Nie wygrałam w totka, nie zdobyłam majątku i sławy... Z drugiej strony - szczęściem był dla mnie każdy dzień spędzony razem z tych krótkich 2 lat, które nam były dane.casica pisze:Tak mi się przypomniała Puti, która całe swoje kocie życie była najporządniejszą koteczka świata. A jako schorowana staruszka lała mi do łóżka, pod łóżko, w przedpokoju, w nieprawdopodobnych zupełnie miejscach. Ale co było robić? Kochać tylko.
Oj, tak, kochać dalej. U nas tak było niedawno, pod koniec choroby Maćka: mimo że zawsze był idealnie czystym kotkiem, to w tym ostatnim okresie zdarzało mu się, że sikał tam, gdzie stał, najgorsze było, że upodobał sobie szafki w kuchni (a kuchnię mamy otwartą). No i co było robić? Sprzątać i kochać.
Ja myślałam, że - brudasisko, uprawiacz dialogów, wymuszacz, w końcu abnegat. A nie, wcale nie. Starał się ten kotek, żebyśmy mieli szczęście. Wielce się starał - raz moczem, raz kupskiem, prawie jak ogniem i mieczem 
W trudzie i znoju, przez całe bure życie niszczył dywany, kanapy, fotele, dewastował parkiet, starał się. Nasz mały bury bohater, dobry duszek 
po prostu zabiegał o szczęście domowego ogniska. No i moc(z) przekazał Ryszardzie, teraz ona dba 
wszelkiemu bydlęctwu z wykrywaczami metalu, wszelkim pokątnym handlarzom, przemytnikom, złoczyńcom jednym słowem 
Co do reklamacji to nie ma i nie było, na TAKIEGO wspaniałego kota 
