Nasza kocia... maluszki, jeden niewidomy, prośba o wsparcie.

Właśnie przeczytałam o Twoich kotkach.. bardzo mi przykro

Będę za nie bardzo mocno trzymać kciuki!

Zawsze trzeba mieć nadzieję i walczyć o ile zwierzę nie cierpi :ok:

Moi chłopcy od prawie 3 lat mają zdiagnozowane FeLV od ponad roku dodatkowo PNN czy to powód aby ich uśpić...? Absolutnie nie, radzą sobie, są szczęśliwi i do puki nie będą cierpieć będę o nich walczyć :wink:

Aniu bardzo mocne :ok:

Po tytule wnioskuję, że z Misią kiepsko :cry:

Trzymacie się :ok:

Zastanawiam się, poważnie się zastanawiam nad sensem uporczywego ratowania życia Misi.

Misia [*] u mnie 28.04.2017-14.06.2018

Zawsze warto ratować :ok:

Nie wiem co poradzić, ale sama byłam w podobnej sytuacji, tylko niestety nie decydowałam sama, bo była jeszcze mama, szczerze oddana Misi (moja Misia z dzieciństwa była bura) kurująca ją, wyczyniająca cuda żeby ją ratować, ale przekroczyła pewną granicę.
Myślę, że serce Ci podpowie kiedy będzie ten moment.
Ja ubłagałam mamę by pozwoliła jej odejść, było dużo za późno, ale mam wrażenie, że Misia była mi wdzięczna, sama byłam wtedy bardzo chora. Trudno złapać ten moment kiedy czas się pożegnać, pozwolić, a nawet pomóc odejść, ale to chyba kiedy życie staje się nieustanną walką, cierpieniem, kiedy zwierzątko już nie je, jest apatyczne, nie ma żadnych, ale to żadnych szans na poprawę ( w przypadku mojej Misi to był rozwijający się rak na sutkach, postępujący z brakiem możliwości operacji), trzeba pozwolić odejść, Misia była wychudzona, miała ropiejące rany, co prawda dostawała leki przeciwbólowe i mama opatrywała ją, ale należało pozwolić jej odejść z kilka miesięcy wcześniej niż to miało miejsce. Żałuję, że nie było mnie przy niej gdy odchodziła, musiałam wrócić do wawy na leczenie, bolało niesamowicie. Czułam się odpowiedzialna, myślałam, że to ja ją skazałam, wydałam na nią wyrok, to ja się uparłam, nawet weterynarz miał opory przed uśpieniem jej, tzn. był przywiązany do niej, to była jego księżniczka(jego żona także weterynarz była innego zdania i to ona ostatecznie ją uśpiła), pamiętam w jaką rozpacz wpadłam na ulicy jak mama przez telefon powiedziała mi, że jest już po, razem płakałyśmy. Tego dnia kupiłam znicz, który mam do dzisiaj, zapalam go w rocznicę śmierci Misi tj . 7 listopada. Tamtej nocy Misia przyszła do mnie w półśnie i poprosiła, abym zaopiekowała się Diabełkiem. To doświadczenie było bardzo żywe, namacalne, przez chwilę nawet wcieliła się w Diabełka.
Zawsze jednak pozostanie jakiś ból i wątpliwości, to nieodzowne, takie jest życie. Mnie boli to, że przez ostatni rok jej choroby sama wyjechałam na leczenie i tylko ją odwiedzałam. Ona jednak pojawiając się u mnie tamtej nocy nie rościła wobec tego pretensji.
Innym z kolei utrapieniem jest dla mnie to ,że Kajtek po gwałtownej, nieprzewidzianej śmierci nie przyszedł do mnie jak Misia. Czuję, że to przez błędy jakie popełniłam wobec niego, że źle zareagowałam, za długo to trwało, z drugiej strony myślę sobie, że może kiedyś, zanim trafił na ulicę miał innych właścicieli, inne miejsca które kochał i to je najpierw odwiedza.
Tak czy owak będzie niesamowicie boleć, wtedy ratunkiem, sensem aby dalej żyć pozostają te biedy, które jeszcze żyją i potrzebują naszego wsparcia, czasem pomocne wydaje się też myślenie o tym, że już nie cierpi, ma spokój, a może nawet ja bynajmniej bardzo chcę w to wierzyć gdzieś istnieje, choćby mała cząstka po tych, którzy odeszli. Jeżeli chodzi o Misię to ja osobiście mam dowód na to, że tak jest.

