazł

[Iwonami]

Wybaczcie chaos w mojej wypowiedzi, ale ciągle nie mogę uwierzyć, że to wszystko prawda. Racuch jest wychudzony, ale nie stało mu się nic poważnego. Byłam dziś z nim u weta - jest trochę przeziębiony, ale to nic poważnego. Dostałam leki na wzmocnienie, ma się grzać, a ja mam obserwować, czy coś złego się nie dzieje. Zeszła z niego adrenalina, padł. Dostaje jedzenie w małych porcjach, za to często. Jest ciągle wystraszony i smutny, jakby nie mógł otrząsnąć się z tego, co mu się przydarzyło, i uwierzyć, że to już koniec. Ja też nie mogę w to uwierzyć. Koniec nerwów, niepokoju, wyobrażania sobie najgorszego, wyobrażania sobie, co mogło się stać, jeśli nie stało się najgorsze. Biegania po nocy, czatowania na koty, wypatrywania, czy gdzieś w krzakach może czai się Racuch. A najgorsze w tym było ciągłe zmaganie się z nadzieją i jej brakiem, z wiarą, że jest w pobliżu, że może tuż tuż, i chwilami kompletnego upadku, gdy miałam poczucie, że wszystko, co robię, nie ma sensu. Po miesiącu zupełnej ciszy sprawy potoczyły się błyskawicznie. Aby koniec był możliwy, musiał nastąpić splot różnych przypadków, które razem dały sukces. Moi znajomi, którzy słuchali opowieści o poszukiwaniach Racucha, od pewnego czasu uważali, że popadam w przesadę, mówiąc oględnie, że należy już odpuścić, że kot się nie znajdzie i powinnam przestać o nim myśleć. Dziś kręcili z niedowierzaniem głowami i mówili, że udowodniłam, że jeśli naprawdę dąży siędo celu, to się go osiągnie, choćby był, jak znalezienie igły w stogu siana. Bo tym jest w istocie znalezienie zagubionego zwierzęcia. Cieszę się, że epopeja Racucha już się zakończyła. Jeszcze chwila i mógł jej nie przeżyć. Dzięki Waszemu wsparciu i dopingowi, dzięki sile od Iwonami, dzięki ludziom, którzy bezinteresownie zaangażowali się w tę historię, a było ich niesłychanie dużo, dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jak dużo, i dzięki dziewczynom, które go przygarnęły, dzięki Uli, która przyjechała na chwilę z Katowic, by spotkać Racucha na ulicy, i Marcie, która wypatrzyła zdjęcie w internecie, wszystko to było możliwe. A! I nie wiem, jak zmienić tytuł wątku - chętnie bym to zrobiła

Pamiętam to jak dziś, przeżywałam podobne stany. Bardzo się cieszę z odnalezienia Racucha. Ile on kilometrów przewędrował?

To co wytłuściłaś..... To ja tak przez 5 miesięcy...... Ty zresztą też.
Teraz unikam miejsc, w których szukałam, ale gdy znajdę się tam, bo muszę - targają mną dziwne uczucia, nie umiem ich nawet opisać, wszystko wraca i natychmiast jest mi źle. Mimo, że Ogrynia jest w domu. Został w mojej głowie ślad po tym wszystkim, jeszcze nie do wymazania.

[Ada5]

Ado, zrobię to za Ciebie. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. Przepraszam, chcę pokazać tym, ktorzy kibicowali, a nie są na Facebooku. Racuszek doszedł do Karczewa.
Odległość na mapie 8 km, ale to już lepiej wyjaśni Ada5.
I obiecuję już się nie wtrącać.

Racuch przed:



Racuch po:

Iwonami, dzięki za umieszczenie zdjęć. Nie zrobiłam tego, bo nie wiem, jak to robić tu na forum. Przez ostatnich 6 tygodni goniłam Racucha, teraz mogę odetchnąć i nauczyć się lepiej obsługi forum Racuch ma się niemal z każdą godziną lepiej. W domu fruwają kocie feromony - obróżka i dyfuzor. To bardzo pomaga, zwłaszcza, że jest jeszcze przestraszony wciąż maluch - Precel Mam nadzieję, że Racuch szybko nabierze ciała - apetyt mu dopisuje. Dostaje małe porcje, ale często. Niebawem będę mogła go też trochę umyć, na razie ma wylany na kark lek. No, i śpi, śpi, śpi... Razem ze mną

[Iwonami]

Maleńki. Taki bezbronny na tym zdjęciu. I widać, że taki do zakochania.
Moja to brzydula. Pospolity burasek z urwanym uchem. Ale kocham ją całym sercem. Boleję tylko nad tym, że jeszcze nigdy jej nie pogłaskałam, nie przytuliłam.
Chodzi za mną, wodzi zakochanymi oczami, albo mi się wydaje, że są zakochane, ale gdy tylko wyciągnę rękę w jej kierunku - ucieka.
Mój happy end jest już trochę inny. Żeby Ogrynia ze mną spała, to już nierealne marzenie......

