Koci "trójkąt": Kropcia nie żyje. Adolfina w dt

Kropcia została uśpiona - tak, jak Kasia i Bisia.

W sobotę około 14-tej wypogodziło się i gdy wróciłam z lecznicy z kroplówkami dla Kropci, koty wyszły do ogródka. Kropcia była dużo słabsza niż poprzedniego dnia, ale przebywała w ogródku ponad 4 godziny. Posiedziała i poleżała sobie w słonku we wszystkich tych miejscach, które najbardziej lubiła: na murku - z brzegów i pośrodku, pod ogrodzeniem i w rogu tarasu. Chodzenie męczyło ją bardzo. Wiedziałam, że nie można już dłużej czekać na cud. Przygotowałam transporterek tak, aby go nie widziała.
Wróciła do domu tuż przed zachodem słońca i położyła się pod kanapą. Zajrzałam do niej i w jej oczach zobaczyłam, że ona też już wie.
Poszła do domku w drapaku, a ja położyłam się na kanapie. Zawołałam ją do siebie, a ona przez chwilę jakby się zastanawiała, lecz potem wyszła z domku, wskoczyła na kanapę i położyła się zwinięta w kłębek i wtulona we mnie tak, jak to zawsze robiła. Leżałyśmy tak prawie 3 godziny. Głaskałam ją i mówiłam jej jaka jest piękna, mądra i kochana. W międzyczasie umówiłam się z taksówkarzem i z lecznicą, że przyjedziemy między 22 i 23-cią.
O 22-giej zaniosłam ja do transporterka i pojechałyśmy. W taksówce głaskałam ja i uspokajałam, żeby się nie bała, że znowu ją zostawię pod jakąś kroplówką, ale oczywiście bała się.
W lecznicy wtulała się w kocyki w transporterku, więc głaskałam ją nadal i pocieszałam, że to będzie tylko zastrzyk i że tym razem jej nie zostawię.
Wetka zrobiła zastrzyk znieczulający szybko, żeby Kropcia nie musiała bać się dłużej, a właściwy lek podała w formie wlewu dożylnego w tylnej łapce.
Wetka powiedziała mi także, że lepiej by było gdybym wyszła poczekać na korytarz i nie patrzyła na to, ale ja byłam do końca ze wszystkimi swoimi kotami, więc tym bardziej nie mogłam opuścić Kropci, której to obiecałam.
Ciałko Kropci zostało w lecznicy, owinięte w jej kocyk.

Kropcia była ze mną prawie 10 lat.
Bardzo trudno będzie żyć bez niej.

Naprawdę Ci współczuję. Mój Zamuś także został uśpiony, lecz był ze mną zaledwie parę miesięcy. Mimo, to nie mogę się przyzwyczaić do tego, że nie ma go z nami. A co masz powiedzieć ty, skoro Kropcia była z tobą prawie 10 lat :placz:

Lukas77 pisze:Naprawdę Ci współczuję. Mój Zamuś także został uśpiony, lecz był ze mną zaledwie parę miesięcy. Mimo, to nie mogę się przyzwyczaić do tego, że nie ma go z nami. A co masz powiedzieć ty, skoro Kropcia była z tobą prawie 10 lat

Parę miesięcy także wystarczy, aby przywiązać się tak, że już nigdy nie zapomni się biednego stworzonka.
Po wielu latach jest trudno się rozstać, bo było się razem tak długo, a po kilku miesiącach jest jeszcze trudniej się rozstawać, bo było się razem za krótko. Wydaje się człowiekowi, że ma przed sobą wiele dobrych lat z kochanym zwierzątkiem, a tymczasem otrzymuje od losu tak niewiele.

Podziwiam Cię, że potrafiłaś podjąć tą decyzję w tak zdroworozsądkowy sposób i ze to tak opisujesz. Ja chyba jestem egoistką ,bo nie byłoby mnie stać na takie coś, nie dałabym poprostu rady

Kropciu [']
Bardzo współczuję. Dałaś jej wspaniałe 10 lat.

Goyka pisze:Podziwiam Cię, że potrafiłaś podjąć tą decyzję w tak zdroworozsądkowy sposób i ze to tak opisujesz. Ja chyba jestem egoistką ,bo nie byłoby mnie stać na takie coś, nie dałabym poprostu rady

Ja też nie daję rady - serce mi wysiada, słabo robi mi się co chwilę.

Ale w przypadku ostatniego stadium PNN eutanazja jest jedynym wyjściem, jeśli nie chcemy, aby nasze zwierzę umierało w mękach.