Moje Kasia i Bisia zostały uśpione, z powodu końcowej fazy PNN.
Po prostu wiedziałam kiedy to zrobić.
Nie miałam i nie mam żadnych wątpliwości.
W przypadku tej choroby widać dokładnie, że zwierzę już tylko cierpi z powodu żrącego działania mocznika, którym przesiąknięte są wszystkie tkanki, szczególnie układ pokarmowy i oddechowy, że to już nie jest życie, lecz konanie w męce.
Oprócz obserwacji stanu zwierzęcia, podstawowe parametry, które w tej sytuacji pozwalają ocenić sytuację, to poziom fosforu, kreatyniny, mocznika i oczywiście temperatura ciała.

karolink, popłakałam się czytając Twoją historię. I też jestem zdania, chociaż jeszcze tego nie przeżyłam, że to się po prostu czuje i wtedy już wiadomo, że czas się pożegnać. Pisząc te słowa, znowu płaczę bo wiem że mnie też to czeka (w końcu, kiedyś) i nawet nie chcę o tym myśleć.

Anna61, trzymam za Was kciuki, niezależnie od decyzji jaką podejmiesz.

Śledzę wątek cały czas i serce się kraja

Biedna koteczka

Decyzja o skróceniu cierpienia jest niezwykle ciężka, bolesna, ale w wielu przypadkach to najlepsze co można zrobić dla zwierzaka, zwłaszcza jak odejście naszego pupila za TM jest nieuchronne.
Czasami nie ma ratunku...

Wiesz na pewno najlepiej jaka jest sytuacja i tak jak wyżej mówią dziewczyny, serce Ci podpowie.
Prawie 2 lata temu odszedł nasz ukochany psiak, owczarek niemiecki Drako, znaczy nie odszedł sam... Weterynarz twierdził, że i tak czekaliśmy z decyzją za długo.
Psiak miał raka z przerzutami na połowę organizmu, ale ponieważ był dzielnym, silnym psem to radził sobie, nie okazywał bólu, jadł i siłą woli na 3 łapach wyłaził do ogródka.
Decyzja zapadła jak przestał wstawać, trzeba go było podnosić, odmówił też jedzenia... chyba dał nam znak, że już czas.
Chociaż to był naprawdę traumatyczny dzień, który wspominam w odcieniach szarości i przez łzy, uważam, że to było najlepsze co mogliśmy zrobić.
Wet powiedział też, że zwierzęta (i psy i koty) to dumne istoty, szlachetne... nie chcą pokazywać nam swojego bólu, często nawet udają, że nic je nie boli.

Trzymaj się mocno Aniu i na pewno decyzja jaką podejmiesz będzie słuszna :ok:

Jutro idziemy na badania także będzie jasność co dalszego postępowania, jednak złudzeń raczej nie mam, choć iskierka nadziei gdzieś jeszcze tam się tli.
Misia dalej sama nie je, karmię ją strzykawką, sama jednak pije.
Jest przesiąknięta mocznikiem nadal, pomimo kroplówek 2 razy dziennie i leków.

Wituś cwaniak się zrobił i jak go karmię strzykawką to sam nie chce jeść, ale on w przeciwieństwie do Misi ładnie łyka i jest w miarę grzeczny podczas robienia kroplówek.

Jakbym mało miała zmartwień to od wczoraj wieczór Lusia wymiotuje brązową bądź żółtą mazią, ciekawe czy wątroba jej nie poszła po tym braniu długo antybiotyku i pewnie jutro też ją zabiorę na badania.

Mam dosyć, serdecznie dosyć wszystkiego.

Aniu, cały czas jestem myślami przy Tobie.

Kciuki za wszystko :ok:

Aniu nic doradzić nie umiem

Mogę jedynie bardzo mocno potrzymać :ok:

Aniu-jakiekiej decyzji byś nie podjęła, wiem,że chcesz tylko jej dobra.
Dałas jej serce, dom, walczysz o nią, tylko ile czasu jeszcze dasz radę?-ile czasu ona da radę-tego nie wiesz nawet Ty sama.
Przytulam z daleka...

Dzięki cioteczki :1luvu:

Misia i Wituś już po kroplówkach, dostały leki, jeść. Umyłam buzię Misi bo ona zawsze się upluje, potem poszła z nerwami do pokoju i myślałam, że pójdzie do niecki na drapaku spać, ale ona zatrzymała się, pomyślała, i wróciła do kuchni do poidełka napić się.
Następnie poszła do kuwetki siusiu i znowu do poidełka, także sporo się jeszcze sama dopoiła po moim karmieniu.
Teraz już na drapaku skulona zapada w sen.