Mokatkowo. Zen [*], żegnaj mój kocie

Smutna to wiadomość , brak słów aby Cię pocieszyć M.
Dałaś mu DOM I SERCE . Najlepsze jakie mógł mieć .

Ale jestem i w razie potrzeby wiesz jak i gdzie mnie znaleźć

Siostrzyczko....

[*] Nie mogę uwierzyć, współczuję Wam bardzo

Żegnaj Zenusiu[*] brykaj za TM :cry:

Mirando przytulam mocno - smutno

zrobiłaś dla niego wszystko, co było w ludzkiej mocy, wiem, to nie pociesza :cry:

do zobaczenia kochany kocie....Zen [*]

Zenusiu [*]
Oboje byliście bardzo dzielni, dałaś mu wszystko czego mógł tylko chcieć, był kochanym domowym kotkiem. Trzymaj się mocno

Dziękuję Wam wszystkim.
Wpadliśmy w błędne koło - Zen potrzebował kroplówek, żeby zwalczać mocznik a każda kroplówka rozrzedzała mu krew. Poziom hemoglobiny groził uduszeniem się kota.
Opcje były trzy:
Transfuzja krwi. Zen miał nie więcej niż 2% szans na przeżycie zabiegu a on na pewno rozwaliłby mu nerki do końca.
Steryd, który sportowcy stosują jako doping, który wzmocniłby produkcję krwinek. Skutek dla nerek jak wyżej, Zen zyskałby może miesiąc.
Pozwolić mu oddejść.
Zen nie miał już wczoraj sił, chodził chwiejnie, ciężko oddychał. Bardzo chciałam mieć go jeszcze ten miesiąc, ale on już nie chciał. Nie wszedł do torby tylko wrócił do klatki
Żadnego swojego kota nie kochałam tak jak Zena. Zastanawiam się czy w ogóle kogoś tak kochałam. Do pięciu lat, które mieliśmy przeżyć razem, zabrakło czterech i czterech dni. Dał mi tyle ile mógł.
Gdybym wiedząc jak to się skończy, miała raz jeszcze podjąć decyzję o zabraniu go ze schronu, zrobiłabym to. To był MÓJ kot. Chorował, wybrzydzał, generował masakryczne koszty, wymagał dokarmiania, był stary i bury i był najwspanialszym kotem jakiego znałam.

Trzymaj się M. :201428

Mirando, w takich okolicznościach podjęłaś bardzo trudną, ale mądrą decyzję. Bardzo cieszę się, że posłuchałaś Zena i nie pozwoliłaś by cierpiał. Byłaś Jego Aniołem. Bardzo, żałuję, że nie mieliście więcej czasu, że nie spotkaliście się wcześniej. Tak, to był Twój kot. Mieliście niesamowite szczęście, że się znaleźliście (jak pomyśleć jaką piękną historię razem napisaliście: Stary, zapomniany, niechciany kot, przebywający, gdzieś na drugim końcu kraju w schronisku, przez parę ładnych lat i Ty, któraś Go jakimś cudem wypatrzyła, pokochała, dała dom... Zakończenie, mimo całego bólu, też jest szczęśliwe, Zen umarł otoczony miłością :cry:

)
Znam uczucie straty TEGO kota, bo każda relacja jest inna, swoje zwierzęta się kocha, ale niektóre są po prostu... te i żadne inne. Jest rozdzierający. Trudno cokolwiek napisać, co pomogłoby Ci w tych chwilach, więc napiszę, że po prostu jestem. Nie znałam Zena, ale lubiłam Go i będzie mi brakować opowieści, zdjęć...

Asiu dziękuję. Wiem, że to była słuszna decyzja, ale brak Zena póki co jest nie do wytrzymania. Dom bez Niego nie jest domem, jest miejscem w którym mieszkam.