Z tym, że wtedy, kiedy weci starali się skłonić mnie do podjęcia tej decyzji, było za wcześnie (według mnie i jestem pewna swojej oceny sytuacji).
Kropcia jeszcze chciała żyć, jeszcze chciała przebywać w ogródku, a w lecznicy wszelkimi siłami starała się dostać do transporterka, aby wracać do domu. Zależało jej na życiu mimo, że już była w ciężkim stanie. Nie wiem, jak to się stało, że nastąpiło takie załamanie pracy nerek pomiędzy 3 a 10 września (może to była tylko chwilowa poprawa, a nerki już wtedy pracowały ostatkiem sił), ale Kropcia jakoś to wszystko wytrzymywała. Ja czekałam na ten moment, kiedy ona zrozumie, że już nie ma powrotu z tej drogi. Zwierzęta doskonale to wyczuwają.
Nie mogłabym wywlekać jej z domu na siłę, upychać broniącą się w transporterku, gdy dla niej życie nadal trwało normalnie mimo cierpień. Czekałam na tę chwilę, kiedy dla niej wszystko przestanie mieć znaczenie, poza tym jednym - aby cierpienie się skończyło. I ta chwila nadeszła w sobotę.

W dniu, w którym została uśpiona Kasia, jeździłam z nią do lecznicy 2 razy. Około południa nie zdecydowałyśmy się z wetką na uśpienie, mimo, że stan Kasi był właściwie beznadziejny, bo Kasia jeszcze walczyła: broniła się przed mierzeniem temperatury, miauczała ze złością. Ale kilka godzin później Kasia już tylko leżała z cierpieniem w oczach i narastającą niewydolnością krążenia i było jej wszystko jedno, co nią robimy. Została uśpiona przed 22-gą tego samego dnia.

Piszę to wszystko, aby pokazać tym, którzy się tego obawiają, że jako opiekunowie naszych zwierząt mamy za zadanie uchronić je przed cierpieniem na wszystkie możliwe sposoby i że jeśli eutanazja jest tym sposobem, to nie bójmy się zdecydować się na nią. Czy lepsza byłaby śmierć przez uduszenie, z wnętrznościami poparzonymi mocznikiem?
A tylko taki niestety mamy wybór przy tej chorobie.

I lepiej przemyśleć wszystko wcześniej, przygotować się na różne ewentualności, aby oszczędzić umierającemu zwierzęciu dodatkowego stresu, jaki możemy spowodować naszym strachem i zdenerwowaniem.

kasumi pisze:Kropciu [']
Bardzo współczuję. Dałaś jej wspaniałe 10 lat.

Tak, chyba było jej ze mną nieźle. Ale tak strasznie szkoda, że nie mogło być tych lat trochę więcej.

decyzja o eutanazji jest słuszna zawsze kiedy kot cierpi,
właśnie , pewnie wkrótce będę musiała ją podjąć,
wszystko będzie wiadomo jutro, :cry:

Wszystko, co piszesz, to prawda. Nie zmniejsza to bólu po stracie, ale ważne jest, że zdajemy sobie sprawę z naszej odpowiedzialności nie tylko za dobre życie kota, ale i za jego w miarę możliwości godną, spokojną śmierć. Kropcia miała u Ciebie jedno i drugie.

Zawsze jest za wcześnie.

wiesiaczek1 pisze:decyzja o eutanazji jest słuszna zawsze kiedy kot cierpi,
właśnie , pewnie wkrótce będę musiała ją podjąć,
wszystko będzie wiadomo jutro,

Ogromnie Ci współczuję.
Nieuleczalna choroba zwierzęcia i wszystko, co się z tym łączy, potrafi zdewastować człowieka totalnie.
Biedny kotek.

mb pisze:
wiesiaczek1 pisze:decyzja o eutanazji jest słuszna zawsze kiedy kot cierpi,
właśnie , pewnie wkrótce będę musiała ją podjąć,
wszystko będzie wiadomo jutro,

Ogromnie Ci współczuję.
Nieuleczalna choroba zwierzęcia i wszystko, co się z tym łączy, potrafi zdewastować człowieka totalnie.
Biedny kotek.

mój Zorcio będzie jutro miał zdjęcia rtg główki, pod kątem nowotworu, na tomografię w obecnej chwili mnie nie stać,
dziś już nie chciał jeść, karmię go strzykawką, ale to jest straszne dla niego, broni się jak szalony, zaciska pyszczek,
przez moment miał drgawki i nie mógł utrzymać równowagi,
wolałabym żeby umarł cichutko w domu, naprawdę :cry:

weatherwax pisze:Wszystko, co piszesz, to prawda. Nie zmniejsza to bólu po stracie, ale ważne jest, że zdajemy sobie sprawę z naszej odpowiedzialności nie tylko za dobre życie kota, ale i za jego w miarę możliwości godną, spokojną śmierć. Kropcia miała u Ciebie jedno i drugie.

Zawsze jest za wcześnie.

Tak, zawsze jest za wcześnie na rozstanie z tymi, których kochamy.
A ból jest potworny. I widok tego biedactwa, jeszcze tak niedawno pięknego, dzielnego kota, a w ostatnich chwilach - zrujnowanego fizycznie nieszczęśnika.
Chciałoby się pamiętać tylko to, co było dobre i radosne, ale to nie jest łatwe. Kiedyś będzie łatwiej, ale jeszcze sporo czasu musi upłynąć.

Dawniej myślałam o eutanazji w domu, aby nie wozić kota do lecznicy. Ale obcy człowiek w domu to także stres. Chyba nie da się tego uniknąć.

Koci "trójkąt": Kropcia nie żyje. Adolfina w dt

Kto przegląda forum