[Verp]

Gratulacje że kot się znalazł, śledziałem wątek. To ile km od miejsca zaginiecia zawędrował?

Swoją drogą odnośnie zaginionych kotów opisze wam historie która mi się ostatnio wydarzyła. Ślędze ostatnio pilnie ogłoszenia z mojego miasta dot. kotów bo szukam kotki do dokocenia i czasem też pojawiają się ogłoszenia kotów zaginionych.

Jakiś miesiąc temu jak wracałem do mieszkania zauważyłem koło krzaków siedzącego kota. Od razu podszedłem do niego bo jest to nowe osiedle i zobaczyć tu wolnożyjącego kota to duża rzadkość. Kot miał baardzo charakterystycznie umaszczony pyszczek - cały czarny z rudą "łezką" pod okiem. Jak podszedłem bliżej to uciekł.

Coś mnie natchnęło i od razu po wejściu do domu wszedłem na ogłoszenia. No i jest ogłoszenie z tym (tak na 99%) kotem. Od razu telefon do właścicielki. Niestety historia na razie nie ma happy endu bo widzę że ogłoszenia dalej wiszą w necie i są odświeżane.

O ile to był ten kot, to przez 2 lata w tym wypadku daleko nie zawędrował. Od miejsca zaginięcia do miejsca w którym go widziałem jest wg google maps równy 1km. Osiedle obok.

[Iwonami]

Nie ma reguły. Czasem koty pokonują bardzo duże odległości. Nawet i 15 kilometrów.
Moja poszukiwana kotka odnalazła się bardzo daleko od miejsca zaginięcia. Po prawie 5 miesiącach.

[Batka]

Maleńki. Taki bezbronny na tym zdjęciu. I widać, że taki do zakochania.
Moja to brzydula. Pospolity burasek z urwanym uchem. Ale kocham ją całym sercem. Boleję tylko nad tym, że jeszcze nigdy jej nie pogłaskałam, nie przytuliłam.
Chodzi za mną, wodzi zakochanymi oczami, albo mi się wydaje, że są zakochane, ale gdy tylko wyciągnę rękę w jej kierunku - ucieka.
Mój happy end jest już trochę inny. Żeby Ogrynia ze mną spała, to już nierealne marzenie......

poczekaj poczekaj
moja Kondi po 8 latach bycia dzika dzika
(widywałam ją pod łóżkiem i przy miskach)
od kilku tygodni, jak leżę w łóżku dość długo przychodzi i pozwala się pogłaskać,
ale nie wolno patrzeć na nią wtedy
i zdarza się się położy się w nogach

Cuda się zdarzają.....

[Iwonami]

Maleńki. Taki bezbronny na tym zdjęciu. I widać, że taki do zakochania.
Moja to brzydula. Pospolity burasek z urwanym uchem. Ale kocham ją całym sercem. Boleję tylko nad tym, że jeszcze nigdy jej nie pogłaskałam, nie przytuliłam.
Chodzi za mną, wodzi zakochanymi oczami, albo mi się wydaje, że są zakochane, ale gdy tylko wyciągnę rękę w jej kierunku - ucieka.
Mój happy end jest już trochę inny. Żeby Ogrynia ze mną spała, to już nierealne marzenie......

poczekaj poczekaj
moja Kondi po 8 latach bycia dzika dzika
(widywałam ją pod łóżkiem i przy miskach)
od kilku tygodni, jak leżę w łóżku dość długo przychodzi i pozwala się pogłaskać,
ale nie wolno patrzeć na nią wtedy
i zdarza się się położy się w nogach

Cuda się zdarzają.....

Że cuda się zdarzają wiem bardzo dobrze zdarzył mi się .
Adzie też
Miałam już dzikuskę. Niedotykalską. Po czterech latach wskoczyła na kolana odwiedzającej mnie koleżance (nie mnie, swintucha ) i od tej pory była nakolankowcem i moją przylepą. To było tak, jakby ktoś przekręcił jakiś pstryk. I stało się!
Tutaj we środę będzie 3 lata, więc kto wie....... Tylko ja mogę nie doczekać, bo jestem dość stara